Μεταφράζει η Άτη Σολέρτη
Το νέο βιβλίο του Τομάς Κοέν με τίτλο Ένα δέντρο από ενδόμυχο φως είναι ένα ταξίδι για τον νου που από τη ρίζα της μνήμης υψώνεται στον ουρανό που την τρέφει με συγκινήσεις από καθρεφτίσματα που συναντά. Ο Κοέν μέσα από λογοπαίγνια της μνήμης, εμπλουτίζει τη γραφή του με μεταφορές γύρω από την ύπαρξη αγαπημένων προσώπων που φέρουμε μέσα μας και γίνεται μία ανταλλαγή των ρόλων που μπορεί να έχουν στην ζωή μας. Τα πρόσωπα είναι έντομα, άνθη, άμμος, θάλασσα, άνεμος, γη μέσα στον ασήμαντο χωροχρόνο που οριοθετεί ο ποιητής. Μένει να τον ανακαλύψει ο αναγνώστης κάνοντας τις προβολές του.
ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΟ
Μέσα στο σπίτι βρίσκεται ένα άλλο σπίτι
που γκρεμίζεται σε αναμνήσεις, που μεγεθύνεται με το άγγιγμα.
Είναι σπίτι στα σκοτεινά, δεν έχει όρια,
το μυρίζω κι αιμορραγεί. Με ταχυκαρδία
το ακουμπώ ψηλαφιστά, τη νύχτα, όποτε
προσποιείται πως είναι τυφλό:
επιστρέφει τότε απ’ το σπίτι, από οποιοδήποτε
σπίτι, το σπιτικό, όταν μαθαίνω
πού βρίσκεται ο διακόπτης μέσα στο σκοτάδι.
Μέσα στο μπάνιο υπήρχε ένα αστεροσκοπείο:
μπορούσα να δω μέσα από το τηλεσκόπιο της λεκάνης
έναν δακτύλιο του Κρόνου, κόκκινο αίμα:
η ηχώ της σταγόνας του πάνω στα κεραμικά
μου δίδασκε πως απ’ το πρώτο ξένο σώμα
εγώ υπήρξα ένα, υπήρξα έντερα.
ΓΙΑΓΙΑ
Λευκό Τριαντάφυλλο καταπατημένο
αναχωρείς περήφανο για την παραλία
με γυμνά πόδια πάνω στην καυτή άμμο
που κληρονομείς μέσα στο μαύρο βελούδο.
Απαλλάσσεσαι από τα ρούχα που έφτιαξες με τα χέρια σου,
βγάζεις τον πόνο και τις βελόνες,
τους όγκους σαν κουμπιά,
ξεγυμνώνεσαι ακόμα κι απ’ αυτό που είσαι
για να μην σε αναγνωρίσω πια, καθώς και να σε αγαπήσω
(δεν μπορώ να σε αποχαιρετήσω, αλλά θα σε δεχτώ)
μήπως θελήσεις να γυρίσεις κόρη μου
αγέννητη ακόμα.
ΧΩΡΙΣ ΒΙΒΛΙΟ
Σκέφτομαι το καλό του να μην έχω μαζί μου βιβλίο
και στους λασπωμένους μηρούς
των σκύλων συντρόφων μου
διαβάζω σημάδια κατακλυσμού, διάβρωση παγετώνων,
σαν να ήταν γίγαντες
και οι σταγόνες από σάλιο που τρέχουν από τις μουσούδες τους
που εξατμίζονται στην γη¬― συλλαβές.
Αυτή η καθυστέρηση ανάμεσα στα σάπια φύλλα που αποτελούν το έδαφος
και στα χαρτιά που δένει αυτό το τετράδιο, ανάμεσα στην μέλισσα
και τη λιβελούλα, ταχυκαρδία πάνω στα λουλούδια
(επίσκεψη! έχουμε επίσκεψη! Η συγκίνηση
να ταλαντεύεται σε πέταλο, σέπαλο,
μίσχο και ύπερο)
σαν τραγούδι για κοριτσάκια, θα ήθελα να είμαι
έξω από την τέχνη, πρασινάδα πάνω στην ταφόπλακα.
