Γράφει ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης
Η παρούσα νουβέλα αποτελεί την πρώτη εμφάνιση στο λογοτεχνικό στερέωμα της Μαρίας Αποστολάκου, από τις εκδόσεις Βακχικόν, και με τίτλο ‘Επί -θεμάτων, γευμάτων και αισθημάτων- κοινωνία’. Ίσως η αφιέρωση της συγγραφέως στην αρχή του βιβλίου (Στη μνήμη της μητέρας μου), να προϊδεάζει και το περιεχόμενό της όπως αυτό ξεδιπλώνεται στις εκατό περίπου σελίδες, αφού όπως θα διαπιστώσει σύντομα ο αναγνώστης το κείμενο πραγματεύεται σε μεγάλο βαθμό τις πολλαπλές και ιδιαίτερες σχέσεις μητέρας και κόρης. Φυσικά οι άντρες είναι πανταχού παρόντες στην αφήγηση αλλά σε μάλλον δευτερεύοντες ρόλους. Το βιβλίο αφορά την πορεία του κύριου χαρακτήρα, της Μαρίας, σε μια δεδομένη περίοδο της ζωής της και έωςλίγα μόνο χρόνια μετά το γάμο της. Σκιαγραφεί το χρόνο όπως αυτός περνάει αμείλικτος πάνω ή δίπλα από τους ανθρώπους και το σπουδαιότερο περιγράφει τι αλήθεια αφήνει πίσω του, άλλες φορές ανεξίτηλα και κάποιες άλλες πρόσκαιρα. Η Αποστολάκου μας μιλάει τις πολύπλευρες περιπέτειες της Μαρίας, παιδικές, κοινωνικές, ερωτικές και επαγγελματικές μέχρις ότου όλα αυτά δώσουν τη θέση τους σε έναν ευτυχισμένο γάμο. Έτσι από αυτής της σκοπιάς θα μπορούσαμε να κατατάξουμε το βιβλίο ως μια ανάγνωση συγκεκριμένου τμήματος μιας ζωής που γλιστράει δίπλα από άλλες ζωές συγγενών, φίλων και συμφοιτητών της κοπέλας. Την μετατροπή μιας χίμαιρας και φανταστικής περιπέτειας, σε τελική ανάλυση, σε απτή πραγματικότητα. Η ιστορία της Μαρίας πέρα από τη δική της περιπλάνηση σε τόπους και χρόνους, σε εραστές και απασχολήσεις, ανάμεσα σε κρίσιμα ερωτηματικά, βαθιά αγωνία και πολυποίκιλες ελπίδες, εμπλέκεται και με τις ιστορίες άλλων παραπλήσιων ανθρώπων, όπως άλλωστε γίνεται πάντα.
Η συγγραφέας Μαρία Αποστολάκου, όπως διαβάζουμε στο εσώφυλλο του βιβλίου της, μεγάλωσε στην Σπάρτη και σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αφού υπηρέτησε σε σχολεία της Πελοποννήσου και των Αθηνών, κατέληξε τουλάχιστον για τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να ζει και να δραστηριοποιείται στην Κρήτη. Το χρονικό αυτό διάστημα της παραμονής της εκεί, την έφερε σε κοντινή απόσταση με πολλές συνήθεις της μεγαλονήσου, αν και μέσα στο κείμενο, κατά κύριο λόγο, αναφύονται άλλοι τόποι, νησιωτικοί επίσης. Κάποιες λεπτομέρειες της κύριας πρωταγωνίστριας του βιβλίου αναλύονται εκτενέστερα, όπως εκείνες που αφορούν τον τομέα του αντίθετου φύλλου. Συνήθεις νεανικοί έρωτες, σχέσεις χωρίς αντίκρισμα, εκφάνσεις μιας τυποποιημένης φοιτητικής ζωής γνωστότατης στους περισσότερους, ελπίδες και ερωτηματικά για κάποιας μορφής επαγγελματική αποκατάσταση, έρχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα στο προσκήνιο των αναζητήσεών της. Δίπλα της βρίσκονται και παρελαύνουν φίλες, άλλες φοιτήτριες, συγγενικά πρόσωπα, κάτι απολύτως σύνηθες για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Η ποικιλία των όποιων σχέσεων αναλύονται με μικρές ή ακόμα μικρότερες τρυφερές ιστορίες άλλων χαρακτήρων που βαίνουν παράλληλα με την κύρια.
Στο ‘Επί Θεμάτων, γευμάτων και αισθημάτων – κοινωνία’, η Μαρία Αποστολάκου δρομολογεί με απλό λόγο την ιστορία της Μαρίας εμπλέκοντας στη ροή της όλης αφήγησης, και σε μεγάλο βαθμό, στίχους δικούς της. Ίσως οι παρακάτω σκέψεις της Μαρίας σε στιγμές πραγματικά μοναχικές, να μας δίνουν και το περίγραμμα των σκέψεων και των απώτερων προσδοκιών της νεαρής πρωταγωνίστριαςοι οποίες πάντως αφορούν και τους περισσότερους ανθρώπους, διαχρονικά: «…Λείπει η δύσκολη απλότητα του αγγίγματος, η πληρότητα της σιωπής, η υπέρτατη δύναμη των σκέψεων, όταν έχουν ντυθεί τον μανδύα λέξεων απλών, η νωχελική εξερεύνηση των αισθήσεων, η μεταμόρφωση βασανιστικών αλγόριθμων σε λιτές εξισώσεις, η επί θεμάτων, γευμάτων και αισθημάτων – κοινωνία. Χάνομαι για να βρεθώ. Πως αλλιώς; Φεύγω για να επιστρέψω. Σέβομαι για να λευτερωθώ. Ζητώ συνοδοιπόρο. Μόνη βαρέθηκα να σεργιανώ και πιο μόνη να νιώθω με παρέα. Δεν είναι ο στόχος ο κοινός προορισμός, μα η κοινή αντίληψη για το τι είναι το ταξίδι και η συμπόρευση…».
Η συγκεκριμένη νουβέλα των εκδόσεων Βακχικόν, μας εξιστορεί μια συνήθη σε μεγάλο βαθμό στον καθένα ιστορία, η οποία όμως σημαδεύει ποικιλοτρόπως την παραπέρα πορεία μας, αφού τα όποια αρνητικά σημεία, μαζί άλλωστε με τα χρόνια που γλιστρούν, ανάλαφρα ή βίαια, από δίπλα μας, συσσωρεύονται και οδηγούν σταδιακά στην άκρως επιθυμητή ενηλικίωση του ατόμου, και εν προκειμένω της τρυφερής κοπέλας.
