Το σόου της Δευτέρας, Ποίηση, Λαμπρινή Αιωροκλέους, Εκδόσεις Ενδυμίων, 2010
Οι Ίκαροι και τα βενζινοκίνητα αέρια
Είναι οι μεταλλοφόροι
Για την πρώτη θέση στο μόριο του κόκορα
Τους στριμώχνω στο μπαμπάκι
αύριο, να γεννήσουν τα παιδιά μου
Κι εγώ, με τα μαλλιά μου
κοντά ξανθά
αλλοιωμένη
αποχρωματίζω την αταξική κόρη του ομματίου μου
Αιδοίο το αιδοίο με τον υπασπιστή του ασβέστη
Το αίμα κατουράει όρθιο τους εκατομμυριούχους σκύλους
Και οι αυλήτριδες μελωδούν μια δωδεκάδα κοβάλτια
Τι άρια! Τι ρους!
Δίπλα στις κίτρινες αφέλειες του γερανιού
Είμαι παιδί!
Σημείωμα (του Τάσου Ρήτου)
Βρίσκεται γυμνή μπροστά σε έναν καθρέφτη και μετράει τις αμέτρητες πληγές της. Έχει τη δυνατότητα και βλέπει ακόμα και τις πληγές μέσα της, μ’ ένα ξεχωριστό τρόπο μεταφέρει στο χαρτί, όχι απλά τις λέξεις αλλά τις φλόγες. Στέκεται γυμνή μπροστά στον καθρέφτη και μετράει τα σημάδια, αναγνωρίζει τις χαραμάδες του κορμιού της, τα ευαίσθητα σημεία της και φωνάζει.
Αυτό είναι «Το Σόου της Δευτέρας»! Ένα σόου όχι τόσο συνηθισμένο, διότι ο λόγος και η πράξη που εξελίσσονται σταδιακά μέσα στην ποιητική συλλογή της Λαμπρινής Αιωροκλέους, έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση του αναγνώστη. Πόσο καλός αναγνώστης είναι θα αποκαλυφθεί στην τελευταία σελίδα, αν θα έχει γλυτώσει από τις κραυγές! Άραγε θα έχει απομείνει καθόλου τσίπα, ή μάλλον θα έχει κάποιος το κουράγιο να μπλεχτεί στα δίχτυα της και βγει από αυτά ανεπηρέαστος;
Η πρώτη προσπάθεια της Λαμπρινής Αιωροκλέους πραγματικά στην εποχή μας είναι τολμηρή, καθότι παρουσιάζει ένα πρόσωπο αρκετά οξύμωρο, σύμφωνα πάντα με τα πρόσωπα του είδους της που πλασάρονται στα βιβλιοπωλεία. Ωστόσο διαβάζοντας καταλαβαίνεις σίγουρα ότι κάτι κρύβεται πίσω από αυτά τα κείμενα. Αυτό σε κάνει πιο περίεργο μήπως βρεις μια σχισμή και δεις λίγο από το πραγματικό πρόσωπο της συγγραφέως.
