Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 16

Σωτήρης Κακίσης: Στη Βενετία με τον Τοσίρο Μιφούνε...

«Σου ιστόρησα το Λύκανδρο, την πονηρή αλεπού,
και πώς το γρήγορο μανγκούστ παλεύει με τη νάγια.
Πούθ’ έρχεται ο πικρός καφές, το σάνταλο από πού.
Και φτάσαμε στης Βενετιάς τα θαυμαστά καρνάγια»...
Νίκος Καββαδίας, «Μάρκο Πόλο»


Βενετία, 1989. ΄Οπως ακριβώς στις ταινίες. Το «Μ΄ Αγαπάς;» του Πανουσόπουλου in concorso –εντός συναγωνισμού δηλαδή. Ο Γιώργος εκεί, κι εγώ σαν σεναριογράφος, με το Μαράκι, τη Μαρία την Παπαλάμπρου, τη μία πρωταγωνίστριά του εξ Αθηνών, με καράβι κι αυτοκίνητο μέσω Πατρών. Κι ο Αργύρης ο Μπακιρτζής εκ Θεσσαλονίκης, εκ Καβάλας, εκ Θάσου, ο συνθέτης της μουσικής της ταινίας. Κι ο Νίκος Περάκης, εκ Γερμανίας νομίζω προερχόμενος, ο σκηνοθέτης, ο φίλος. Ραντεβού στο Λίντο, στο Hotel des Bains, για ζωή, όχι για θάνατο, στη Βενετία.
Φτάσαμε σούρουπο. Γκρί όλα σχεδόν, αλλά και φώτα υπέροχα του απίστευτου αυτού σκηνικού ολόγυρα. Είπαμε ν΄αφήσουμε το νησί αμέσως, να πάμε βόλτα βραδυνή στην περιθαλάσσια πόλη, να δούμε, να τα πούμε. (Το Μαράκι ήτανε κουρασμένο, θά ΄μενε στο ξενοδοχείο, δήλωσε). Τέσσερεις, λοιπόν, υπέροχα σκοτεινοί άνδρες, ο Πανουσόπουλος, ο Περάκης, ο Μπακιρτζής κι εγώ, κατεβήκαμε να πάρουμε το πουλμανάκι του ξενοδοχείου, μιά βενζινάκατο δηλαδή, της Βασίλισσας των Κυμάτων πιστό υπηρέτη.

Μπήκαμε, ξεκινήσαμε. Μαζί μας, στην ίδια νύχτα σιωπηλός, κι ένας ακόμα πελάτης του ξενοδοχείου, όρθιος κι ακίνητος πλάι μας. Σ’ ένα φώτισμα περαστικό σαν προβολέα τα χάσαμε: ο συνεπιβάτης μας ήταν ο Τοσίρο Μιφούνε αυ-το-προ-σώ-πως! (Είχε κι αυτός ταινία στο Φεστιβάλ. Παίχτηκε μάλιστα Σάββατο, μαζί με τη δική μας, και τον ξαναείδαμε να να φωτογραφίζεται μ΄όλους του τους συνεργάτες φορώντας στολές παραδοσιακές της Ιαπωνίας. Εμείς φουστανέλες μαζί δεν είχαμε).

Δεν του μιλήσαμε. Δεν τον ενοχλήσαμε. Φτάνοντας, ο Αργύρης είχε μαζί του μιά φωτογραφική μηχανή και ταλαντεύτηκε για λίγο. Όχι: να τον θυμόμαστε χωρίς καμιά βοήθεια είπαμε, χωρίς δεκανίκια της μνήμης οπτικά. Πώς να τον ξεχάσεις, άλλωστε; Ο μέγιστος αυτός του Κουροσάβα, ο Σαμουράι ο μυθικός, το Κρυμμένο Φρούριο και Θρόνος Αίματος πραγματικού, για λίγο μα-ζί μας υπήρξε, σαν σκιά, σαν όνειρο. Με τους άλλους δύο, κυβερνήτη και ναύτη του μικρού πλοίου, επτά κι εμείς φαντάσματα.

Με τη Βενετία να πλησιάζει καταπάνω μας σαν θεός του χρόνου οριστικός, σαν ουρανός με πρόχειρα ξαφνικά όλα τ’ άστρα του.

kakven.jpg
Υ.Γ. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Passport, τεύχος 5, Δεκέμβριος 2005. Οι φωτογραφίες είναι stills από βίντεο που γύρισε εκεί τότε ο Νίκος Περάκης, και δημοσιεύονται εδώ με την άδεια του Σωτήρη Κακίση.