Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 24

Της αλυπίας είναι η χώρα της Όλγας Ντέλλα

 
Της αλυπίας είναι η χώρα, ποίηση, Όλγα Ντέλλα, Εκδόσεις Ιδαλγός 2009

 

Αναμφισβήτητα στη χώρα του θανάτου προσερχόμαστε όλοι, αργά ή γρήγορα, κουβαλώντας στα χέρια κάθε δώρο στιγμής που προσκομίσαμε ή μας προσκόμισε η ζωή. Όσο και αν εντρυφήσουμε ωστόσο στη στιγμή, όσο και να επιχειρούμε την ανάλυση της ζωής, η έννοια του θανάτου θα είναι πάντα το μέγα μυστήριο που διαφεύγει της λογικής μας. Στην μελέτη του θανάτου δεν έχουμε παρά να προβάλλουμε την λύπη, να αποδώσουμε το βαρύ φορτίο του πόνου και να «βουτήξουμε» στο πένθος το ανθρώπινο. Στον «έσχατον εχθρόν» (Α' Κορ. 15,26), τον θάνατο, αφορά η ποιητική συλλογή της Όλγας Ντέλλα με τίτλο Της αλυπίας είναι η χώρα από τις εκδόσεις Ιδαλγός, τυπωθείσα το καλοκαίρι του 2009.

Μια πραγματικά καλαίσθητη ποιητική συλλογή που απλώνει τις λέξεις της στο ασπρόμαυρο φόντο των φωτογραφιών του προσφάτως χαμένου Χάρη Κωτσίδη. 6 φωτογραφίες, προσεκτικά επιλεγμένες από τη σειρά  του Ομφάλιοι τόποι. Η συλλογή χωρίζεται σχεδόν ισόποσα σε τρεις ενότητες και μία άλλη μικρότερη. Η πρώτη με τον αντίστοιχο υπότιτλο Το χρονικό του θανάτου περιλαμβάνει 32 άτιτλα ποιήματα χωρίς στίξη παρεκτός αυτής του ερωτηματικού. Ο θρήνος είναι η κυρίαρχη έννοια της πρώτης ποιητικής ενότητας. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως η σύντομη πρόταση «ένας ατελής θρήνος» συνοδεύει με συμφυές τρόπο το οδοιπορικό του θανάτου. Ποιήματα σύντομα, ολιγόστιχα, συμπυκνώνουν τον πόνο της απώλειας «Τότε θα πιαστούμε γερά από το θρήνο / Μετά / Θα πέσουμε στη θλίψη». Η ανθρώπινη λογική που αδυνατεί να κατανοήσει το μυστήριο του θανάτου και το βιώνει στην απώλεια της παρουσίας του απόντα «Όμως / Θα τη βιώσουμε την απώλεια / Κύριε / Δε γίνεται να μην τη βιώσουμε».

Η δεύτερη ποιητική ενότητα με τίτλο Η ανάβαση σέρνει ακόμη στους στίχους της την απουσία του εκλιπόντα εντρυφώντας ακόμη περισσότερο στην παρουσία της μνήμης των κεκοιμημένων. Στα 27 έντιτλα ποιήματα υπογραμμίζεται εντόνως η ανθρώπινη τρεπτότητα και η βεβαιότητα της κατάληξης μας «Οι νεκροί / να λογιάζουν / την κουφότητα των λόγων / παρ’ όλη την αλήθεια / και οι χτύποι των ωρών / το χοϊκό μας πέρασμα / να σημαδεύουν / ως του τέλους.» Άστικτα και τα 27 ποιήματα απολήγουν όλα στην τελεία της τελευταίας λέξης συνάδοντας έτσι στην βασική έννοια που επιθυμεί να προτάξει η ποιήτρια.  Μια τελεία θα μας καταλήξει στο τέλος και από εκεί θα ξεκινήσουμε πάλι, θ’ απλωθούμε  σε κάτι που θα απωθεί την λύπη αφού ο θρήνος και το πένθος θα έχουν ολοκληρωθεί στο βίωμα τους.

Νηπενθές είναι η τρίτη ενότητα της συλλογής με τα 34 σταυροαναστάσιμα ποιήματα να κινούνται ανάμεσα στο μυστηριώδες δίπολο του ενθάδε και του επέκεινα. Στην μια άκρη η γη και στην άλλη ο ουρανός, στην μια το βύθισμα στον πόνο και στην άλλη η προσδοκία της ανάτασης. Η ομορφιά και ο έρωτας ωστόσο να ισορροπεί «Κι ο θάνατος / την ομορφιά θα δει / και θα σωπάσει.» Στο απέναντι να βρίσκεται ο έρωτας και  να κρατιέται στο μέσο «Μόνο ο έρωτας λοιπόν / ισορροπεί / απέναντι.»

Τα καταληκτικά ποιήματα της συλλογής είναι δύο, Ο κεραυνός της βροχής και τα Ποιήματα σταυρικά με σαφείς παραινέσεις σχετικές με τη στιγμή της γραφής «Όταν βυθίζεσαι στο χείμαρρο / όταν θάβεσαι στο χώμα /  τότε να γράφεις την ποίηση /  Τότε που της πρέπει / Κι όχι άλλοτε.» Η χώρα της αλυπίας είναι αναμφίβολα διαφορετική για τον καθένα μας, άλλος την φορεί στην παραδοχή της απουσίας κι άλλος στην συγκατάβαση της βαθιάς εκείνης θεολογικής αλήθειας που διασώζει η ποιήτρια στη σκέψη της «Ευτυχώς που υπάρχει το Αναστήτω /  Ευτυχώς που υπάρχει / Κι αυτό.»

Αναστασία Γκίτση