Πόετρυ ατ λαστ, ποιήματα, Πέτρος Μπένος, εκδόσεις Βακχικόν 2018
Ο ΘΥΣΙΑΣΤΗΣ
Στέκομαι όρθιος, δωμάτιο δίχως ταβάνι,
αστρικός χώρος, σοβατισμένος απ’ τις αυταπάτες,
τούβλα και τσιμέντο της ανάγκης τού τίποτα.
Είμαι στητός, ντυμένος στα μαύρα μου,
κρατώντας λεπίδι στο χέρι.
Ένθεη μανία, επίθετο και ουσιαστικό
ξεκλειδώνουν τις πανελλήνιες εξάψεις του απατηλού αρχαίου δράματος.
Ουρλιάζω δυνατά, φλέβες που επαναστατούν,
το δέρμα ξανανιώνει κοκκινίζοντας με χειρουργικές αλήθειες.
Τα μάτια ποτίζουν την αίσθηση της επερχόμενης λιποθυμίας.
Εγώ κι ο μαύρος ήλιος της ανθρωποθυσίας.
Εγώ και ο ξηλωμένος κρίνος.
Στέκεται άτρωτος μες στη νίκη του επερχόμενου θανάτου του,
απελευθερωμένος απ’ το στροβίλισμα.
Σας τον επιστρέφω, γελώντας σαρκαστικά.
Το πρόσωπο αλλάζει συνέχεια
σε πειραγμένες φωτογραφίες, με φευγαλέες κινήσεις,
σε αδέξιες προσπάθειες για ζωή.
Έχω ανοίξει πολλούς κατά καιρούς,
αυτοί όταν με προστάζουν,
εγώ εκτελώ πιστά.
Κοντοστέκομαι,
θα σταματήσω αυτό το συνεχόμενο μασκάρεμα του προσώπου.
Το θηρίο της αποκάλυψης θα μιμηθεί αυτό το χαράκωμα της ανάγκης.
Με τη συνοδεία του νευρικού γέλωτα
γεμίζει ο τάφος.
Η αποκάλυψη θα βαφτίσει τους κόπους σε συνείδηση.
Μόνο λίγες παγωμένες σταγόνες, πολυμορφικό ζελέ
θυμίζουν κάτι απ’ το ρουμπινί κρασί που υπήρξε κάποτε.
Στα χείλη…
ψελλίζω κι αρχίζω να βουρκώνω…
στα χείλη αυτού του κουφαριού,
χτύπα!
Ακουμπώντας τα δικά μου χείλη.
Πάνω στο πτώμα μου
έκλαιγα σαν νεογέννητο βρέφος,
9 μήνες αρνούμενος την επίγεια γέννησή μου
καταριόμουν,
μόλις και όταν με ωθούσαν έξω απ’ την κοιλιά της μήτρας.
Οι προβοκάτορες πήραν το λεπίδι απ’ το χέρι,
μ’ αγκάλιασαν.
Ήταν η επιβράβευση για την ιερή υπέρβασή μου.
-Ήρθες στον κόσμο για να ξαναφτιάχνεις καινούρια πρόσωπα.
Το βύθισμα κάνει θαύματα, θα σε βοηθήσουμε.
GREEK MAN
Δεν είμαστε οι Δυτικοί αλλά
μπορούμε να γίνει
η μία και μοναδική λύση.
Τα μάτια μου
χρωματισμένα ελληνικά.
Φραγκική και η μύτη φαίνεται
ελαφρώς ηπειρώτικη,
σε μια αντανάκλαση φωτογραφίας
ποντιακά ακριτική.
Κι όμως,
κατά μέτωπο,
οι ρίζες της μύτης μου
είναι αφρικανικές.
Το ροδαλό και πολύ ευαίσθητο δέρμα μου
σε ξεγελάει.
Τα πετούμενα σπαστά και καστανά μαλλιά μου
δεν σου αφήνουν καμιά αμφιβολία:
Είσαι λευκός.
Κι όμως,
οι μελαψοί πρόγονοί μου
κινήθηκαν απ’ τα βάθη της αφρικανικής γης.
Στο μαρτυράει ο σκλάβος που βλέπεις μπροστά σου.
