«Καστανόχρωμα για τα λουλούδια!»
Λιόχωμα για γαρδένιες
μου θύμισε ο πλανόδιος πωλητής
μαζεύαμε απ’ τις κουφάλες
φθινόπωρο
στον ελαιώνα
κι εσύ σαν κόκκινη σαΐτα
μου πέταξες φιλί
μα η μάντισσα γριά ελιά
τι είδε και κλαίει
για το τρυγόνι
που σαν κι εκείνο το φιλί
το σκότωσαν οι κυνηγοί…
[Στον ελαιώνα]
Σημείωμα (του Νέστορα Ι. Πουλάκου)
Ένα βιβλίο, τρεις ενότητες, πολλές θύμησες, αναμνήσεις αναρίθμητες, στίχοι πεπερασμένων στιγμών που ζουν για πάντα μέσα σου και τις κουβαλάς επ’ άπειρον. Σαν πάντα… καλύτερα!
Στην «Τύχη βουνό», οι εικόνες παίρνουν τη θέση τους στο σύμπαν της ποιήτριας. Τη θέση που τους αξίζει, για να είμαστε πιο σαφείς. Σαν πικροδάφνες στέκονται στη μέση του αναμνησιακού πελάγους και πλουτίζουν σαφώς τον κόσμο ολάκερο. Γλαφυρότητα σε όλο της το «είναι». Χαρακτηριστική περιγραφή ζωντανών, ολοζώντανων σημείων μιας καθημερινότητας.
Στη «Χλόη βαθιά», η εικόνα κατακερματίζεται σε χίλια κομμάτια. Και ο στίχος αποκτά χροιά. Έχει στίγμα. Παίρνει θέση ξεκάθαρη. Πάντα προσωπική. Με ψήγμα κοινωνιολογικού γίγνεσθαι. Όμως, οι μυρωδιές σαν και πριν εξακολουθούν. Και προτείνουν μια συνέχεια ακόμη.
Η Μαρία Μαρκαντωνάτου, με το «πολυτονικό» της παράστημα, αποκτά θέση στην σύγχρονη κοινότητα μεταφέροντας ένα μήνυμα από άλλη εποχή. Ίσως, παλιά θα την πουν ορισμένοι. Σίγουρα, αναζωογονητική θα την πούμε εμείς.
