Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 7

Φώτο-γραφή-ζώντας : Αναμένοντας

της Κωνσταντίνας Παπαχριστοπούλου (κείμενο) & της Klicket (φωτογραφία)

papaxristopoulou.jpgΑΝΑΜΟΝΗ

Η νύχτα της ψυχής μου είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα καράβι και να αργεί να σιμώσει στον προορισμό του. Η αναμονή αυτής της ανακούφισης είναι σχεδόν αβάσταχτη. Στον ύπνο μου συχνά βλέπω ότι πλησιάζουμε κάπου, είμαι μαζί με άλλους – με κάνει να νομίζω ότι πολλές ψυχές έχουν νύχτα και κάθε βράδυ στα όνειρα συναντιούνται και περιμένουν μαζί, έτσι για την παρέα.

Είμαι λοιπόν με άλλους, έχουμε όλοι κατέβει και βλέπουμε τον καταπέλτη να αρχίζει να κατεβαίνει, αχνοφαίνεται το λιμάνι, είναι σίγουρα λιμάνι νησιού γιατί δεν έχει πολλά αυτοκίνητα και βρωμιά, η μυρωδιά που μας τυλίγει είναι καθαρή και έχει γεύση ιωδίου, δεν φυσάει και ακόμα και τα φώτα του λιμανιού έχουν μια θαλπωρή που νικάει τα φώτα του πλοίου, τα νοσοκομειακά φώτα νέον που δεν έχουν τίποτα το όμορφο. Είμαι στις σκάλες, ψηλότερα από τους άλλους που έχουν κατέβει πριν από μένα και έχω πολύ όμορφη θέα του λιμανιού. «Πλησιάζουμε, είμαστε τόσο κοντά!».

Η αναμονή τα τελευταία λεπτά είναι αφόρητη. Από λαχτάρα μεταβάλλεται σταδιακά σε βάρος, ο καταπέλτης έχει σταματήσει να κατεβαίνει, το πλοίο αλλάζει αίφνης κατεύθυνση και βλέπω ολοκάθαρα το λιμάνι να μικραίνει και να χάνεται. Ξαφνικά είμαι μόνη, ο καταπέλτης μένει στάσιμος όσο να βλέπω έξω τη μαύρη θάλασσα, το βάρος στη ψυχή μου θεριεύει, δεν υπάρχει αέρας, πνίγομαι χωρίς αέρα και ανοίγω τα μάτια μόνο για να αντικρίσω ξανά το τσιμεντένιο ταβάνι που σκεπάζει τα βράδια μου.

Έχει την νύχτα του ταξιδιού η ψυχή μου. Παρόλα αυτά ο προορισμός υπάρχει και το ξέρω, κάθε αναμονή έχει τέλος, όλα έχουν τέλος, είναι τόσο κλισέ που δεν μπορεί να είναι ψέμα. Ξέρω επίσης ότι θα έρθει το όνειρο που στο τέλος του ο καταπέλτης θα ακουμπάει στο λιμάνι, θα κατέβω και θα σεργιανίσω στον πολυπόθητο προορισμό μου, θα κάτσω στην άκρη του τσιμέντινου όγκου της αποβάθρας και θα ανάψω τσιγάρο κρεμώντας τα πόδια μου στην άκρη του, κοιτώντας τη θάλασσα, με μία και μοναδική σκέψη στο μυαλό μου: αυτή του επόμενου ταξιδιού.

papaxristopoulou1.jpgΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΨΑΡΑΔΩΝ

Το κάστρο των ψαράδων είναι ένας αληθινός παράδεισος, δηλαδή είναι Ο Παράδεισος εδώ που σουλατσάρω. Ευωδιάζει ψαρίλα δίπλα, κάτω και πάνω, χάνομαι στις οσμές των λαχταριστών μεζέδων, μου τα φέρνουν κυριολεκτικά στο πιάτο, γιατί πως νομίζατε θα μπορούσα να πάω εγώ για ψάρεμα!? Δεν γίνονται αυτά, άντε το πολύ πολύ να κάνω γλύκες στον υπήκοο-ψαρά κάθε φορά, τον φέροντα τον μεζέ και επόμενο γεύμα μου, όπως ένας συνετός άρχοντας που ξέρει το συμφέρον του.

Το πώς ψαρώνουν (χι χι) όλοι αυτοί από τις γλύκες και τα γουργουρητά δεν περιγράφεται. Εγώ μια φορά θα φάω, βασιλιάς στο κάστρο μου, χωρίς κανένα ενδοιασμό, και σιγά μη κάτσω να σκάσω στην τελική: η ζωή αυτή χρειάζεται γάτους σαν εμένα, δείτε με και παραδειγματιστείτε, δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος πολύπλοκα και κουραστικά πράγματα, αρκεί να βρει το κάστρο του. Ένα βασίλειο γεμάτο υπηκόους-ψαράδες, με εμένα βασιλιά και άρχοντα, με στομάχι τουρλουμένο και –πάνω από όλα- ελαφριά συνείδηση.

Τώρα που έχει πέσει ο ήλιος και χαζεύω ψηλά από τις επάλξεις, μυρίζοντας σπιθαμή προς σπιθαμή και ελέγχοντας την ισορροπία των αισθήσεων μου, με όλες τις θεϊκές μυρωδιές από παντού να μου γαργαλούν ελκυστικά το επερχόμενο γλέντι στους γευστικούς μου κάλυκες, νιώθω τη μεγαλειότητά μου να φουσκώνει και άλλο από την ικανοποίηση.

Αυτή είναι ζωή...

fwto.grafi.zwntas@gmail.com