στον Παναγιώτη Κωνσταντίνου
Ήταν η αρχή της Low Bap. Από τότε; Δίσκοι, συλλεκτικές εκδόσεις σε βινίλιο, lowbap ντοκιμαντέρ, σάουντρακ ταινιών και ντοκιμαντέρ (όπως "Catastroika", "Oligarchy", "Hitman: Εξομολόγηση ενός Οικονομικού δολοφόνου"), θεατρικά έργα (βλ. Φεστιβάλ Αθηνών κ.ά.), βιβλία, ραδιόφωνο αλλά και web radio, fanzines, περιοδικά, εκατοντάδες συναυλίες και παράξενα projects, συζητήσεις, lowbap φεστιβάλ κ.α.
Η Sadahzinia έχει και έξι προσωπικούς δίσκους με τους τρεις τελευταίους να κυκλοφορούν από την εταιρεία 8ctagon, την οποία δημιούργησε το 2003 μαζί με τον BD Foxmoor.
Όμως πέρα από τη Low Bap, η Sadahzinia έχει ένα ακόμα «καταφύγιο». Τα παιδικά παραμύθια και οι παιδικές θεατρικές παραστάσεις που γράφει «περιγράφουν την αλήθεια της», όπως και το Low Bap, μόνο που αυτά χρησιμοποιούν τα «ψέματα» για πιο σίγουρα αποτελέσματα.
Σήμερα οι Active Member, B.D.Foxmoor και Sadahzinia, συνεχίζουν να είναι «ασυγχώρητοι» και όπως τονίζει η Sadahzinia «χρέος είναι να κρατηθεί η πορεία σταθερή στο πειρατικό σκαρί»…
Είκοσι χρόνια Active Member… Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από εκείνα τα πρώτα βήματα; Τι ήταν αυτό που σας έφερε στην ίδια «γωνιά» και στον κόσμο της Low Bap;
Όλα ήταν απλά, μαγεμένα και θολά. Studio, στίχοι, studio, πάλι studio, στρωματσάδες (στο studio), πανεπιστήμιο, λίγες συναυλίες, αγωνία γι’ αυτό που είχαμε στην ψυχή μας να το κάνουμε κάτι. Οι αποστάσεις μας φαίνονταν μικρές, τα χιλιόμετρα αστεία, το φαγητό ρεφενέ και λίγα φακελάκια τσάι σε μαρμίτα για να πιούνε όλοι. Πάντα κόσμος γύρω μας. Τσιμπουράκια, αλλά δε βαριέσαι. Εμείς είχαμε το όνειρο μπροστά στα μάτια μας να λάμπει απ’ την πάστρα. Τα πρώτα βήματα ψηλαφιστά και σκουντούφλικα, όμως πάντα πηγαίναν μπροστά κι ανοίγαν δρόμο, ανυποχώρητα και δίχως παρεκκλίσεις.
Κοιτώντας προς τα πίσω, θα άλλαζες ορισμένα πράγματα από αυτή την πορεία; Έχεις μετανιώσει για κάτι;
Όταν ήμουνα μικρή και πολύ πιο ρομαντική νόμιζα ότι θα είχα το χρόνο για νοσταλγίες και απολογισμούς και πίσω βήματα και διορθώσεις... Συχνά ένιωσα βουνό τα προβλήματα και τα λόγια βαριά κι ότι κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται. Αλλά τελικά δεν είναι έτσι. Οι στιγμές δεν σβήνουν. Ούτε μοντάρονται. Αν είναι όμορφες γλυκογεμίζουν την ψυχή μου κι ύστερα από χρόνια τις θυμάμαι εκεί που δεν το περιμένω. Αν πάλι είναι άσχημες, είμαι πεπεισμένη – κι είναι ο τρόπος μου αυτος – ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς να τις αλλάξεις. Έτσι κι αλλιώς η μνήμα αυτόματα θα κάνει τη δουλειά της απαλύνοντας την πίκρα και λειαίνοντας όλα τα αιχμηρά σημεία.... Χρέος μου είναι να κρατήσω την πορεία σταθερή στο πειρατικό σκαρί μου.
Αισθάνθηκες ποτέ αυτή την «μοναξιά του Δον Κιχώτη», όπως η ίδια την περιγράφεις στο ομώνυμο τραγούδι…
Κάθε μέρα είναι μια μοναχική μέρα με συνταξιδιώτες σε παράλληλους δρόμους. Όμως, δε μένει κανείς εδώ γύρω να με εξηγήσει. Αυτό είναι μια γενική αίσθηση που έχουν όλοι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να μη σκορπίζονται. Ώρες ώρες γίνεται αφόρητο κι ασφυκτικό αλλά απ’ την άλλη με βοηθάει να αντιλαμβάνομαι πιο στέρεα την αυτοκυριαρχία μου και την αυτεξάρτησή μου.
Τελικά «είναι ασυγχώρητοι όσοι αντιστέκονται»;
Ναι, στην εποχή μας είναι η μεγαλύτερη προσβολή να θες να πεθάνεις λεύτερος, να ‘χεις τ’ άντερα να αντισταθείς και να παλέψεις γι’ αυτό. Ασυγχώρητοι είναι όσοι αντιστέκονται, όσοι ονειρεύονται, όσοι αγαπιούνται, όσοι γεννάνε παιδιά σε αυτή την κόλαση, όσοι βρίσκουν το κουράγιο να τα μεγαλώσουν, όσοι ακόμα φυτεύουν δέντρα, όσοι γελούν…
Πολλά από τα τραγούδια σου, από την προσωπική σου δουλειά αλλά και με τους Active Member, δεν διαφέρουν από ποιήματα. Ποια είναι αλήθεια η σχέση σου με την ποίηση. Υπάρχουν ποιητές που σε συνοδεύουν στα μουσικά σου μονοπάτια;
Ευχαριστώ γι΄αυτό που λες, αλλά να διευκρινίσω ότι οι στίχοι μου γράφτηκαν αποκλειστικά για να γίνουν τραγούδια κι όχι ποίηματα. Αυτό σημαίνει ότι την σκέψη μου έχει πάντα επηρεάσει ο εκάστοτε ρυθμός, το παιχνίδι του rap, το ρολάρισμα των λέξεων όταν ακούγονται φωναχτά σε συνδυασμό με άλλα όργανα και άλλα πολλά. Δεν διαβάζω συγκεκριμένους ποιητές. Έχω όμως διαβάσει ποίηση στον ίδιο βαθμό που έχω διαβάσει οτιδήποτε μπορεί να μου κλέψει την προσοχή.
Πέρα από τη μουσική γράφεις και παιδικά βιβλία, αλλά και παιδικές θεατρικές παραστάσεις. Πως βρέθηκε σε αυτό τον κόσμο και ποια σχέση μπορεί να έχει ο «κόσμος των παιδικών παραμυθιών» με τον κόσμο της Low Bap…
Πάντα μου άρεσε ν’ ακούω ιστορίες. Παραμύθια, εξιστορήσεις, οτιδήποτε. Κάποια στιγμή αποφάσισα να γράψω δικές μου. Είναι όλο μέρος του παιχνιδιού. ΤΟυ παιχνιδιού με τις λέξεις και τους ήχους. Δεν αλλάζει επί της ουσίας κάτι. Ίσως λίγο η διάθεση. Ωστόσο, η αγωνία να βρω την κατάλληλη λέξη δεν αλλάζει είτε γράφω για τους Active Member είτε γράφω για τρίχρονα. Στη δεύτερη περίπτωση ίσως και να ασθμαίνω λιγάκι παραπάνω. Επίσης, το Low Bap περιγράφει την αλήθεια μου / μας. Ενώ και τα παραμύθια κάνουν το ίδιο μόνο που χρησιμοποιούν «τα ψέμματα» για πιο σίγουρα αποτελέσματα.
Δουλεύεις κάποιο καινούργιο βιβλίο;
Μεγαλώνω την τρίχρονη κόρη μου και σε λίγες εβδομάδες αναμένω τον γιο μου. Έχω λοιπόν φτιάξει κάτι γύρω από αυτό το θέμα. Υπάρχουν πολλές ιδέες όμως που έχω ξεκινήσει και πράγματα που δούλεψα τους προηγούμενους μήνες. Για παράδειγμα έκανα διασκευη τους “Βάτραχους” του Αριστοφάνη, και το καταχάρηκα, για μια μικρή ομάδα παιδιων στο Πέραμα.
Μετάβαση από τον κόσμο των παραμυθιών σε αυτόν της καθημερινότητας και αυτό το «παραμύθι» δεν ξέρω αν έχει «δράκους» ή «ιππότες» πάντως έχει γίνει πολύ «σκοτεινό» και ζόρικο. Έχει σταματημό αυτή η πτώση ή απλά περιμένουμε την πρόσκρουση και όποιος αντέξει;
Όντως το τοπίο έχει γίνει σκοτεινό. Και η πτώση είναι αναπόφευκτη και θα κάνει θόρυβο. Το εύχομαι μπας και ξυπνίσουμε. Όσο για το “όποιος αντέξει” που λένε, είναι, θεωρώ, πολύ κλισέ. Μπορεί και να μην αντέξουμε. Μπορεί οι καλύτεροι από εμάς να πεθάνουν και να μην αντέξουνε, ίσως γιατί αυτός θα είναι και ο μόνος τρόπος να μας πείσουνε.
Τι γνώμη έχεις για τη σημερινή ελληνική κοινωνία; Νιώθεις απογοητευμένη; Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο;
Τη χειρότερη και φυσικά και νιώθω απογοήτευση. Πιο πολύ με τρομάζει ο τρόπος των γονιών και των δασκάλων. Απ’ τους πολιτικούς δεν περίμενα ποτέ τίποτα άρα δε νιώθω απογοητευμένη απ’ αυτούς.Έχουν χαθεί οι αξίες, τα αυτονόητα. Μιζεριάσαμε, ταμπουρωθήκαμε κι απαγκιάσαμε μην τύχει και μας πετύχει τ’ όνειρο, το γλυκό. Δεν θα ξέρουμε τότε τι να το κάνουμε. Είναι τρομερό αυτό. Ο φόβος για την έκπληξη μας κρατά μαρμαρωμένους και ημί- σε όλα.
Τι θα ήθελες τελικά να δεις από την κοινωνία και τους «γείτονές» σου;
Να νικάνε την κάθε τους μέρα. Να την ορίζουν στο μέτρο που μπορούν και να μην απογοητεύονται.
«Και στο λευτέρωμα μου πάνω το απρόσμενο ψάχνω το πέρασμα με τ' όνειρο το επόμενο να μ' απλώσει σα φως να μ' αλαφρώσει τώρα που σ' εχω δίπλα μου στερνή μου γνώση». Έχεις ακόμα «περίσσεμα ονείρατα πολλά»;
Φυσικά. Αλλοίμονο – θα τα είχα επινοήσει. Κι άλλωστε το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες έχω μέσα μου δυο καρδιές, πολλά δάχτυλα και γνώμη δεύτερη – τον γιο μου – με σπρώχνει σταθερά προς την ονειροπόληση. Οσο για τα μουσικά μας πλάνα εύχομαι να βρούμε τον μαγικό τρόπο που θα μας λύσει τα χέρια και θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τα στενά – λόγω γλώσσας – σύνορα της Ελλάδας. Ονειρευόμαστε να κάνουμε πράγματα παραέξω και με σπουδαίους ανθρώπους της μουσικής.
Η τελευταία σου προσωπική δισκογραφική δουλειά ήταν το «Σάρμα». Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο μόνη σου ή με τους Active Member;
Ήδη έχουμε ξεκινήσει studio για το νέο δίσκο των Active Member
«Αρσενάλι» που σημαίνει «οπλοστάσιο» και θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Δεκέμβριο.
