Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 8

Της Σύνταξης

Στη Μουσική της Περιπέτειας

Τα γεγονότα είναι συγκεκριμένα και κοφτά. Δεν χωρούν αμφιβολίες. Ούτε αμφισβητήσεις. Δεν κάνουν διάλογο, εν ολίγοις. Μόνο βιώνονται. Ως το κόκκαλο. Για να τα νιώσεις στο πετσί σου. Να σε ερεθίσουν μα και να σε πονέσουν. Να τα κάνεις κτήμα σου. Να τα κουβαλάς στις πλάτες σου μια ζωή. Στη φαρέτρα των εμπειριών σου. Στη συλλογή των στιγμών σου. Όχι στο φωτογραφικό άλμπουμ των αναμνήσεων. Αυτό είναι ντεκαβλέ. Μα στο οπλοστάσιο της ζωής σου, να τα φέρεις και να τα σέρνεις, να τα επιδεικνύεις με τρόπο, χωρίς να το κάνεις θέμα, ή και να τα αποσιωπάς άμα το χεις κάνει με στυλ. Γιατί αυτά τα γεγονότα είναι δικά σου. Είσαι εσύ. Η ζωή σου. Δεν αλλάζει αυτό. Με τίποτα. Το παρελθόν σου είσαι εσύ. Η υποθήκη σου για το μέλλον. Κι αν τα είχες σκατώσει τότε πάει την πούτσισες. Μια ζωή τα ίδια. Περφεκτμάν. Γκουντ. Τώρα φτιάξτα μαλάκα αν μπορείς. Διαφορετικά σκάσε και κολύμπα. Στα σκατά. Γυρισμό δεν έχει. Μα πάνω απ' όλα "σημασία έχει να ερωτεύεσαι", παραφράζοντας Ζουλάφσκι. Άσχετο. Ή σχετικό, εν προκειμένω; Από κει πηγάζει η περιπέτεια, μαλερεζμάν. Με τη μουσική στη διαπασών. Ζουζού και όλο τρέλα. Τη μια φορά άκουγες Χένρι Μαντσίνι, ξέρεις, από το Πρόγευμα στο Τίφανυς, και αγνάντευες το πέλαγος Τουρκία ίσια μπροστά αγκαλιά με την Χέμπορν στο σγουρό, στο πιο φιζίκ, με ύφος πιο στρέιτ, νο τσαχπινιά. Ξάφνου αρπάζεις το αεροπλάνο από τα παραθαλάσσια της Βορείου (Μακεντονί;), στο δισκάκι πάζει Τζον Κολτρέιν και Λαβ Σουπρίμ, στο Κανάλι σου είχαν πει ότι είναι ο δε μπεστ δίσκος έβερ, κι εσύ παρατηρείς από την ταράτσα της Γκρέιτ Βρετανίας την Αθήνα πιάτο, βαλίτσα στη ρεσεψιόν, κρασί λευκό κόλντ ατόφιο, να σε κοιτά η στυλιζαριζέ καστανή, μπιτ στο αυτί, τσίτα τα γκάζια, ζε τ' εμ μον αμούρ και τα ρέστα δικά της. "Πάρε το επόμενο τρένο", της είπες. Α νουί, Σάββατο, ο Μάιλς Ντέιβις στο τρίμπιουτ και εσύ με καμπαρντίνα μπλακ, στυλ αλά Νιούμαν, και το ξανθό ζουζούνι να ψελίζει Κάιντ οφ μπλου, πόδι χτυπάει ξύλο, καρδιά δίνει σήμα μυαλό, της τρελής στο μαγαζί Μεγάρου γωνία. "Άντε και πολύ κάτσαμε, ώρα για νάνι", την έκανες αβαβά και όλα τα λεφτά στο μπάρμαν για τα μπέρμπον. Λα μελανχολί. Ο Πύργος στέκει αγέρωχος, προσοχή όμως, το χέρι στο μέτωπο, ίσια τα πόδια, τώρα έχει Τζον Μπάρι από την Έξαψη, εκεί που τα κορμιά ξερνούσανε χυμούς στους σαράντα πλας και χωρίς αιρκοντίσιον. Μόνο ανεμιστηράκι, κι αυτό για τα χοντρά. Καλά αστό. Τορτίγια και τα ζουμιά στα χέρια, δε σέιμ ντέι γεννηθήκαμε αγάπη, ντου γιου ριαλάιζ δατ; Ολαλά. Βουρ στο "σπίτι μου" εκεί που η γεύση γίνεται ζέση και η μυρωδιά θα καταλήξει ευωδιά στο "πανυγήρι των τρελών". Φιζικμάν. Όλη η Τσιμισκή δυο κορμιά. Δυο χέρια, δυο πόδια, τέσσερις ανάσες. Γκολ! Λαβ, ντεζολέ. Και βούλιαξε στο Βαρδάρη διότι τόσα μας γίνανε, με το συμπάθειο. Α προπό. Νάταλι Πόρτμαν στο ακέραιο, λάτε στην Ικτίνου και περατζάδα για τσίπουρο στα Λαδάδικα. Τρε μπιαν. Συγχαρητήρια. Κερδίσατε. Περάστε από το ταμείο για την είσπραξη. Και μετά ξαπλώστε να σας εξετάσουμε. Α, είστε άρρωστος. Τρε σικ, μεσιέ. "Πα μαλ", λες εσύ, πετάς καμπαρντίνα στους ώμους, δεν τη φοράς -προσοχή!, γυαλί κάτω στη μύτη, φίλιπ το τσιγάρο μώρις, έχει και ομίχλη στο αεροδρόμιο, καιρός για σπίτι, και πολύ κάτσαμε, μη φάμε και ξύλο. Κάνεις την τρελή. Α! Τώρα τελευταία βάζεις στο πικάπ να παίζει Αρβανιτάκη. Και νομίζεις πως συνομιλείς με την Αθηνά Μαξίμου. Το γύρισες στο έθνικ ντόπιο. Νομίζεις, δηλαδή. Δεν είσαι και σίγουρος. Με το ξένο όγκωσες. Στοπ. Τα γηγενή τώρα. Αμφιβόλης ποιότητας, αλλά ποιος ξέρει; Σάμπως εσύ; Α σαντέ, σύντροφοι. Για την αβεντούρα, όπως έλεγε ο Αντονιόνι, ενώ το αγόρι αγαπάει το κορίτσι -για το τούμπαλιν έχει ο θεός, α λα μουζίκ πάντα για την κίνηση.. Γιου νόου, το κεφάλι κλούβιο άλλωστε, θα κουβαλάς το βάρος μια ζωή ολάκερη. Για να μαθαίνεις. Και ας μην μαθαινεις εντέλει. Ποιος χέστηκε; Ούτε καν εσύ ο ίδιος. Φέαργουελ!

Για δες τις συνεχείς εναλλαγές

μεταξύ νύχτας και μέρας.

Θα νομίζεις ότι ταξιδεύεις

στο τούνελ κάποιου συρμού.

Μα ως δια μαγείας εξαφανίσθηκε

και ξεβράσθηκε

στο μακρινό χαμό

μιας ξεχωριστής ουτοπίας.

Ν.Μ.

Περίοδος Β'

*Ο τίτλος του τρέχοντος τεύχους είναι στίχος του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη.

**Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του Στράτου Π.

Ρετρό Τέλος!

***Αφιερωμένο εσπέσιαλι : "Άστο να πάει στο διάολο!"

Σελίδες από το Μέλλον!

****Τουτέστιν : "Είμαστε κάπου στον άνεμο, αγαπημένη, κάπου στον άνεμο.."

Οδός Μαραθώνος, Δεκέμβριος 2009

Οπλαρχηγός Shane McGowan