Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 21

Τα μικρά γεγονότα - Αλέξιος Μάινας

Η πεδιάδα                                                             Αλλόθροα τοτέμ.

Τα σύννεφα αραιώνουν πάλι
διαλύονται σε μικρά στρατοκούμουλους
πάνω απ’ τις φυτείες σπαραγγιών και πάχνης
μεταξύ Κολωνίας και Μπόρνχαϊμ.
Ας προσεύχονται κόντρα οι αγρότες   
αύριο θα ’χει καλό καιρό.


Δέκα λεπτά με τα πόδια

                                    Φράχτες με πεσμένα μήλα.

Χαμηλές μηλιές
γύρω από μικρή λίμνη
πάλλευκοι κύκνοι
που δε γνώρισαν
την υπερβολή.

Mια πλεύση
που αποδίδει
ως διάλογο
τη σιωπή τους.

Η περίφημη δύση της Κοπεγχάγης

                                                             Κάθε βράδυ.

Όλος ο ουρανός κοκκινίζει.
Αριστερά μια σειρά δέντρα
κερασιά, κωνοφόρο, ιτιά, βάτα.
Δεξιά ο φράχτης, οι στέγες, το κοτσύφι.
Σ’ ένα παράθυρο παίζει μια
μεγάλη τηλεόραση πλάσματος.

Σκίτσο για αυτό που χάθηκε

                                                        Η επιστροφή των πλοίων.

Η απότομη ζέστη στύβει τους θάμνους
ο σκύλος περνάει τη διασταύρωση
μυρίζει τους ρόμβους στο συρματόπλεγμα
μια άδεια κονσέρβα σαν θέσφατο   
ξαπλώνει γλείφει το πίσω πόδι του
σαν να το έγραψε λάθος

ένας ήλιος ανεβαίνει
μια γριά ξεβοτανίζει το μποστάνι
το χώμα ξεραίνεται κι άλλο.

Το μούδιασμα του λαιμού

                                                  Χαλάκι με σκουριασμένη γάτα.

Η αλήθεια μπήκε απ’ την πόρτα.
Η ζωή απ’ τον κατηφορικό κονιορτό της οδού.  
Δες πόσο πάλιωσαν όλα  
και πάνω στα ξύλα η μούχλα.
Πόσο έμεινε ιδέα ό,τι φύτεψες  
πώς τυλίγει η κουρτίνα το σώμα.   
Θυμήσου τι θαύμασες
θυμήσου ό,τι ήταν αυτό που θα ήσουν
ό,τι νόμιζες πως κάποτε υπήρξε.

Τώρα στις σκάλες στέκουν δίπλα σου όντα
που ζουν εκεί που τελειώνει η επιθυμία τους.  
Άνθρωποι,  
που ζουν για λίγο.

Η νύχτα των φακών

                                      Προσωπογραφία με χαρακιά.

Εκεί που κρέμεται
το καλώδιο της τηλεόρασης
απ’ την ταράτσα στον ακάλυπτο,  
κάτω απ’ τη σανιδόσκαλα
τη βρήκαμε.
Σε μια χάρτινη σακούλα
πιτσιλισμένη τσιμέντο.
Το φως έκανε ιστούς
και αράχνες ασβέστη
στη μικρή γούρνα.

Η μετακόμιση του τσίρκου                                                  Άλογα σε κλουβιά.

Το ερώτημα τέθηκε:  
τι είναι αυτό που μένει.
Γιατί ο πυρετός πέρασε
η άρνηση κάμφθηκε
η ομορφιά αγνοήθηκε
η βάτος κάηκε
ο καιρός υπήρξε.
Αυτό που αντανακλά το λυκαυγές
είναι ένα είδος βρόμικου ποτηριού
με δαχτυλιές κηρωμένων χειλιών
και το κατακάθι του άγνωστου πότη.

Ο μαύρος γιος                              Αφήγηση του τοπίου.

Ένας νεαρός μοναχός
αναβαθμηδόν στα σκαλιά
της αποβάθρας.
Παλιό μοντέλο Θεού
σαν ποταμόπλοιο
με τεράστιες ξύλινες ρόδες.

Η κυρία από την Αφρική

                                       Οι παρόντες, η διάχυση.

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες παιδιών     
που τρέχουν προς το φακό
και τον κέδρο
του κάδρου.

Η βοή

                              Σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Όταν έρθει ο καιρός
θα κρουστούν μυστικά οι φερέγγυες καμπάνες,
θα βγουν οι μανάδες στους δρόμους χωρίς φωνές,
ο παραιτημένος, ο θεατής θα χρειαστεί να σκύψει στο τζάμι
γιατί από κάτι τέτοια φυλάκια του προφανούς
θα καταφθάσουν τα λεγόμενα μικρά γεγονότα.

Ο Αλέξιος Μάινας ζει στη Βόννη της Γερμανίας. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Το περιεχόμενο του υπόλοιπου (Εκδ. Γαβριηλίδης, 2011).