Έχω ταξιδέψει ώρες. Έχω πάρει το αεροπλάνο για την Αθήνα. Έχω βρει στην πτήση την Ε. Έχουμε κάτσει στα πίσω καθίσματα, μαζί με τις άλλες συνοδούς. Ο επικεφαλής του πληρώματος με έχει κεράσει μια μπουκάλα σαμπάνια. Θα την πάω δώρο στον Ν. Μαζί με τις πραλίνες από το Σαρλερουά. Αυτές τις μαύρες, σκονισμένες σαν κάρβουνα, τις ωραιότερες βελγικές πραλίνες. Από την πιο άσχημη πόλη. (Με εξαίρεση το άγαλμα του Μαρσουπιλαμί στην πλατεία.)
(Ανθρακωρύχοι.)
Έχω πάρει ταξί. Έχω πάει σπίτι. Έχω αλλάξει ρούχα στη βαλίτσα. Έχω καθίσει μία στιγμή στον καναπέ. Έχω κοιτάξει ένα γύρω τα πράγματά μας. Έχω αργήσει. Έχω ξαναπάρει ταξί. Λιμάνι. Χιλιόμετρα και τώρα μίλια. Μια βδομάδα μακριά. Πρώτη φορά να μην είμαστε μαζί, για να βρεθούμε μαζί.
Δεν μπορώ να πάω στο λιμάνι. Δεν έχω μέσον. Ας έρθει εδώ και θα δούμε.
Έχω ξυπνήσει. Έχω φτάσει στον Άγιο Κήρυκο. Δεν με περιμένει κανείς. Έχω πάρει ταξί. Έχω φτάσει στον Αρμενιστή. Έχω κατέβει στην ταβέρνα. Έχω χαιρετίσει την Ε. και τον Γ. Μου έχουν πει τον αριθμό του δωματίου. Έχω ανέβει στην πόρτα. Είναι πρωί και ο ήλιος μου καίει την πλάτη. Πριν μπω κοντοστέκομαι. Να χτυπήσω;
Γυρνάω το χερούλι και μπαίνω. Είσαι απέναντί μου και με κοιτάς και χαμογελάς.
Η Κατερίνα Χρυσανθοπούλου εργάζεται ως ερευνήτρια, μεταφράστρια, συγγραφέας. Έχει εκδώσει τη συλλογή πεζοποιημάτων Έτσι όπως ρούχο σε ντύνομαι (ιδιωτική έκδοση, 2005), τα μυθιστορήματα Η γυναίκα που έγραφε για τον άντρα (Εκδ. Κέδρος, 2006), Πριμαβέρα – κοιτάζω τα μάτια που κοιτάζουν εμένα (Εκδ. Τόπος, 2007) και Το κινέζικο δωμάτιο (Εκδ. Τόπος, 2008) καθώς και το βιβλίο πεζό/ποίησης Πρωτόγαλα (Εκδ. Futura, 2009).
