Night Queen Η νύχτα ήταν πάντα μια μεγάλη ξένη κυρία που κοιτάει λάγνα από το μεθύσι και προσκαλεί να πας κοντά της. Μέσα στα φωτεινά της σκοτάδια, η νύχτα έχει τον τρόπο να μεταμορφώσει τις ψυχές και να τις κάνει να χαμογελούν.
Η νύχτα είναι το make-up της ημέρας. Μέσα από τα πέπλα της όλα γλυκαίνουν, είναι σαν να κοιτάς τον κόσμο όπως αντικρίζεται στα μοβ μάτια της βασίλισσας.
Τη νύχτα κυκλοφορούν φαντάσματα, ακούγονται οι ψίθυροι από το σμίξιμο των εραστών, φλογίζονται από ερημιά τα μοναχικά δωμάτια, αλλού αγκαλιές προσμετρούνται στην αγάπη και η βασίλισσα χορεύει στροβιλίζοντας γύρω από εαυτό της.
Νύχτα σε αντάμωσα πρώτη φορά και όλα τα ήξερα μα μου λείπαν όλες οι λέξεις. Και ήρθες ανάμεσα σε καπνούς με ένα ποτήρι στο χέρι. Κάπου μακριά, κάποτε παλιά ήξεραν ότι η νύχτα είναι γυναίκα, και σαν γυναίκα επιθυμεί.
Όσο η νύχτα προχωράει, τυλίγομαι γύρω σου και πίνω από την στάχτη που αφήνει η ώρα πίσω της. Είναι η βασίλισσα πίσω από σένα, αυτή σε έστειλε σαν δώρο της. Πλάνη που γεμίζει με στιγμιαία ευτυχία τις ελπίδες που έχουν γεννηθεί στην δύση του ηλίου, πέρα από το λυκόφως, τις νύχτες του Ιουνίου τις μικρές.
Η βασίλισσα χαίρεται περισσότερο το καλοκαίρι, νύχτες σύντομες και αρωματικές, τότε που όλοι ανασαίνουν πιο ελεύθερα και κοιτούν τον ανέφελο ουρανό ψάχνοντας ένα μικρό αστέρι να κάνουν δικό τους.
Σύντομα κάποιος από τους δύο μας θα φύγει, και δεν θα είμαι εγώ. Θα μείνω γιατί αυτή τη φορά το ξέρω το παιχνίδι. Και ξέρω ότι αυτή η μεγάλη ξένη κυρία, η νύχτα, όπως μου έστειλε εσένα θα στείλει και άλλους. Κάποιος πρέπει να μείνει εδώ και να τους περιμένει.
Mouse walkΠέρασε το ποντίκι και μου έκοψε τη γλώσσα. Και τώρα δεν μπορώ να μιλήσω. Έγινε γρήγορα και αθόρυβα. Καθόμουν στις καρέκλες το σταθμού. Πέρασε σαν μικρός σίφουνας μέσα από το λαβύρινθό του, ήρθε μπροστά μου και μου άρπαξε τη μιλιά. Μουγκή άφησα να φύγουν πολλά τρένα. Κάθε λίγο ερχόταν και καινούργιο αλλά σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να συνεχίσω χωρίς να μιλώ. Άφηνα και έφευγε κάθε τρένο που ερχόταν, προτιμούσα το επόμενο. Ήμουν τρομαγμένη, το ποντίκι μπορεί να ερχόταν ξανά και να μου έπαιρνε και άλλα πράγματα. Μπορεί να μου έκλεβε την ματιά μου και μετά να μην μπορούσα ούτε να δω. Αλλά εγώ ήθελα όλο να πάρω το επόμενο τρένο και σκεφτόμουνα ότι δεν θα με τρομοκρατήσει ένα τόσο δα ποντικάκι, ακόμα και αυτός ο μικρός κλέφτης. Όχι, θα δείξω πυγμή, ακόμα και αφού υπάρχει η πιθανότητα να μου κλέψει και τη σκέψη. Και όλοι ξέρουν πως αν χάσεις την σκέψη σου, τότε είσαι χαμένος από χέρι.
Και περίμενα αμίλητη στην ίδια θέση, και όλο τα τρένα περνούσαν και όλο σκεφτόμουνα.
Μπορεί να έρθει πάλι το ποντίκι, αυτή τη φορά όμως να μου πει «συγνώμη» και να μου δώσει πίσω την μιλιά μου. Έτσι θα πρέπει να γίνει. Γι αυτό κάθομαι ακόμα στην ίδια θέση, σε εκείνη την θέση που καθόμουν όταν μου την έκλεψε. Μπορεί να επιστρέψει μετανοιωμένο. Θύμωσα για λίγο. Και αν δεν έρθει? Θα το καλέσω εγώ, σκέφτηκα. Σηκώθηκα γρήγορα και αθόρυβα από τη θέση μου. Έσκυψα πάνω από τον ποντικόδρομο. Κοίταξα με επιμονή και παρακαλούσα να εμφανιστεί.
Τότε άλλο ένα τρένο ήρθε. Το κοίταξα και με την ίδια σκέψη στερεή στο μυαλό μου, θέλησα να πάρω το επόμενο. Δεν μου είχε περάσει από τον νου ότι μπορεί κάποια στιγμή να σταματούσαν τα τρένα να έρχονται. Είχα την βεβαιότητα ότι μετά από λίγο, θα έρθει το επόμενο, εκείνο που θα πάρω.
Ένιωσα το βλέμμα του. Είχε βγει και με κοιτούσε όταν εγώ κοιτούσα το τρένο. Μου είπε ότι ποτέ δε μου πήρε την μιλιά. Εγώ την είχα χάσει. Μου είπε ότι είναι αγένεια να σκέφτομαι έτσι για ένα μικρό πλασματάκι σαν και αυτό και ότι επιτέλους θα πρέπει να σταματήσω να βρίσκω δικαιολογίες για να μην πάρω το τρένο. Και ότι πρέπει να τρέξω για να το προλάβω, αυτό ήταν το τρένο μου.
Τώρα, μέσα στο τρένο κοιτώ την αντανάκλασή μου στο τζάμι και προσπαθώ να θυμηθώ πως θα μιλήσω. Να πω αυτό που πρέπει να ειπωθεί. Εκεί που με πάει το τρένο μου.
