Η εικόνα σου διαλύεται σαν να την παρασύρει η θαλασσινή αύρα. Όσο κι αν τρέξω ξωπίσω της αυτή απλά στροβιλίζεται παίζοντας μου ένα πονηρό παιχνίδι και κάθεται σ ένα σημείο απροσπέλαστο για μένα. Από παιδί έχω να παίξω κρυφτό. Πάντα μου έδινε χαρά και να τώρα μου σφίγγει την καρδιά. Ματώνουν τα πόδια μου σ αυτή την ανώφελη αναζήτηση και μαζί μ αυτά και η ψυχή μου. Λένε ότι τα όνειρα ασκούν μια μαγεία. Αφήνουν μια γλυκειά νοσταλγική γεύση με το πρωινό ξύπνημα, αλλά ποτέ δεν πιάνονται. Πόσο αφελής πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι μπορεί να αιχμαλωτίσει ένα όνειρο. Αλήθεια τι μπορεί να σημαίνει η αίσθηση να το αγγίζεις ενώ αυτό δεν είναι παρά ένα παιχνίδι κάποιου σκοτεινού κομματιού του εγκεφάλου σου; Ποιος ονειροκρίτης μπορεί να μου δώσει μια σαφή και έγκυρη ερμηνεία; Τι σημαίνει ν ακουμπάς ένα ζευγάρι ζεστά σκούρα σαν τον έβενο μάτια και την ίδια στιγμή να τους μεταδίδεις την πνοή σου σ’ ένα φιλί που η διάρκειά του αντιστοιχεί στους ονειρικούς χρόνους, τους ασαφείς και απροσδιόριστους, ενώ αυτά χάνονται περνώντας στιγμιαία από την κατάσταση μιας ανύπαρκτης πραγματικότητας στη θολούρα του σκηνικού ενός άψογα σκηνοθετημένου ονείρου; Ξέρω, θα με πεις τρελή. Όλα είναι στο μυαλό μου θα ισχυριστείς, με τη μαθηματική σκέψη του τεχνοκράτη που συγκρούεται αδιάκοπα με τον άφατο ρομαντισμό ενός βαθύτερου εγώ σου. Θα μου πεις ότι δεν είσαι όνειρο. Ότι υπάρχεις, αναπνέεις, κλαις, γελάς, πονάς . Εγώ όμως γιατί σε βλέπω σαν όραμα κατά τη διάρκεια της μετάστασης από το συνειδητό στο ασυνείδητο; Γιατί ματώνω στην προσπάθεια να σε προσεγγίσω; Γιατί ο ήχος της φωνής σου γίνεται ένα με τα κύματα και οι λέξεις χάνουν την υπόστασή τους; Ποιος δημιουργός επιστράτευσε το ταλέντο του και εξάντλησε όλη του την φαντασία για να δημιουργήσει εσένα; Ποια τρομερή σύμπτωση έφερε τα βήματα μου σ’ αυτή την πρωτότυπη έκθεση ζωγραφικής όπου το μόνο έκθεμα ήσουν εσύ; Πώς γοητεύθηκα από έναν εικαστικό πίνακα που έστεκε πάνω σ’έναν γυμνό τοίχο δίνοντας του λόγο ύπαρξης και κινητοποίησε τις καλλιτεχνικές μου ευαισθησίες, τη στιγμή που καθώς τον άγγιζα, τα χρώματα συμπλέκονταν μεταξύ τους σ’ έναν αδιάκοπο πολεμικό χορό ζαλίζοντας το μάτι και μεθώντας το μυαλό; Ξέχασα όμως ότι το ν’ακουμπάς τα έργα τέχνης είναι απαγορευμένο. Χάνουν τη μαγεία τους και καταστρέφονται. Ένα έργο τέχνης επιβάλλεται να το παρατηρείς πάντα από απόσταση. Μόνο τότε έχεις συνολική και αντικειμενική άποψη. Ας μην κουράζω το μυαλό μου με υποθέσεις και άσκοπες αναζητήσεις. Έχεις δίκιο. Αλήθεια θα μπορέσω ποτέ να κάνω δικό μου ένα όνειρο που έρχεται σαν δώρο μέσα σ’ έναν ανήσυχο και γεμάτο εφιάλτες ύπνο, χωρίς να μπω στη διαδικασία ανώφελων επεξηγήσεων; Μήπως να τρέξω ξεγυμνώνοντας την ψυχή μου, εκεί που σκάει το κύμα, υπακούοντας στους άτυπους νόμους ενός παιδικού παιχνιδιού; Μήπως ν’ αφεθώ στις δονήσεις που προκαλεί μια οπτασία που ανεπαίσθητα με ακουμπά καθώς προσπαθώ να κρυφτώ απ’ αυτήν , απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό; Ή καλύτερα να παραδοθώ στο τρελό γέλιο, που προκαλεί ο ενθουσιασμός που κατακλύζει το μικρό παιδί όταν διαπιστώνει ότι είναι ο νικητής του παιχνιδιού; Αλλά είπαμε, δεν πρέπει να κουράζω το μυαλό μου με υποθέσεις και άνευ λόγου θεωρίες. Ας γείρω το κεφάλι μου στο μικρό συνεφάκι που παρουσιάστηκε αίφνης μπροστά μου. Ας ξεκουράσω τη σκέψη μου που αδιάκοπα τρέχει πάνω από γαλανές θάλασσες σε μια αδιάκοπη αναζήτηση σου, ας ξεκουράσω την ψυχή μου που αποκαμωμένη ζητά τη λύτρωση κι ας νιώσω το μεγαλείο σου. Μην φύγεις όμως πριν οι πρώτες αχτίνες του ήλιου ζεστάνουν το πρόσωπό μου… Η Μαρή Λιώκη είναι ηθοποιός και συγγραφέας.
