1ου και 4ου Λυκείου Παλαιού Φαλήρου
που ξαναβρεθήκαμε εχθές μετά από 22 χρόνια
Εχθές, όταν προσπέλασα την πύλη,
τη μια στιγμή ήμουν γύρω στα σαράντα
κι ήρθαν συμμαθητές παλιοί και φίλοι,
περνούσ’ η ώρα, μίκραινα – τριάντα.
Και να ‘τοι όσοι γνωρίζω απ’ τα μικράτα
κι ευθύς να ξαναβρίσκομαι στην τάξη
στο ίδιο το θρανίο, όπως πάντα
και σήμερα θα κλείσω τα δεκάξι.
Τα χρόνια μου κοιτώ στα πρόσωπά τους
κι εκείνοι τ’ αφαιρούν απ’ τα δικά μου.
Μετρήσαμε γεννήσεις και θανάτους
κι είν’ όλοι τους η τάξη κι η σειρά μου.
Οι μήνες φυλλοροούν στα δάκτυλά μου,
σαν τίποτα να μην μας έχει αλλάξει,
σαν πύργους-όνειρα να χτίζουμε της άμμου,
σήμερα που γινόμαστε δεκάξι.
Μπερδεύονται το τώρα κι οι αναμνήσεις
μ’ όλα τα τραύματα των πιο παλιών ερώτων,
τ’ ανομολόγητα κι οι εξομολογήσεις
που τα κατάπιε η ροή των γεγονότων
και μισοκρύβοντ’ οι μορφές τους, με των φώτων
και των σκιών, που εναλλάσσονται στην πράξη.
Να τ’ αχνοφέγγισμα των χρόνων μας των πρώτων,
από τα έξι μας και μέχρι τα δεκάξι.
Φίλοι, τα δεκαεπτά μας κλείσαμε μια μέρα
και στα δεκαοκτώ είχαμε πετάξει.
Τώρα σαράντα -και ακόμα παραπέρα-
κι όμως για πάντα μένουμε δεκάξι.
2/4/2012
