Αυτές τις ημέρες τιμούμε τη μνήμη του φίλου μας Κώστα Διαμαντόπουλου, που "έφυγε" νωρίς σε ηλικία μόλις 35 χρόνων. Ο Κώστας ήταν φίλος από τα χρόνια του VakxikonBlog, το μακρινό 2006. Μάλιστα σε εκείνα τα πρώτα "λογοτεχνικά" χρόνια πρωταγωνίστησε, άθελά του, σε μια ιστορία της ομάδας του Βακχικόν. Η ιστορία Χαμαιτυπείο: O Kώστας περιλαμβάνεται στην -εκτός εμπορίου- συλλογή διηγημάτων Μικρές αθηναϊκές ιστορίες του Ν. Πουλάκου (έκδοση του περιοδικού Bang 2008).
**
Μέσα στα καπηλειά και τα χαμαιτυπεία της Βυρηττού θα κυλιέμαι... -Κ.Π. Καβάφης
Καθόταν πάντα πίσω από ένα αυτοσχέδιο μπαρ, που είχαμε φτιάξει για εσωτερική κατανάλωση εκείνη την εποχή αλλά και για να εξυπηρετούμε τους πιο εκλεκτούς πελάτες μας. Είχε μακριά μαλλιά, και ήταν κάπως παχουλός. Με εκτόπισμα και ένα γέλιο που αντηχούσε σε όλο το τετράγωνο. Κάπως ατσούμπαλος, μα πάντα τρυφερός με τις κοπέλες. Ήταν ο πιστός υπηρέτης τους, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Γιατί έτσι γούσταρε, όπως έλεγε! Μερικές φορές του δίναμε να οδηγεί το ένα από τα δύο αμάξια του μαγαζιού, για κάποιες μεταφορές-μετακινήσεις. Δεν τον πολύ-εμπιστευόμασταν, γιατί με την οδήγηση είχε το δικό του σύστημα αξιών. Φόβιζε τις κοπέλες όταν έρχονταν μαζί του. Όταν όμως τους χαμογελούσε, τα ξεχνούσαν όλα.
Στο μπαρ όμως ήταν ο απόλυτος θεός. Εκεί ήταν το μέρος του! Μάστορας του κοκτέιλ, ήξερε να φτιάχνει κι απίστευτα σφηνάκια. Πολλοί πελάτες είχαν να το λένε για τη φοβερή σοκολάτα που τους έφτιαχνε τις πρωινές ώρες για να χαλαρώνουν. 'Ετσι κι αλλιώς τα πάντα διυλίζονται από τη γεύση και την οσμή του ροφήματος. Ο Κώστας ήξερε να μεθάει τον κόσμο. Αλλά κι εμάς, για να περνάμε καλά κυρίως τα βράδια που η δουλειά ήταν δύσκολοι και οι πελάτες απαιτητικοί ή περίεργοι, οι κοπέλες γκρίνιαζαν και έπρεπε να ηρεμήσουν. Και τότε ένα καλό ποτό από τον Κώστα τα έλυνε όλα. Σαν να λέμε, ο συνεκτικός κρίκος της ομάδας, μιας παρέας "ρεμαλιών" όπως μας χαρακτήρισε ο μπάτσος της περιοχής ένα βράδυ.
Θα μου μείνει όπως από αυτόν τον τύπο, τον Κώστα τον Διαμάντι όπως τον λέγαμε, μια κρύα βραδιά του χειμώνα. Εκεί τον παραδεχτήκαμε όλοι, τότε ξέφυγε για τα καλά από τα ήδη κουνημένα μυαλά του. Ένας φίλος τού είχε φέρει μια καινούρια γεύση τσίπουρορυ εκείνο το πρωινό της ημέρας. Είχε ξεκινήσει να πίνει από νωρίς, εν τω μεταξύ, μερικά σφηνάκια "skay", όπως είχε ονομάσει το δικό του κοκτέιλ, με μια καινούρια Ρωσιδούλα... "γάλακτος", που λένε και στη γλώσσα τους οι έμποροι των συνόρων, την οποία γούσταρε τρελά από την πρώτη στιγμή. Του θύμιζε, έλεγε, τον έρωτα των σχολικών του χρόνων. "Παπαριές", σκεφτήκαμε όλοι, πάντα αφορμή έβρισκε για να γουστάρει μια καινούρια κοπέλα, από αυτές που μας έφερνε κάθε τόσο ο κυρ-Μπάμπης.
Πάντως η κατάσταση φαινόταν πως θα ξέφευγε από την αφεντιά του. Νωρίς το απόγευμα τον πετύχαμε να χορεύει βαλς υπό τους ήχους μουσικής με τη Σάρα -έτσι έλεγαν το ξανθό μωρό- ενώ λίγο αργότερα χτυπιόταν ο Μιχάλης - ο υπεύθυνος του μαγαζιού - από τα νεύρα του γιατί τον έπιασε στην τουαλέτα να την πηδάει. "Πάλι θα δώσω σκάρτο πράμα στους πελάτες" φώναζε, "με τον μαλάκα, πάντα τα ίδια μου κάνει". Στο μεταξύ όμως είχε αρχίσει ήδη να φτιάχνει νέα είδη κοκτέιλ με το τσίπουρο που είχε παραλάβει το πρωί. Πειραματίστηκε, ήπιε, ήπιαμε, ήπιανε και κάποιοι άλλοι, μάλλον άσχετοι, γίναμε όλοι μια αγκαλιά. Ο Αντώνης, ο dj και αγαπημένος μέντορας των κοριτσιών του ανατολικού μπλοκ είχε κέφια με τις μουσικές που έπαιζε και ο Κώστας άλλο που δεν ήθελε. Ήπιε τόσο, χόρεψε τόσο και τον μεταφέραμε νωρς-νωρίς στο ημιυπόγειο που έμενε, σχεδόν σέκο από το πολύ τσίπουρο. Οι υπόλοιποι δεν είμασταν σε πολύ καλή κατάσταση, μάλλον οι πελάτες εκείνης της βραδιάς δεν έμειναν ευχαριστημένοι αφού και τα κορίτσια μεθυσμένα ήταν, μάλιστα μερικά ξέρασαν κιόλας. Μας βρίζανε πολλοί, η αφεντιά μου στο πόστο του Κώστα! Δεν τα κατάφερνα καθόλου, άτιμε Διαμάντι. Θα σου έδειχνα εγώ αλλά...
