Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 15

"Τι εστί βερίκοκο" - Αντώνης Βιλλιώτης

Τι εστί βερίκοκο, Μυθιστόρημα, Αντώνης Βιλλιώτης, Εκδόσεις Τετράγωνο, 2011


Τώρα, πάντως επικρατούσε νεκρική σιγή. Πατώντας με τα δυο πόδια στην αρχή του μόλου, σταμάτησα για ένα λεπτό, κοίταξα ψηλά τον εκτυφλωτικό ήλιο κι έπειτα τα γαλήνια νερά δεξιά, αριστερά, στο βάθος…μόνο θάλασσα, το απέραντο υπέροχο γαλάζιο. Και τότε άρχισα πάλι να τρέχω, ακόμη πιο δυνατά και ακόμη πιο γρήγορα, ώσπου έφτασα εκεί, στο τέλος του μόλου. Χωρίς να κόψω ταχύτητα, σήκωσα τα χέρια ψηλά, τα τέντωσα, έβγαλα την πιο δυνατή κραυγή που μπορούσα να βγάλω και απογειώθηκα.

Σημείωμα (του Τάσου Ρήτου)

Το πρώτο βράδυ... Η ανάγνωση του μυθιστορήματος του Αντώνη Βιλλιώτη, μου φάνηκε αρκετά δύσκολη, αν σκεφτείς το γεγονός ότι μόλις είχα επιστρέψει από τις καλοκαιρινές μου διακοπές, επίσης έπρεπε να βάλω σε τάξη όλα τα επερχόμενα για τον φετινό χειμώνα, να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, να σκεφτώ πως πέρασα και τελικά να σιγοψιθυρίσω από μέσα μου «ΟΚ! Καλά πέρασα, κουράστηκα αλλά... ααααα!!! το βιβλίο περιέχει και ένα cd…». Το κοίταξα προσεχτικά κι αμέσως ένα τρέμολο έσπασε τον δεξιό μου ώμο, σαν κάτι από μέσα να άρχιζε να χοροπηδάει και ήθελε να ξεφύγει από την σκληρή σάρκα μου…Η συνέχεια ήταν απλά τα συνηθισμένα ιεροτελεστικά. Χαμηλός φωτισμός, no alcohol και απαραίτητη βραδινή ηρεμία.


Πρώτο track, Miles Davis – Time after time, κι έχω μπει στην ατμόσφαιρα αμέσως, λες και είμαι κομμάτι της ιστορίας, που βλέπει πίσω από το τζάμι. Ύστερα από λίγη ώρα βρισκόμουν κιόλας στο track 13, και η εξέλιξη της ιστορίας με είχε συνεπάρει. Ήθελα να μπω μέσα στο βιβλίο και να γίνω ένας άγνωστος ήρωας, ή έστω απλά ένας θαμώνας που έδινε το δικό του χρώμα σε αυτή την συγκλονιστική ιστορία.

Το ταξίδι έχει ξεκινήσει για άλλη μια φορά. Νιώθω γοητευμένος από τον τρόπο γραφής. Νιώθω λες και βρίσκομαι σε κάποια αίθουσα κινηματογράφου μόνος μου και παρακολουθώ μια συγκλονιστική ιστορία μεγάλης διάρκειας και το μόνο που θέλω είναι να μην φτάσει ποτέ στο τέλος.

Το track 2 ταιριάζει απόλυτα εκεί που σταμάτησα για να κάνω διάλλειμα για τα σχετικά. Can’t help falling in love - Elvis Presley. Κατά την διάρκεια του δικού μου ταξιδιού, στις ιστορίες του Φώτη (πρωταγωνιστή) και των υπολοίπων, μου έκανε εντύπωση το άρωμα από το κάτω διαμέρισμα, επίσης περίεργοι ήχοι από το διπλανό διαμέρισμα ( ίσως οι κλανιές του άντρα από δίπλα) και η μεγάλη επιμονή μου να ξανακούσω το Kites. Όλα αυτά αποτέλεσαν του παράγοντες που ενόχλησαν, σε ωραίο σημείο, το δικό μου δρομολόγιο. Τέλος είπα μέσα μου ότι δεν θα προλάβω να διαβάσω δυο τρεις σελίδες και θα αποκοιμηθώ, αφού είχα ακούσει το cd 4 φορές συνεχόμενες. Οπότε πήρα την απόφαση να το κλείσω μόλις τελειώσει το κεφάλαιο και να δούμε την επομένη τελικά ΤΙ ΕΣΤΙ ΒΕΡΙΚΟΚΟ...

Αφού λοιπόν έστειλα μερικά μηνύματα στο κινητό, αφού ξανάκουσα μια τελευταία (έτσι λέω πάντα, μια τελευταία) το Do you love me, αποφάσισα να κλείσω το φωτάκι και να βουλιάξω μπρούμυτα στο μαξιλάρι. Μήπως και με πάρει ο ύπνος.

Μάταια…μερικά λεπτά αργότερα ανοίγω το φως και αυτομάτως πατάω το play από εκεί που σταμάτησε. Μέσα μου είπα: Μαλακίες, ένα ρητό πρώτον λέει ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ μην το αφήνεις να φύγει. Δεύτερον η παροιμία λέει: άσε τον ύπνο να σε πάρει όποτε θέλει αυτός.

Μια λεπτομέρεια που μου διέφυγε ήταν ότι δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το επόμενο κομμάτι, αλλά βαριόμουν να βγάλω την κολλητική ταινία, η οποία υπήρχε ώστε κρατάει το cd στο πίσω μέρος του εξώφυλλου. Έγινε κι αυτό, πήρα στα χέρια μου το βιβλίο άνοιξα εκεί που είχα σταματήσει, κι αμέσως απογειώθηκα αν θυμάμαι καλά για Κάννες. Το Fire του Springsteen ήταν το κομμάτι το οποίο με συνόδευσε στην πτήση με τον Φώτη...

Κόλλησα αρκετά με τα τραγούδια του cd, ήταν εξαιρετικές οι επιλογές, κι κάθε λίγο σταματούσα για να κοιτάξω ποιος το είχε διασκευάσει ή να ξαναδώ τον καλλιτέχνη (το ήξερα αλλά, όλα ήταν τώρα θέμα φετίχ). Πραγματικά απίστευτο δέσιμο οι επιλογές με τις ιστορίες, κι ώρες ώρες ένιωθα ότι τα ακούω πρώτη φορά, με αποτέλεσμα να κουνάω ξανά τα πόδια μου προσπαθώντας να μπω στον ρυθμό.

Μερικές ώρες αργότερα, κι ενώ έξω μύριζε πρωινό αεράκι, έκλεισα το βιβλίο με το τραγούδι Back to the Farm. Συνειρμικά είπα μέσα μου: Ξανά στον βούρκο, καθώς το ταξίδι μου είχε μόλις τελειώσει. Ήμουν συγκλονισμένος απίστευτα, και προσπαθούσα να σηκωθώ για να πάω στη δουλειά. Μόλις βγήκα στο δρόμο, άυπνος, μια ανακούφιση αισθάνθηκα, αλλά και μια κούραση διότι, τώρα δεν είχα καθόλου όρεξη, μα καθόλου, για να πάω στη δουλειά.