στoν Νέστορα ΠουλάκοΜε μια ιδιαίτερη ιστορία για τη μοναξιά και την ολοένα και μεταβαλλόμενη ψυχοσύνθεση του ανθρώπου στο σύγχρονο αστικό τοπίο μας καλωσόρισε το φετινό φθινόπωρο ο Δημήτρης Μαμαλούκας με το βιβλίο του
«Κράτα μου το χέρι» (Εκδόσεις Ψυχογιός).Ένας άνθρωπος φτάνει μια νύχτα σε μια άγνωστη πόλη. Έχει αφήσει πίσω την προηγούμενη ζωή του θέλοντας να ξεφύγει από την κατάρα που τον συνοδεύει. Τώρα έχει μοναδικό σκοπό του τη συγγραφή του βιβλίου του. Τα λεφτά που διαθέτει του επιτρέπουν να νοικιάσει μόνο ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στο πίσω μέρος μιας ψηλής πολυκατοικίας στην πρόσοψη της οποίας υπάρχει ένα μεγάλο σινεμά. Ο εκκωφαντικός θόρυβος από τα ηχεία του σινεμά όμως τον υποχρεώνει να περνάει τις ώρες των προβολών έξω από το σπίτι του.
Εκείνες τις απογευματινές, και κυρίως τις βραδινές, ώρες θα περιπλανηθεί στην πόλη, απόλυτα προσηλωμένος στο σκοπό του, ώσπου η μοίρα θα στείλει στο δρόμο του μια πολύ νεαρή κοπέλα που ζει στη σκιά κάποιων σκοτεινών και απεχθών ανθρώπων. Η συνάντηση αυτή θα είναι η καταστροφή ή η σωτηρία του.
Ο συγγραφέας μίλησε στο Vakxikon.gr για το βιβλίο του.
Πόσο σας απασχολεί η μοναξιά του ανθρώπου στη σύγχρονη δυτική κοινωνία; Και ποια είναι η άποψη σας γι’ αυτή;
Με απασχολεί παρά πολύ. Είναι το θέμα πολλών σκέψεων και θεμάτων μου. Πολλοί ήρωες μου, ακόμα και στα αστυνομικά μου βιβλία, υποκινούνται από μεγάλη αίσθηση μοναξιάς. Σαν συγγραφέας περιγράφω κυρίως καταστάσεις, ζωές, αδιέξοδα. Η γνώμη μου είναι ότι όσο προχωράει ο χρόνος κι ο κόσμος, η αποξένωση κι η μοναξιά πολλαπλασιάζονται και γίνονται πιο ισχυρές, αδυσώπητες.
Κόντρα στην εποχή, θα μπορούσε η συγγραφή ενός βιβλίου να γίνει ο στόχος που θα ακολουθήσει κάποιος, ίσως το απάγκιο για να ξεφύγει από τη μιζέρια της οικονομικής κρίσης;
Θα μπορούσε, έχω ακούσει αρκετούς συναδέλφους μου να λένε ότι στη συγγραφή βρίσκουν τη γαλήνη από το άγχος της ημέρας, ανυπομονούν να βρεθούν στο περιβάλλον του βιβλίου τους για να ξεχαστούν. Απ’ την άλλη αν παλεύεις για να ζήσεις, η συγγραφή μόνο εύκολη δεν είναι…
Είναι η ιστορία σας κινηματογραφική; Θα μπορούσε δηλαδή να μεταφερθεί στον κινηματογράφο; Θα θέλατε να τη δείτε σε φιλμ νουάρ ή σε ένα υπαρξιακό δράμα;
Νομίζω ότι σχεδόν όλοι οι συγγραφείς θα ήθελαν να δουν το βιβλίο τους να γίνεται ταινία. Σε μένα έχει μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη το πρώτο μου μυθιστόρημα και ήταν μια αξέχαστη εμπειρία, αλλά και μια μεγάλη ικανοποίηση. Όλα μου τα βιβλία έχουν κάτι το κινηματογραφικό, αλλά το «Κράτα μου το χέρι» είναι ίσως λίγο παραπάνω. Γράφοντάς το είχα συνεχώς την επιθυμία να γράφω παράλληλα και το σενάριο μιας ταινίας, αλλά και το όνειρο ότι κρατούσα μια κάμερα και συνόδευα-παρακολουθούσα τον πρωταγωνιστή στις περιπλανήσεις του. Γεγονός είναι επίσης ότι έχω ήδη μια πρόταση από ένα σκηνοθέτη, αλλά απ’ αυτό μέχρι να υλοποιηθεί μια ταινία συνήθως παρεμβάλλεται μια αιωνιότητα Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ένα υπαρξιακό δράμα και όχι για ένα φιλμ νουάρ.
Όταν γράφετε σκέφτεστε εικόνες; Σαν να κάνετε ένα storyboard δηλαδή;
Η αλήθεια είναι πως είμαι γεμάτος εικόνες. Συλλαμβάνω κι οραματίζομαι συνεχώς. Πολύ συχνά συμβαίνει αυτό που λέτε. Γράφω και σκέφτομαι εικόνες, όχι απαραιτήτως τη συνέχεια της ιστορίας ή σχετικές με την ίδια την ιστορία. Το ίδιο όμως συμβαίνει κι όταν δε γράφω. Κι έπειτα, κατά τη διαδικασία της συγγραφής, μερικές εικόνες περνάνε στα γραπτά μου. Μια εικόνα μπορεί να είναι και η αφορμή για ένα βιβλίο μου ή για ένα διήγημα. Πάντα μου άρεσε αυτό. Να γράφω μια ιστορία από μια φωτογραφία. Είναι αφάνταστα ερεθιστικό κι εύκολο για μένα.
Πόσο τρομακτικό ή όχι, είναι να μένει κανείς σε ένα μικρό, κλειστοφοβικό διαμέρισμα, πίσω από την γιγαντιαία οθόνη ενός κινηματογράφου;
Για μένα καθόλου τρομακτικό. Καταπιεστικό, αγχώδες και μελαγχολικό, ναι. Ο ανώνυμος ήρωας του «Κράτα μου το χέρι», ίσως κι εγώ, δε φοβάται τους ερήμους σκοτεινούς διαδρόμους του κτιρίου, ουσιαστικά δεν κινδυνεύει από κανέναν εκεί μέσα, αλλά φοβάται τη μοναξιά, την απομόνωση και τον ίδιο του τον εαυτό, τη δειλία που δείχνει όταν δεν επεμβαίνει σε κάποιες καταστάσεις.
Αν σας ζητήσω να κατηγοριοποιήσετε την ιστορία σας, που θα την τοποθετούσατε;
Σαν υπαρξιακό δράμα, ή σαν υπαρξιακό μυθιστόρημα αγωνίας χρησιμοποιώντας μια τολμηρή έκφραση.
