Παιχνίδι τέλους
Έτσι όπως περνά η ζωή από μπροστά μου
έτσι όπως κάνω δυο βήματα
έτσι όπως όλα σταματούν σε μια στιγμή
μ’ άδικο φάνταζε αυτό που ζύγωνε σιμά μου.
Στα κάτοπτρα της Κυριακής τα πρωινά
τσαλακωμένα πρόσωπα η αυγή χαράζει
παιχνίδι τέλους ίσως μοιάζει
μ’ άγκυρα που με σέρνει στα βαθιά.
Έτσι όπως ένα τέλος ξεκινά απ’ την αρχή
έτσι όπως κάνω δυο βήματα
έτσι όπως έφευγες λύπη περαστική
μ’ άδικο φάνταζες που σάπιζε η βροχή.
Μικρή πατρίδα μου
Νύχτωσε πάλι μέσα σε χαμένες ευκαιρίες
και μια βαλσαμωμένη απόγνωση.
Στης υπομονής τη σπατάλη
ποια μπορεί να είναι η επόμενη κίνηση
όταν δεν ξέρεις το παιχνίδι;
Στου ήλιου τη μνήμη ασπρόμαυρες εικόνες
στεγνώνουν στις βρεγμένες πλατείες,
νυχτερινοί διαβάτες στα φεγγάρια των δρόμων
τελειώνουν τις μέρες των υποσχέσεων.
Κρυμμένη μέσα σε μια παρέλαση στιγμών
και στα βάθη μιας νοσταλγίας
χάνεται και η τελευταία πιθανότητα.
Σε μια εχθρική ανατολή
σταγόνες συνήθειας στερεύουν
και στον ρυθμό της ακινησίας
ένας θάνατος, που με παιδικό εφιάλτη μοιάζει.
Στου ορίζοντα τα γαρύφαλλα
με θέα έναν βαρύ χειμώνα πάλι ξημερώνει,
σιωπηλή βροχή μέσα μου
θάλασσα φεγγαρόφωτη, μικρή πατρίδα μου.
Κόκκινα τριαντάφυλλα σε μαύρο δάσος
Από μια πρόκληση περαστικός
σε μια ξεχασμένη επιθυμία
δίπλα στέκομαι,
μια αίσθηση κρυφά μ’ αγγίζει
κύμα μικρό που
στην ακτή ποτέ δεν έφτασε,
η σιωπή, που για το τέλος κράτησες.
Θαμμένες στον αυλόγυρο φωνές,
σ’ αγνοουμένων κήπους του χειμώνα
τ’ άδεια μου βήματα βυθίζονται,
σε μίας ψεύτικης χαράς αναλαμπή
και μιας γιορτής απομεινάρια.
Κι οι φίλοι όλοι σαν ψίθυροι βροχής
στους άδειους δρόμους,
φύγαν μακριά κι αυτοί κι έγιναν
κόκκινα τριαντάφυλλα σε μαύρο δάσος,
και φέγγουν κάθε βράδυ εκεί ψηλά
για κάτι έρημα πουλιά
που μόνο νύχτες ταξιδεύουν.
Τα ποιήματα περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή του Γιάννη Μπερούκα Ακροβάτες της επόμενης μέρας | Εκδόσεις Βακχικόν - Vakxikon Publications.
