Το παιδί με την τρύπα
Ήταν ένα παιδί που είχε μια τρύπα στην καρδιά.
Δε γεννήθηκε έτσι, όχι. Την απέκτησε ξαφνικά, μετά από μια μεγάλη
στενοχώρια.
Κανείς δεν πίστευε πως γίνεται όντως να τρυπήσει η ανθρώπινη
καρδιά από λύπη.
Οι γιατροί που το εξέτασαν, είδαν ανέπαφο το εξωτερικό μέρος,
το δέρμα στο στήθος, καθαρό, χωρίς γρατζουνιά.
Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς η καρδιά απέκτησε μια τρύπα
στο μέγεθος κέρματος, σαν να πέρασε ένα μικρό σουβλί κατάστηθα,
χωρίς να σκίσει δέρμα. Μόνο καρδιά.
Έκαναν εγχείριση στο παιδί, το άνοιξαν, του έκαναν ράμματα.
Το γιάτρεψαν. Έτσι έλεγαν οι γιατροί, που δεν ήξεραν από τι ακριβώς
το γιάτρεψαν.
Το παιδί μεγάλωσε. Δεν είχε τρύπα στην καρδιά.
Είχε όμως μια ουλή στην καρδιά και μια ουλή στο στήθος.
Και κάθε φορά αυτή ξυπνούσε, όταν στενοχωριόταν το παιδί.
Φούσκωνε και φούσκωνε, λίγο λίγο, πρώτα η εσωτερική ουλή και
μετά η εξωτερική.
Μέχρι που μια μέρα, άνοιξε το παλιό τραύμα, εμφανίστηκε πάλι η τρύπα.
Θυμήθηκε που τότε παλιά, η μητέρα του το ’χε πάει στο νοσοκομείο.
Θυμήθηκε τους γιατρούς από πάνω του.
Θυμήθηκε που πίστεψε πως θα γίνει καλά, πως θα το σώσουν.
Τώρα πια ήξερε πως οι γιατροί δε βοηθάνε.
Πρέπει μόνο του να κλείσει την τρύπα.
«Δε θα ’ναι εύκολο αυτό» είπε στον εαυτό του.
Και πήρε βελόνα και κλωστή.
Το κουτσό άλογο
Ποντάρουν όλοι τα λεφτά τους στο πιο γρήγορο, στο πιο δυνατό
άλογο.
Τα ποντάρω στο κουτσό.
Ξέρω πως δε θα κερδίσει την κούρσα, μάλλον θα τα χάσω τα λεφτά μου.
Αλλά εγώ δεν ποντάρω στη νίκη του αγώνα.
Δεν πιστεύω πως το κουτσό άλογο θα παραβγεί και θα νικήσει
τα υπόλοιπα.
Πιστεύω, όμως, πως ξέρει από πόνο, ξέρει από απόρριψη, ξέρει
από απογοήτευση.
Ξέρει τι θα πει να μη σε θεωρούν νικητή, να νιώθουν οίκτο και
να μην πιστεύουν σ’ εσένα.
Έμαθε να ζει με την αναπηρία του.
Συνέχισε να τρέχει κι ας ήξερε πως πρώτο δε θα βγει.
Γι’ αυτό κι εγώ όλα μου τα λεφτά τα βάζω εκεί. Στο κουτσό άλογο.
Κι όλες μου τις ελπίδες, την αγάπη και τη στοργή.
Γιατί δεν το θέλω για αγώνα.
Το θέλω για συντροφιά.
Κι έτσι κερδίζω εγώ… και το κύπελλο μαζί του θα το μοιραστώ.
Η καρδιά
Θα ’θελα να βάλω το χέρι μέσα απ’ το δέρμα, μέσα απ’ τους ιστούς
και το αίμα, να βγει η καρδιά μου στο φως.
Να την κρατήσω απαλά στα δυο μου χέρια, σαν σπουργιτάκι
λαβωμένο και να τη χαϊδέψω.
Να την επεξεργαστώ.
Να την κοιτάξω και να τη ρωτήσω πώς έμαθε έτσι να αγαπά, τόσο
να πονά.
Να της ράψω τις πληγές, να της δώσω ένα φιλί και να της πω: «Όλα
θα πάνε καλά».
Μετά να την ξαναβάλω προσεχτικά στη θέση της, εκεί στον θώρακα
και να κλείσω πάνω της το δέρμα, σαν να τη βάζω να κοιμηθεί γλυκά
και ήσυχα, κλείνοντας την πόρτα.
Να της πω το παραμύθι να νανουριστεί.
Μόνο λίγο θα σταθώ να ακούσω πίσω από την πόρτα τον παλμό της,
αν χτυπά λίγο διαφορετικά, λίγο πιο χαρούμενα.
Τουλάχιστον εγώ έχω καρδιά να κανακέψω. Εσύ;
Τα ποιήματα "Το παιδί με την τρύπα", "Το κουτσό άλογο" και "Η καρδιά" συμπεριλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή της Ανδρομάχης Μασούρου Αντάρα | Εκδόσεις Βακχικόν - Vakxikon Publications, που αποτελεί και το πρώτο της βιβλίο.
