Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 33

Φίλιππος Πλιάτσικας: "Κανείς δε ζει μόνο στα όρια"

πλιάτσικας

Συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου

Συνομιλήσαμε με τον τραγουδοποιό Φίλιππο Πλιάτσικα, με αφορμή την έκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος "Το όνομα" (εκδόσεις Καστανιώτη 2015).

Ποια στιγμή αποφασίσατε να μοιραστείτε με το κοινό σας τούτες τις λιγάκι λυπημένες, αλλά τόσο ανθρώπινες ιστορίες σας;
Τη στιγμή που δεν άντεχαν άλλο οι ήρωες του βιβλίου να ζουν μόνο μέσα στο κεφάλι μου και δεν άντεχα και εγώ. Έπρεπε να αποδράσουν για να αποκτήσουν τη δική τους ζωή.

Ο Ντάνιελ, η Ιφιγένεια, ο Ιρανός Αμπντ αλ Μπάρι κινούνται στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, the other side of Greece… Εσείς, έρχεστε σε επαφή με τέτοιους ανθρώπους, τους ανταμώνετε, και το ρωτώ αυτό καθώς πολλοί ομότεχνοι σας έχουν πάρει αποστάσεις …
Έχω γεννηθεί ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους και έχω μεγαλώσει σε αυτή τη πλευρά του φεγγαριού. Ότι έχω καταθέσει μέχρι τώρα είτε μουσικά είτε για πρώτη φορά ως συγγραφέας τα έχω κάνει εκ Μενιδίου ορμώμενος.

Τα τραγούδια του βιβλίου σας κυκλοφορούν σε δίσκο με τίτλο Ένας ολοκαίνουριος κόσμος Τι προηγήθηκε η μουσική η το Όνομα το βιβλίο σας; Και πάλι όταν γράφατε τι μουσική ακούγατε;
Ήταν ταυτόχρονη η διαδικασία γι’ αυτό και ενώθηκαν το βιβλίο και ο καινούργιος δίσκος. Και όταν γράφω και όταν δεν γράφω πάντα ακούω Floyd.

Ξεκινάτε το όνομα με τρεις αράδες του Ν. Καζατζάκη. Είναι ο Νίκος Καζαντζάκης ο πιο αγαπημένος σας συγγραφέας και ποιοι άλλοι συγγραφείς σας έχουν λιγάκι «στιγματίσει»;
Ο Καζαντζάκης είναι για μένα το σύμβολο του μεγαλείου της έκφρασης, της τεράστιας ευχέρειας να χειρίζεται κάποιος τον λόγο και ας φτάνει σε επίπεδα ναρκισσισμού αλλά και της δυνατότητας του ανθρώπινου μυαλού να μπαίνει τόσο βαθιά στις πιο μεγάλες αγωνίες και ερωτήματα που από πάντα μας αφορούσαν και μας τρόμαζαν. Επίσης αγαπημένοι μου είναι πολλοί Λατινοαμερικάνοι συγγραφείς που έχουν μια μεταφυσική προσέγγιση στον τρόπο που κοιτούν και γράφουν.  

Με αφορμή έναν από τους ήρωες σας, τον Ιρανό μοναχικό λύκο, «Αν μπορούσατε τον κόσμο να αλλάζατε» έστω τόσο δα λίγο, κι ήταν στο χέρι σας, τι θα κάνατε για αυτούς τους χιλιάδες απελπισμένους που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο;
Παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο σε σχέση με αυτό που με ρωτήσατε: «Οι εικόνες που της έρχονταν στο μυαλό μέσα στο πλοίο ακούγοντας το κροτάλισμα της λαμαρίνας έμοιαζαν με κινηματογραφικά πλάνα σε φιλμ για ταξίδι στον χρόνο. Στον κυνισμό της ιστορίας. Στο τρίξιμο των ξύλινων πλοίων των σταυροφόρων. Πόσα διαφορετικά ναυάγια σ’ αυτή τη «ματωμένη» θάλασσα της Μεσογείου… Φιλόδοξοι, θυμωμένοι, φοβισμένοι, τυχοδιώκτες, πιστοί, άθεοι. Όλοι εκεί μαζί στον βυθό αυτής της τόσο ταλαιπωρημένης θαλάσσιας λεκάνης. Σε μια κοινή μοίρα.» Τι περισσότερο μπορεί να κάνει κανείς για κάτι που συνεχίζεται εδώ και αιώνες από το να προσπαθήσει να αλλάξει τον εαυτό του. Φαντάζει αυτό να είναι το μόνο όπλο που έχουμε.

Από το 1987 που ξεκινήσατε την διαδρομή σας μέχρι σήμερα, υπήρξαν στιγμές που αποθαρρυνθήκατε, είτε από το κοινό, είτε από μια γενική ντεκαντέντσια ή η μουσική είναι για σας «γιατρικό»;
Η ενασχόληση μου με τη μουσική δεν έχει να κάνει μόνο με την αποδοχή της από τον κόσμο αλλά κυρίως με τη λειτουργία που έχει επάνω μου. Είναι ένα απολύτως προσωπικό θέμα η μουσική για μένα το οποίο είχα την τύχη κατά καιρούς να μετατρέπετε και σε ομαδικό, να μοιράζομαι δηλαδή τις σκέψεις μου με όποιον αισθανόταν ότι τον αφορούσαν.

Έχετε γράψει μοναδικά ερωτικά τραγούδια που θα ακούγονται … για πάντα. Όμως αναρωτιέμαι Πρέπει να είναι κανείς μέσα στα κόλπα, να ερωτεύεται, να φλερτάρει, να ξενυχτάει για να γράφει τέτοιους ερωτικούς στίχους; Οι «κάποιες παλιές αγάπες που πήγαν στον παράδεισο» συνεχίζουν –σε πείσμα των χρόνων που περνούν- να δίνουν έμπνευση;
Τα τραγούδια είναι ένα πολύ σκληρό πράγμα προκειμένου να είναι αληθινά. Ζητάνε πάρα πολλά και όλη η εναγώνια προσπάθεια των δημιουργών είναι να ισορροπήσουν ανάμεσα στο οριακό και την κανονική ζωή την οποία όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη. Κανείς δε ζει μόνο στα όρια, άρα στα βιώματα πρέπει να προστίθεται η φαντασία, ο συναισθηματισμός, η μνήμη και το όποιο ταλέντο έχει κάποιος. Ο συνδυασμός όλων αυτών είναι το μοναδικό όπλο κατά την προσωπική μου εκτίμηση που έχει κανείς, εκτός από το σταύρωμα που του κάνει η μάνα του όταν φεύγει από το σπίτι.

Έχετε γράψει «Ζήσε μονάχα την στιγμή κι άσε το μετά». Την  ακολουθείτε εσείς στην καθημερινότητα που συνθλίβει αυτή τη σοφή κουβέντα;
Αυτή είναι μια κουβέντα που την έχει πει ο καλύτερος μου φίλος που έφυγε νωρίς, ο Μάνος ο Ξυδούς σε συνεργασία με τον “ποιητή” της παρέας μας τον Πάνο Σταθόγιαννη και επειδή στις πραγματικές φιλίες είμαι πολύ φειδωλός είναι χρέος μου να την σέβομαι αυτή τη κουβέντα και να προσπαθώ να την ακολουθώ.

«Από μικρός γυρνοβολούσατε στα ποτάμια με άγριους φίλους που χτυπούσαν τα σπαθιά τους». Κάποια από  τα παιδιά τα βλέπετε ακόμα, έχετε φίλους καρδιάς;
Οι παιδικοί μου φίλοι ήταν όντως άγρια παιδιά όπως και το περιβάλλον που μεγάλωσα. Πολλούς από αυτούς δεν μπορώ να τους βρω γιατί πλέον δεν είναι κοντά μας, με κάποιους άλλους έχουμε τον τρόπο μας.