Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 25

Στήλη: Το χαμένο πρόσωπο [Μέρος 1ο]

Γράφει η Άτη Σολέρτη*
Στο χωριό της τιμής του χαμένου προσώπου, ένα κυνηγητό σημάδεψε το πλήθος. Όλοι ξεχύθηκαν να το αναζητήσουν. Η αμοιβή για το χαμένο πρόσωπο ήταν μεγάλη. Η εξουσία που θα δινόταν στον ικανότερο απ’ όλους θηρευτή, μεθυστική. Αληθινή. Ικανή να χρίσει αυτόν τον εκλεκτό αναζητητή, Κύριο των πάντων. Ορατών και αοράτων.  Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στο είδωλο του προσωπείου της; Το στοίχημα ξεδιπλωνόταν αινιγματικά μπροστά στα μάτια του αιωνίως άναρχου πλήθους…  Τόσο καχύποπτα όσο κι αδιακρίτως ερευνητικά. Τα πιόνια τους είχαν στηθεί. Ομοίως κι οι αντίπαλες σκιές τους. Όμως για να το δουν, για να μπορέσουν ν’ αντικρύσουν το χαμένο πρόσωπο, και να κερδίσουν μια παρτίδα σ’ ένα παιχνίδι που οι όροι του είχαν τεθεί από τους ίδιους - από το ίδιο ετοιμοπόλεμο τώρα πια πλήθος - το ήξεραν καλά… Το γνώριζαν πως έπρεπε ετούτη τη φορά κάτι ν’ αλλάξουν. Κάτι έπρεπε να παραδώσουν για να λάβουν. Ίσως και να ‘πρεπε ετούτη τη φορά ατσάλινα ενδύματα να ράψουν. Να ξεχυθούν στην καρποφόρα αναζήτηση για να μπορέσουν να υπάρξουν. Το στοίχημα ξεδιπλωνότανε σαρκαστικά μπροστά στα μάτια τους και το κυνηγητό επέμενε να σημαδέψει την ασάλευτη σιωπή. Ίσως και να ‘πρεπε ετούτη τη φορά κάτι δικό τους να αποβάλλουν. Να θυσιάσουν. Ίσως και να ‘πρεπε να απεκδυθούν το κάτοπτρο της λογικής που σφράγισε η φορεμένη μάσκα τους. Ίσως…Ακόμα κι αν το αίνιγμα εκείνου του στοιχήματος περιοριζότανε στο πρόσωπο, και πάλι…, ποιος θα μπορούσε να σταθεί ανεπηρέαστος μπροστά στην εξουσία της χαμένης θέας του; Ποιος θα παρέμενε ο ίδιος, σθεναρά αντέχοντας την όψη του απογυμνωμένου ειδώλου του; Κάποιος που θα ‘ταν σίγουρα ξεχωριστός. Ο Εκλεκτός. Κάποιος γενναίος. Προστατευμένος από τη φθορά του χρόνου και την αέναη επανάληψη της ίδιας διαδρομής.  Κάποιος ταγμένος. Σ’ ένα παιχνίδι που τα σύμβολα των ιπποτών αναζητούσαν την κλεμμένη λεία τους, ποιος θα μπορούσε να τα βρει για να νικήσει; Θα ήταν άραγε μονάχα ένας ο απεσταλμένος τιμητής για τη μοιραία αναζήτηση;  Ίσως… Ίσως και να ‘τανε ένας ακόμα στρατευμένος εαυτός, καταραμένος γόνος ευγενών, γενναίος και παράλογα διορατικός. Χαμένος. Ίσως…

Ι. Το κερί

Ο γενναίος ιππότης, έβγαλε την ατσάλινη στολή του κι ειρηνικά αφουγκράστηκε τον υπνωτισμένο παλμό της νύχτας. Μες στο σκοτάδι όλα τα θαύματα έμοιαζαν ίδια. Τα στάχυα ελαφρώς ανακινούμενα κάτι ψιθύριζαν στον παγωμένο αέρα. Τις ίδιες άκαρπες ρήσεις με χτες. Τα γέρικα δέντρα του δάσους αδιαφορούσαν για τη μεταφορά κάθε υπόκωφης λέξης που άγγιζε ο πληγωμένος τους κορμός μέσω του ευπαθούς ανέμου. Είχαν αποφασίσει να μην συμμετέχουν σ’ αυτή την μάταιη αναζήτηση. Έστεκαν απογυμνωμένοι οι μάρτυρες του χρόνου να ατενίζουν τα σεβαστά τείχη της πόλης.  Τα επιβλητικά τείχη της πόλης…, που ήξεραν καλά πότε να προστατεύουν κάθε φίλο στην ανάγκη μα και τον τρόπο να απειλούν κάθε εχθρό.  Πόσο αδύναμα φαίνονταν τώρα…, σαν μια γραμμή από ανοιχτές ανυπεράσπιστες παλάμες, κάτω από έναν πικραμένο ουρανό δίχως στολίδια.  Τώρα που βρέχονταν από μια κόκκινη ανοιξιάτικη βροχή που ξέσπασε απότομα, μοιραία κι επιθετικά. Το χώμα αυτή την ώρα στωικά αφηνόταν να ποτίσει νερό και αίμα τους αιώνιους νεκρούς του. Τώρα που έμαθαν να κρύβονται οι αιώνια ζωντανοί. Μοιρολογούσαν στις κρυψώνες τους τα αρπακτικά πουλιά μιας άκληρης και ξοφλημένης νιότης.  Κι εκείνα τα στοχαστικά μάτια της νύχτας τη θέλησή τους υπαγόρευαν… Προσεύχονταν και παραμόνευαν… το φως απ’ το κερί εκείνο που θα την έκανε να δει με γυμνούς οφθαλμούς το χαμένο πρόσωπο κάτω απ’ το αιώνιο δέρμα.

Ο γενναίος ιππότης παρατηρούσε…

*H Άτη Σολέρτη έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Εβένινη δίνη (Περί Τεχνών 2007) και Ερημία παθών (Vakxikon.gr 2012). Έχει ανθολογήσει, μεταφράσει και επιμεληθεί την Ανθολογία σύγχρονης ισπανόφωνης ποίησης (Vakxikon.gr 2014). H νουβέλα Δαίμονας χωρίς ταυτότητα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Vakxikon.gr, μέσα στο 2014. Ζει και εργάζεται στην Πάτρα.