Γράφει ο Σωτήρης Κακίσης
Κι ο πανικός του πια ήρεμος. Μια στιγμή η για τη μάνα του ανείπωτη συγκίνηση, ένα κλάμα στην άλλη άκρη της γραμμής όλο νόημα, ύστερα λίγη σιωπή και για πολλά ακριβείς αμέσως μετά, ακριβέστατες κουβέντες, τα πιο ψύχραιμα κι εσωτερικά σχόλια.Για την Ποίηση πάντα ο Γιάννης. Ο ίδιος όμως πάντα ποίημα, ο ίδιος θυσία, ο ίδιος κι από τον εαυτό του πάνω παρατηρητής, ισχυρός, κυνικός, έκπληκτος. Ακροβάτης ο ίδιος στο έργο της ζωής του επίμονα ριψοκίνδυνος, Μπάστερ Κήτον την ίδιαν ώρα σκηνοθέτης και στάντμαν απαράμιλλος -πώς αλλιώς;
Του Βαρβέρη η ποίηση όπως των καλών: με νήματα αίματος κάθε της λέξη από το σώμα του, του μυαλού του η υπερδύναμη, να σώζει και να σώζεται, πολύ πιο πέρα από των ηλικιών την ανόητη επιμονή, πολύ πιο πέρα από του χρόνου τη γελοία σκληρότητα.
Του Βαρβέρη η ποίηση για μένα τον φίλο του Ποίηση καθαρή, χωρίς κανενός σχολίου την ανάγκη. Καθόλου Πεταμένα Λεφτά, καθόλου Στα Ξένα. Εδώ. Ακριβώς εδώ. Ακριβή. Πανάκριβη.
Σημείωση: Το κείμενο του Σωτήρη Κακίση πρωτοδημοσιεύθηκε στο τχ. 159 του περιοδικού Οδός Πανός, στο αφιέρωμα στον Γιάννη Βαρβέρη.
