Γράφει η Χλόη Κουτσουμπέλη
Δύο ενότητες: η πρώτη “όλα μες στο σκοτάδι θα γίνουν” και η δεύτερη “Γιατί το μέλλον μία μικρή κουκίδα”.
ΠΡΩΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Σαλιγκάρια οι αναμνήσεις, ζωούλες τις αποκαλεί η ποιήτρια, ανεβοκατεβαίνουν στις σελίδες. Μία γυναίκα που φοράει κραγιόν λίγο πριν αποχαιρετήσει. Μία άλλη πού σερβίρει στο μπαρ ενός αεροδρομίου καρφωμένη στο έδαφος σε μία εν δυνάμει πτήση. Προγιαγιάδες με σάλι στους ώμους, άλλες από την Μικρά Ασία, άλλες από την Ρούμελη, μας γνέφουν. Αυτές γνωρίζουν καλά. Ένα σκοτάδι φάλαινα με ανεπιθύμητους ενοίκους, φόβος, μία ζοφερή μοίρα με πεινασμένους εφιάλτες και αγκαθωτά τέρατα. Που όμως με την πένα της ποιήτριας μετασχηματίζεται σε τέχνη με τρυφερότητα και νοσταλγία. Έτσι όλα θα συντελεστούν στο σκοτάδι, η ίδια η ζωή, η άλλη ζωή που ολοκληρώνεται μέσα του. Η τέχνη της ποίησης.
Την στιγμή του αποχωρισμού το ποιητικό υποκείμενο φορά ένα κόκκινο κραγιόν «για νάχουν κάτι από μένα πάνω τους/ σαν θάχω φύγει».
Ποιο είναι το σώμα του ποιήματος σ’ αυτή την ενότητα; Είναι το σώμα του παρελθόντος όταν η μαμά φορούσε κρέμα νυκτός, είναι το σώμα του παρόντος με το σπέρμα της επαπειλούμενης σήψης, η χασμωδία, η χαράδρα, ο γκρεμός, είναι το σώμα του μέλλοντος όπου όπως λέει η ποιήτρια, η παρένθεση μπορεί να κλείσει αναπάντεχα και το ένα σώμα να απομείνει άυλο;
Χώρες του Βορρά και χώρες του Νότου κρεμασμένες όλες από τον ίδιο Ισημερινό. Ρευστότητα του προσωρινού. Οι αναμνήσεις άσπρες γάτες που χωλαίνουν.
Και αφού όλα συντελούνται στο σκοτάδι, τι είναι αυτό που απομένει από μας πάνω στους αγαπημένους μας; Ένα κόκκινο κραγιόν; Ένα σμάρι διάφανες πεταλούδες; Νιφάδες χιονιού, λιλιπούτειες μπομπονιέρες; Ή η τέχνη, η γραφή που εξασφαλίζει το φως στο σκοτάδι, στο σώμα την μνήμη, την διήθηση στην αγάπη.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ
ΑΣΚΗΣΗ. Αν το πράσινο εξώφυλλο δεν ήταν πράσινο εξώφυλλο φανταστείτε λιβάδι. Και αν στο λιβάδι αυτό έτρεχε μία μικρή κουκίδα, ας πούμε ένα κοριτσάκι με κόκκινο αδιάβροχο, περίπου δύο χρονών, και αν αυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην Νεφέλη και αν η Νεφέλη είναι το κοριτσάκι, και αν το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο και σε άλλα κοριτσάκια που πλέουν σε μία πράσινη θάλασσα βάλτο και φορούν κόκκινα σωσίβια και κάποια από αυτά θα συνεχίσουν να επιπλέουν μέσα στον χρόνο. Και αν το βιβλίο αυτό δεν είναι απλώς αφιερωμένο σε ένα κοριτσάκι που παίζει με ασφάλεια σε ένα προστατευμένο σπίτι, αλλά αυτό το βιβλίο μετασχηματίζει το προσωπικό σε καθολικό, τότε όπως λέει η ποιήτρια στο ομώνυμο ποίημα
Το μέλλον μία μικρή κουκίδα/χωρίς χρώματα και διαστάσεις/ /σεντονάκια της αθωότητας/ μη μου γίνετε τύψη.
Λέει τότε η ποιήτρια:
Γέμισε ο χώρος λέξεις ήρεμες και παραπονεμένες/που με καλούσαν να πατήσω πάνω τους/μήπως και πάψω να αιωρούμαι/τις μικρές ώρες πάνω σε τσακισμένο λεπτοδείχτη.
Λέει τέλος η ποιήτρια:
Και πάντα πάντα η Ιστορία στο τέλος αίμα θα βοσκήσει.
Ο ποιητής είναι μία χορδή. Συντονίζεται στην πιο ελάχιστη δόνηση. Η ποιήτρια Κούλα Αδαλόγλου είναι φτιαγμένη από πορώδες υλικό. Την διαπερνούν τα πάντα. Το βλέμμα της εισχωρεί και επεκτείνεται, η αγκαλιά της είναι πλατιά, τα χέρια της τεράστια και πολύ λεπτά με μακριά δάχτυλα, εκτείνονται από τον Βορρά ως τον Νότο, από την Ανατολή ως την Δύση. Από τον πόνο και τον σπαραγμό, από τα πνιγμένα παιδιά, από τους πρόσφυγες με τα ελαφρά μπουφάν μέσα στο χιόνι, από την γυναίκα με το μαντήλι στο κεφάλι που προσπαθεί να θηλάσει ένα κοριτσάκι, μήπως το λένε κι αυτό Νεφέλη, από τα σπαράγματα της παιδικής αθωότητας μέχρι την υποψιασμένη σοφία της ενηλικίωσης, αυτή η ποιήτρια, παιδί, μητέρα, πολλών ανθρώπων, η Κούλα Αδαλόγλου απορροφά και γράφει. Με μία ποίηση ανθρώπινη που κουβαλάει όλο τον πόνο και όλη την ελπίδα του κόσμου. Αντέχοντας το σκοτάδι καρουζέλ που ανεβοκατεβαίνει, υπομένοντας τα τέρατα και τους δράκους, γενναία και αξιοπρεπής όσο η γραφή της. Στην Νεφέλη της καρδιάς της. Στην Νεφέλη γενικά.
