επιλογή κεφαλαίων-μετάφραση : Βούλα Κατωπόδη
Κεφάλαιο 12
- Χθές βράδυ σκέφτηκα αρκετά Φρανκ. Για μας, για την καντίνα, και το δρόμο και γιατί σου αρεέει. Είμαστε απλά δυο αλήτες Φρανκ. Ο Θεός μας ευλόγησε εκείνη τη νύχτα. Μας έδωσε ότι μπορούσαν να ζητήσουν δυο άτομα και εμείς δεν το αξίζουμε. Είχαμε ολη εκείνη την αγάπη και καταρρεύσαμε. Είναι σαν ένα μεγάλο αεροπλάνο, που σε πάει μέσα από τον ουρανό πάνω σ' εκείνο το βουνό. Αλλά όταν βάζεις την αγάπη σε ένα Φορντ, την σπας σε κομμάτια. Αυτό είμαστε Φρανκ, ένα αυτοκίνητο Φορντ. Ο Θεός εκεί πάνω γελάει μαζί μας.
- Φυσικά και γελάει μαζί μας αλλά και εμείς το ίδιο έτσι δεν είναι; Έβαλε έναν τεράστιο στοπ μπροσταάμας και εμείς το περάσαμε. Και ύστερα τι πάθαμε; Τίποτα απολύτως. Τη βγάλαμε καθαρή με $10,000 κέρδος. Άρα ο Θεός μας ευλόγησε και μετά ο διάβολος κοιμήθηκε μαζί μας και πίστεψε με κοπελιά, κοιμάται πάρα πολύ καλά!
- Μη μιλάς έτσι Φρανκ.
- Πήραμε τα $10,000 έτσι δεν είναι;
- Δεν θέλω να σκέφτομαι τα δέκα χιλιάρικα. Είναι πολλά, αλλά δεν θα μπορούσαν να αγοράσουν το βουνό μας.
- Το βουνό, σιγά πήραμε το βουνό και δέκα χιλιαρικάκια και από πάνω! Αυτά από μόνα τους, μας πάνε πιο ψηλά.
- Βρε τρελέ... Μακάρι να μπρούσες να δεις τον εαυτό σου να φωνάζει με αυτό τον επίδεσμο γύρω απ' το κεφάλι σου.
- Ξέχασες κατι. Έχουμε κάτι να γιορτάσουμε, πρέπει να μεθύσουμε. Πού είναι εκείνο το μπουκάλι, που είχα πριν φύγω;Πήγα στο δωμ;aτιο μου να το πάρω. Ήταν ένα μπουκάλι ουίσκι μισογεμάτο. Πήγα κάτω, πήρα μερικά ποτήρια κόκα κόλα, παγάκια και white rock, και ανέβηκα πάλι πάνω. Είχε βγάλει το καπέλο της και είχε αφήσει τα μαλλιά της κάτω. Έφτιαξα δυο ποτά. Είχαν λίγο white rock, μερικά παγάκια και το υπόλοιπο ουίσκι.
- Πιές ένα ποτό. Θα νιώσεις καλύτερα. Αυτό είχε να πει ο αστυνομικός Σάκετ, όταν μου έκανε ανάκριση. Το κάθαρμα.
- Πω πω πολύ δυνατό το έκανες!
- Φυσικά! Πολλά ρούχα φοράς.
Την έσπρωξα στο κρεβάτι. Κρατούσε το ποτήρι της και χύθηκε λίγο από το ποτό. - Παράτα το, έχουμε κι' άλλο ουίσκι. Άρχισα να βγάζω τη μπλούζα της. - Σκίσε με Φρανκ. Σκίσε με, όπως έκανες εκείνο το βράδυ. Έβγαλα όλα τα ρούχα της. Γυρνούσε αργά να γλιστρήσουν πιο εύκολα. Ύστερα έκλεισε τα μάτια της και ακούμπησε το κεφάλι της στο μαξιλάρι. Οι φιδίσιες μπούκλες από τα μαλλιά της έπεφταν πάνω από τους ώμους της. Το μάτι της κατάμαυρο και τα στήθη της δεν ήταν στητά προς το μέρος μου αλλά μαλακά και απλωμένα σαν δυο μεγάλες πιτσιλιές. Έμοιαζε σαν την προγιαγιά κάθε πόρνης στο κόσμο. Εκείνο το βράδυ έπιασαν τόπο τα λεφτά του διαβόλου.
*
Κεφάλαιο 15- Όσο σκεφτόσουν πώς να με σκοτώσεις Φρανκ, σκεφτόμουν και εγώ το ίδιο. Μπορείς να με σκοτώσεις όσο κολυμπάμε. Θα πάμε στα βαθιά όπως είχαμε κάνει παλιά, και αν δεν θέλεις να γυρίσω μη με αφήσεις. Κανείς δεν θα το μάθει. Θα' ναι απλά ένα από αυτά τα περιστατικά που συμβαίνουν στη θάλασσα. Αύριο το πρωί θα πάμε.
- Αυτό που θα κάνουμε αύριο το πρωί είναι να παντρευτούμε.
- Αύριο βραδυ αν επιστρέψω, θα υπάρχουν φιλιά. Υπέροχα φιλιά Φρανκ. Φιλιά με όνειρα. Φιλιά που έρχονται από τη ζωή όχι το θάνατο.
Κανονίστηκε λοιπόν. Παντρευτήκαμε στο δημαρχείο και μετά πήγαμε στην παραλία. Ήταν τόσο όμορφη που ήθελα να παίξω στην άμμο μαζί της. Είχε ένα μικρό χαμόγελο και μετά από λίγο σηκώθηκε και πήγε κοντά στην ακτή.
- Θα μπω μέσα.
Πήγε και την ακολούθησα. Προχώρησε αρκετά μέσα και μετά από λίγο την έφτασα. Μου έπιασε το χέρι και κοιταχτήκαμε. Ήξερε τότε ότι ο διάβολος έφυγε και ότι την αγαπούσα.
- Σου είπα ποτέ γιατί μου αρέσει να έχω τα πόδια μου στα κύματα;
- Όχι.
- Γιατι τα υψώνουν;
Ένα μεγάλο κύμα μας σήκωσε και έβαλε τα χέρια στα στήθη της να δείξει πως σηκώθηκαν με το κύμα.
- Τέλεια! Είναι μεγάλα Φρανκ;
- Θα σου πω απόψε.
- Τα νιώθω μεγάλα. Δεν σου είπα γι' αυτό. Δεν είναι μόνο να ξέρεις ότι θα φέρεις μια ζωή στον κόσμο αλλά είναι και αυτό που σου κάνει. Τα στήθη μου τα νιώθω τόσο μεγάλα, που θέλω να τα φιλήσεις. Σύντομα και η κοιλιά μου θα μεγαλώσει και θα μου αρέσει τόσο που θα θέλω να την βλέπουν όλοι. Είναι μια ζωή. Το αισθάνομαι μέσα μου. Είναι μια νέα ζωή για μας Φρανκ.
Αρχίσαμε να κολυμπάμε πίσω στην ακτή. Στην πορεία βούτηξα κάτω 4-5 μέτρα. Ένιωσα τα πόδια μου και πήγα ακόμη πιο βαθιά. Ένιωθα τα αυτιά μου έτοιμα να σκάσουν. Αλλά δεν ήταν ανάγκη να ανέβω στην επιφάνεια ακόμη. Η πίεση στα πνευμόνια σου οδηγεί το οξυγόνο στο αίμα σου και έτσι για μερικά δευτερόλεπτα δεν σκέφτεσαι την ανάσα. Κοίταζα τα πράσινα νερά. Με τα αυτιά μου να βουίζουν και με όλο αυτό το βάρος στην πλάτη και στο στήθος μου φάνηκε σαν όλη η διαβολιά, η κακία, η περιπλάνηση και ότι δεν είχε νόημα στη ζωή μου να βγαίνει από μέσα μου, να ξεπλένεται. Ήμουν έτοιμος να κάνω μια νέα αρχή μαζί της, μια νέα ζωή όπως είπε.
