Ήταν ένα μικρό καράβι
Και όλο πηγαίνω και γυρίζω και όλο είμαι εδώ, σαν αδέξια βάρκα παιδική που κάποιο χέρι την έφταιξε πρόχειρα λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, μετά ανέβασε τους φίλους του και μέσα σε ένα διάλειμμα η βαρκούλα ήταν πολυταξιδεμένη αλλά μόνο λίγα μέτρα ταλαντεύτηκε δεξιά και αριστερά, όπως το ρεύμα και ο κόντρα βοριάς συνηθίζει να χτυπά στα πλευρά των πλοίων, ειδικά εκείνη την ώρα του ηλιοβασιλέματος στο Αιγαίο μέσα στο πουθενά, όπου νομίζεις - τον Ιούλιο κοντά - ότι θα ακούσεις τον ήλιο να τσιτσιρίζει πραγματικά τη στιγμή που θα ακουμπάει στη θάλασσα.
Και μπορεί να μετακινούμαι από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα και από τα Εξάρχεια στο Χαλάνδρι, όμως έχω πάει πολλά ταξίδια, όχι με το αεροπλάνο. Και τώρα, σαν γράφω, οι πειρατές μου με τις λευκές φανέλες γυρνάνε την πλώρη να πνέει μαζί με το μαϊστράκι, τον ήλιο δεξιά - βάλαμε πλώρη για αλλού, η μνήμη ξέφυγε από τα κάγκελα, τρέχει κάτω από το ανέμελο ανέμισμα των κουπιών, πατάει στο τραγουδάκι και στριφογυρίζει κάτω στον βυθό, βλέπει τις ακτίνες του ήλιου να χορεύουν μέσα στο νερό, μετά κάνει μακροβούτια προς το γαλήνιο γαλάζιο στα βαθιά, μετά περπατά στο μονοπάτι στο βουνό και βλέπει την νύχτα όλους τους ίσκιους κάθε δέντρου.
«Φεύγει η βαρκούλα...»
ΑγκαλιάΜου έχεις δώσει μια ανάμνηση που κάθε βράδυ μου ψιθυρίζει υποσχέσεις πως όταν σε δω θα μας περικυκλώσει μια θύελλα. Εγώ τότε θέλω σαν λουλούδι κόκκινο να γλυκάνω το μοβ που αναδίδεις. Έχεις ανάμεσα στα χέρια σου μια αγκαλιά για μένα. Το ξέρω γιατί κάθε που τραβιέται ο ήλιος πίσω από τον ορίζοντα εσύ με περιμένεις να διαβώ τα μονοπάτια που έχεις γραμμένο επάνω το μονόγραμμά μου, θα γίνεσαι μεταξωτό χαλί να έρθω να τινάξω τα κουρασμένα μου γόνατα.
Μπορεί να κουβαλώ κάτι φθαρμένο – τόσες νύχτες γκρίζες με ξέμαθαν από τα χρώματα και τώρα οι σκιές χρωμάτων που ζωγραφίζεις στο πρόσωπό μου σαν σε κοιτώ αφήνουν εκπλήξεις να χαράζουν τις ματιές μου. Μην τους δώσεις σημασία, ούτε στις έκπληκτες ματιές ούτε στα φθαρμένα που κρύβω καλά κάτω από τα ρούχα μου στο ύψος της κοιλιάς. Δεν είναι αυτά κανένα σημάδι στον καμβά της επαφής μας.
Εγώ θέλω μόνο να με αγγίξεις με όλες τις αιχμηρές προτάσεις σου, θα μου φτάσει μόνο η ζέστη της πύρινης καρδιάς σου, το φως σου που ξεφεύγει και αχνοφαίνεται όταν δεν προσέχεις ότι σε παρατηρώ, πάντα από μακριά για να μην ταράξω το ταξίδι της σκέψης σου.
Εσύ είσαι καλοκαίρι από τα γεμάτα με φως και ξερή ζέστη, γαϊδουροκαλόκαιρα να ξεραίνονται τα αγριάγκαθα και να κυλούν δεμάτια άμα το αεράκι θυμηθεί μια περαστική ριπή. Είσαι η παντοτινή ευχή μου - το κάλεσμά σου να χαθώ στην αγκαλιά σου θωπευτικό νανούρισμα, δε θα μπορούσε ποτέ να αντισταθώ στο καλοκαίρι που μωβίζει την καρδιά μου.
Να ξέρεις, δεν θα μετακινηθώ μακρύτερα από το σημείο που μπορώ να σε αγναντεύω και να σε αισθάνομαι. Μόνο να έρθω σιμά σου μπορώ, σαν μαγνήτης που τρεμουλιάζει καθώς το αντίστροφό του πεδίο τον παγιδεύει σε μια μοιραία ένωση. Θα παραμείνω εδώ, λουσμένη από σένα, κρατώντας στη χούφτα μου την πολύτιμη ανάμνηση που μου έχεις δώσει μέχρι να την ώρα που θα είναι σωστό να μου πιάσεις το χέρι και να με πάρεις μαζί σου.
I am almost happy.
