Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 21

#1 Tζακ Κέτσαμ: "Yπάρχουν διαφορετικοί από εμάς και επικίνδυνοι άνθρωποι εκεί έξω"

Συνέντευξη
στην Αλεξία Νταμπίκη
 
Αμερικανικά προάστια. Ένα όμορφο, ήσυχο μέρος για να μεγαλώνει κανείς. Εκτός αν πρόκειται για την έφηβη Μεγκ ή την ανάπηρη αδερφή της, τη Σούζαν. Σε ένα αδιέξοδο, μέσα στο σκοτεινό υγρό υπόγειο του σπιτιού των Τσάντλερ, η Μεγκ και η Σούζαν είναι έρμαια στα κτηνώδη καπρίτσια και τις εκρήξεις οργής μιας μακρινής τους θείας που βυθίζεται ταχύτατα στην τρέλα. Μια τρέλα που επηρεάζει τους τρεις γιους της — και τελικά ολόκληρη τη γειτονιά.
Μόνο ένα προβληματισμένο αγόρι στέκεται διστακτικά ανάμεσα στη Μεγκ και τη Σούζαν και τον βάναυσο, βασανιστικό τους θάνατο. Ένα αγόρι που είναι υποχρεωμένο να λάβει μια πολύ ώριμη απόφαση… Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα τρόμου, βασισμένο στην αληθινή ιστορία της δεκαεξάχρονης Σύλβια Λίκενς και της εντεκάχρονης αδερφής της, που βιώνουν την καταβύθιση στην παράνοια και στον τρόμο.Ο Τζακ Κέτσαμ, από τη Νέα Υόρκη όπου ζει και εργάζεται, κάτοχος εφτά βραβείων Bram Stoker καθώς και του βραβείου Grand Master του World Horror Convention (2011), μιλάει στο περιοδικό Vakxikon.gr για το πολυβραβευμένο μπεστ σέλερ του Το κορίτσι της διπλανής πόρτας που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λογείον.

Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως συγγραφέα λογοτεχνίας τρόμου;

Ας πούμε πως, γράφω βιβλία τρόμου και μερικά από τα βιβλία μου, σαν το Off Season, Offspring και το She wakes δεν μπορούμε να τα ονομάσουμε τίποτε άλλο. Αλλά περισσότερο σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν συγγραφέα της αγωνίας, δεδομένου ότι πολλά βιβλία μου εξελίσσονται από ένα σκοτεινό μέρος και εκθέτουν έναν σκοτεινό τόπο, όπως είναι το Red, το Stranglehold και το Cover, και στην πραγματικότητα τα περισσότερα από τα βιβλία μου συνολικά είναι πραγματικά έντασης παρά τρόμου. Το ίδιο συμβαίνει και στις περισσότερες ιστορίες μου.

Πως και εμπνευστήκατε την ιστορία της

Σύλβια Λίκενς και γράψατε Το κορίτσι της διπλανής πόρτας;Βρήκα μια φωτογραφία της Γερτρούδη Μπανιζέφκι, την πραγματική «κακιά μητριά», που είναι το πρωτότυπο για τον χαρακτήρα της Ρουθ, στην J. Robert  Nash, την εκπληκτική εγκυκλοπαίδεια των αληθινών εγκλημάτων με τίτλο Ματωμένα γράμματα και κακοί άνθρωποι. Και  αυτό που έκανε στη Σύλβια Λίκενς μαζί με τη φωτογραφία της με στοίχειωσαν για πάρα πολύ καιρό. Απλά μου πήρε λίγο περισσότερο καιρό για να το καταλάβω.

Το βιβλίο εμπεριέχει διάφορες σοκαριστικές και βίαιες σκηνές. Τι θα απαντούσατε σ’ αυτούς που λένε ότι το κάνατε απλά για να σοκάρετε;

Ότι κάνουν λάθος. Πάντα αναφέρω τη δήλωση του σκηνοθέτη Ακίρα Κουροσάβα ότι: «ο ρόλος του καλλιτέχνη δεν είναι να κοιτάει μακριά» και αυτό έγινε για μένα ένα είδος νόμου. Χρησιμοποίησα ένα πολύ σκληρό και κακό υλικό, και αυτό γιατί ήταν ένα τρομερό έγκλημα στην πραγματική ζωή. Ήθελα να το δείξω αυτό καθ’ εαυτό και όχι να κοιτάξω παραπέρα από αυτό αλλά πιστεύω ότι χειρίστηκα το υλικό μου πολύ σοβαρά και υπεύθυνα. Και ίσως η απόδειξη για αυτό είναι πως αρκετοί αναγνώστες μου είπαν πως είχαν κακοποιηθεί όταν ήταν παιδιά και ότι διαβάζοντας το βιβλίο μου πραγματικά βοηθήθηκαν και γι’ αυτό είναι χαρούμενοι που κυκλοφορεί έξω, στην αγορά. Αυτό είναι πάρα πολύ θετικό για εμένα.

Στις ιστορίες σας περιγράφονται άνθρωποι - τέρατα που λαμβάνουν ευχαρίστηση σκοτώνοντας τους άλλους με φρικτό τρόπο... Τι νομίζετε ότι προκαλείται στην ψυχή ή στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου που οδηγεί τον εαυτό του σε τέτοιες συμπεριφορές;

Μου φαίνεται πως μερικοί άνθρωποι γεννιούνται με το γονίδιο της εμπάθειας ή ότι χάνουν την ικανότητα τους να συμπονούν τον άλλον πολύ νωρίς στη ζωή τους. Μοιάζουν σαν εμάς, περπατούν σαν εμάς, μιλούν σαν εμάς αλλά δεν ταιριάζουν στον ορισμό του ανθρώπου πραγματικά. Είναι διαφορετικοί από εμάς και επικίνδυνοι και δεν μιλάω μόνο για τους serial killers, μιλάω επίσης για τον άνθρωπο που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να εξαπατήσει μεγάλες σε ηλικία γυναίκες παίρνοντας τις οικονομίες της ζωής τους, μιλάω για έναν γελοίο πατέρα που αφήνει τη γυναίκα και το παιδί του πάμφτωχους γιατί δε θέλει να τον ενοχλούν άλλο. Διάβασα κάποτε για έναν τύπο που τράβηξε τον οικογενειακό σκύλο με το αυτοκίνητό του για πέντε μίλια γιατί δεν υπάκουε. Νομίζω ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πραγματικά τέρας.

Ποιο συναίσθημα υπερισχύει όταν γράφετε ιστορίες για «ψευτόμαγκες» και ποιο για τα θύματά τους;

Όταν γράφω για τους «ψευτόμαγκες», γράφω θυμωμένα. Και πολλά απ’ όσα γράφω στα βιβλία και τις ιστορίες μου αποφέρουν ένα θυμό. Όταν γράφω για τα θύματα, προσπαθώ όσο το δυνατόν περισσότερο να γράψω με αγάπη και συμπόνια για αυτούς.

Πως αισθάνεστε που τα βιβλία σας είναι τόσο δημοφιλή και οι ιστορίες σας διαβάζονται με τόσο ενδιαφέρον;

Νομίζω πως γράφω για τους καλούς αναγνώστες και ευτυχώς υπάρχουν πολλοί από αυτούς εκεί έξω. Βάζω τα δυνατά μου να μην προσβάλλω την ευφυΐα τους ή το συναισθηματικό τους βάθος και να τους δώσω μια καλή ιστορία που να τους προκαλεί να σκέφτονται κι επίσης να αισθάνονται. Αυτό πράγματι είναι κάτι καλό και όχι απλά ψυχαγωγία. Παρ’ όλο που σε μερικές ιστορίες μου θέλω περισσότερο να τους κάνω να γελάσουν. Το γέλιο είναι καλό επίσης.

Ποιός είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας από τη λογοτεχνία τρόμου;

Τι ερώτηση! Υπάρχουν τόσο αξιόλογοι συγγραφείς εκεί έξω και είναι τόσο διαφορετικοί. Είναι αδύνατον να διαλέξω μόνον ένα. Είναι σαν να με ρωτάς να διαλέξω την αγαπημένη μου γάτα! Ή εσύ να διαλέξεις το αγαπημένο σου παιδί. Ποιό είναι το αγαπημένο σου παιδί εδώ που τα λέμε;

*Ευχαριστούμε την Πένυ Μαυρέα και τη Μαίρη Βλαχοπάνου, τον Νέστορα Πουλάκο και τον Νίκο Μπίνο για τη βοήθεια.