Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 37

"Τα πέρα πλάσματα", του Γιάννη Τσαμαντάκη

Τα πέρα πλάσματα, ποίηση, Γιάννης Τσαμαντάκης, εκδόσεις Εκάτη 2016

Πριν από λίγο καιρό είχαμε την ευκαιρία, να διαβάσουμε το βιβλίο του Γιάννη Τσαμαντάκη: «Τα πέρα πλάσματα». Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, όπου τα περισσότερα ποιήματα είναι γραμμένα σε παραδοσιακό στυλ, ενώ υπάρχουν και λίγα, που είναι γραμμένα σε ελεύθερο στίχο. Στα παραδοσιακά ποιήματα ακολουθείται μια χαλαρή ομοιοκαταληξία και η ροή του στίχου μας δείχνει ότι κάποια ίσως θα μπορούσαν να μελοποιηθούν. Το νόημα, όμως, των στίχων δεν είναι καθόλου χαλαρό και καταφέρνει να μας προβληματίσει. Η σύζευξη του παραδοσιακού στυλ με στίχους, που δεν είναι απλοί, μας παραπέμπει στην μεταμοντέρνα ποίηση και θα λέγαμε ότι η ποιητική γραφή του Γιάννη Τσαμαντάκη προσιδιάζει με εναλλακτικές ποιητικές απόπειρες.
       
Στην ποιητική συλλογή του Γιάννη Τσαμαντάκη «Τα πέρα πλάσματα» συναντάμε ορισμένους στίχους αποφθεγματικούς, που λένε μεγάλες αλήθειες, που οι περισσότεροι τις ξέρουμε, αλλά δεν τολμάμε, όχι μόνο να τις ξεστομίσουμε, αλλά και να τις σκεφτούμε: «Κουράγιο…είναι μια τόσο μοναχική λέξη», γράφει ο ποιητής, ενώ αλλού υπογραμμίζει: «Μα ακόμα δεν έχω μάθει να ζω χωρίς να μετανιώνω / αλλά δεν μετανιώνω που ακόμα σαν άνθρωπος μαθαίνω να ζω.» Μια φιλοσοφία, που συμπυκνώνεται σε λίγους στίχους, ενώ το υπόλοιπο ποίημα υποβοηθά ακριβώς στην αποφθεγματική διατύπωση. «Είμαι τα πάντα / και είμαι ο κανείς», γράφει ο Νίκος Τσαμαντάκης θυμίζοντάς μας τον Οδυσσέα, ενώ πλανιέται σε ένα αέναο ταξίδι προσπαθώντας να πραγματοποιήσει τα όνειρα, που οι άλλοι φοβηθήκανε νωρίς.
       
Πολλά ποιήματα της συλλογής «Τα πέρα πλάσματα» αποπνέουν έναν μυστικισμό, ενώ ο έρωτας υποβόσκει με μια ελαφριά ειρωνική υπόσταση: «Θα είμαι πάντα μαζί σου, αλλά ποτέ μαζί μου / θα είμαι πάντα πίσω σου, αλλά ποιος είναι μπροστά μου;»
       
Χωρίς να παραγνωρίσουμε τα υπόλοιπα ποιήματα της συλλογής, θα λέγαμε ότι ξεχωρίσαμε ιδιαίτερα το ποίημα «Πετρούλα», όπου ο ποιητής αναφέρεται στη γιαγιά του και με όμορφους στίχους μας περιγράφει  έναν άνθρωπο πάντα χαμογελαστό, απέναντι σε όλες τις κακοτοπιές της ζωής, ακόμα και στο θάνατο.
       
Κλείνοντας, αυτή τη σύντομη περιήγηση, στην ποιητική συλλογή του Γιάννη Τσαμαντάκη «Τα πέρα πλάσματα», θα λέγαμε ότι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη ποιητική απόπειρα. Περιμένουμε τις επόμενες.

Θεοχάρης Παπαδόπουλος