Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 33

Στόχος - Χρήστος Βογιατζής

photo © Αλέξιος Μάινας

Πέρασα πληγωμένος σε μια ερημική πλαγιά.
Ο άνεμος με κοίταζε χωρίς πνοή
η σφαίρα με είχε χτυπήσει κατάστηθα
το αίμα δεν έλεγε να βγει από το σώμα μου
τα αισθήματα είχαν μπερδευτεί με τις σκέψεις μου
η Φύση είχε πολλά να μου προσφέρει
ο πολιτισμός των πόλεων με είχε κουράσει
με είχαν γεμίσει με φρούδες ελπίδες.

Μόλις άρχισα να καταλαβαίνω τα παραμύθια τους,
αποφάσισαν να με εξοντώσουν.
Πέντε τύποι με περίμεναν σ’ ένα έρημο σοκάκι.
Ο ένας ήταν αστυνόμος: μου ζήτησε να μην πηγαίνω σε διαδηλώσεις.
Τα μάτια μου του έγνεψαν αρνητικά.
Ο άλλος ήταν δικαστής: με πρόσταξε να μην ψάχνω το δίκιο μου
στον χώρο του.
Η ανάσα μου του πάγωσε το πρόσωπο.
Ο τρίτος ήταν πολιτικός, έδειχνε ιδρωμένος:
Δουλεύω ακούραστα για το καλό σου μου είπε.
Τον προσπέρασα με απάθεια.
Ο τέταρτος ήταν μια γυναίκα, γελούσε παράξενα.
Η ψυχρή γοητεία της μου δημιουργούσε αμηχανία.
Όλα ήταν ψεύτικα πάνω της.
Μου είπε: «Θα σ’ αγαπώ για πάντα, αλλά μη μου ζητάς
να σου χαρίσω αυτή τη στιγμή».
Την κοίταξα απορημένος: «Ούτε αυτή τη στιγμή, ούτε καμία
στιγμή δεν θέλω να μοιραστώ μαζί σου».
Τέλος εμφανίστηκε μια σκιά:  Μου είπε πως ήταν ο Βολταίρος.
Με ρώτησε αν πεινούν οι άνθρωποι στην εποχή μου όπως
την δική του.
-Του απάντησα ναι!
Με ρώτησε αν κατάλαβαν τι φταίει για το χάλι τους.
-Του απάντησα όχι!
Τελικά αυτό που έμεινε είναι ένα ναι, ένα όχι και πολλά γιατί.
Η σκιά εξαφανίστηκε από το σοκάκι λυπημένη.

Οι άλλοι τέσσερεις έμειναν να με τιμωρήσουν.
Στάθηκα ευθυτενής μπροστά τους.
Τους είπα: Εμπρός!
Οι τρεις αστόχησαν και ο ένας πέτυχε τον στόχο.
Ποιος τα κατάφερε δεν ξέρω.
Μια λάμψη διαπέρασε τα σωθικά μου.
Ο κλόουν στο λούνα παρκ έδωσε μία κούκλα στον δολοφόνο.
Εγώ πληγωμένος στην πλαγιά
                                                                              άρχισα να αισθάνομαι καλά!

**

Ο Χρήστος Βογιατζής ζει στη Νίκαια του Πειραιά. Έχει γράψει το ανέκδοτο θεατρικό έργο Το τελικό λάθος, με τον Κώστα Γραμματικόπουλο.