Σύντομη πραγματεία περί του νοήματος της αμαρτίας και της πίστης, δοκίμιο, Τζον Ρόουλς, μτφρ. Άγγελος Μουζακίτης, Βασιλική Τσακίρη, πρόλογος Γρηγόρης Μολύβας, Εκδόσεις Λογείον 2014
Ένα άλλο ζήτημα που θα θέλαμε να εξετάσουμε είναι ότι το σώμα, όντας ένα σημάδι του ότι κάτι αποτελεί δημιούργημα, αποτελεί έναν περιορισμό της αμαρτίας. Η παρουσία του σώματος είναι αυτή που εμποδίζει την ανθρώπινη αμαρτία από το να είναι καθαρά σατανική. Στην εξέγερση του ανθρώπου είναι πάντα αναμεμιγμένη κάποια ασθενικότητα, κάποια αδυναμία, κάποια αμφιβολία, κάποια αξιοθρήνητη αίσθηση απώλειας, που προσιδιάζει σε ένα δημιούργημα. Μόνο ο διάβολος, ως κραταιός και δυνατός, μπορεί να είναι καθαρά σατανικός. Ο διάβολος είναι ασφαλώς ένα δημιούργημα, αλλά τα όρια που έχουν τεθεί σε αυτόν είναι λιγότερα από αυτά που έχουν τεθεί σε εμάς και συνεπώς ο εγωτισμός του μπορεί να τον φέρει στο πληρέστερο άκρο που γνωρίζουμε. Ο άνθρωπος είναι, τρόπος του λέγειν, απλά ένας «μικρός αμαρτωλός». Υπάρχει πάντοτε κάτι απλοϊκό και αξιοθρήνητο σχετικά με την εξέγερσή του. Η παραβολή του Ασώτου Υιού θα διευκρινίσει αυτό το σημείο. Ο νεότερος υιός, μας λέει η παραβολή, έφυγε από το σπίτι και σπατάλησε την περιουσία του κάνοντας «άσωτη ζωή». Όμως σύντομα ένας λιμός επεκτάθηκε στη χώρα και αυτός «ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι». Συνειδητοποιώντας ότι οι εργάτες στο υποστατικό του πατέρα του έχουν περισσότερα να φάνε, επέστρεψε στο σπίτι θέλοντας να απαρνηθεί το δικαίωμά του ως υιού, ελπίζοντας ότι ο πατέρας του θα τον κάνει έναν από τους εργάτες του και θα του δώσει τροφή. Γνωρίζει ότι έχει αμαρτήσει ενώπιον του πατέρα του, αλλά η νομοτέλεια της φύσης του ως δημιουργήματος τον ωθεί να επιστρέψει και να ταπεινωθεί. Τώρα το επιχείρημά μας ξεκαθαρίζει. Εάν δεν ήταν ένα δημιούργημα υποκείμενο στην πείνα και στον λιμό, θα επέστρεφε; Ή, για να το τοποθετήσουμε διαφορετικά, ας υποθέσουμε ότι κατείχε τη δύναμη του διαβόλου και ήταν ελεύθερος από αυτή την ακραία υποδούλωση των δημιουργημάτων, θα μετανοούσε; Είναι σίγουρα τουλάχιστον αμφίβολο ότι θα το έκανε. Έτσι το σώμα, κάθε άλλο από το να είναι μια αφορμή αμαρτίας, είναι σε αναρίθμητες περιπτώσεις αυτό το στοιχείο σε εμάς που γκρεμίζει την έπαρσή μας, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την αμαρτία μας και μας οδηγεί σε μετάνοια. Έτσι, ο φυσικός κόσμος δικαιώνεται.
