Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 27

Στήλη: Εξ αφορμής - Τα βήματα

gemammou27.jpeg
gemammou
 
Ξύπνησα με γδαρμένο το δεξί μάγουλο και σκισμένο ελαφρώς το φρύδι, το αφόρητο τσούξιμο στα γόνατα με χτυπούσε στο στομάχι, μου ανακάτευε τις σκέψεις. Στηρίχθηκα στα μισοματωμένα χέρια για να τινάξω τη σκόνη από πάνω μου. Είχα μαζέψει όλη τη σκόνη της Rue Poliveau πάνω στα ρούχα μου, κατά την τελευταία, (από όσο θυμάμαι δηλαδή), προσπάθειά μου να συντονίσω το βηματισμό μου με την κίνηση του σώματος που έψαχνε απεγνωσμένα το κέντρο. 

Βρίσκομαι μέσα στο συμβάν, αλλά πού είναι το κέντρο;
Φωνάζω “είναι κανείς εδώ;… Περίτρομη ερώτηση
χτυπάει και αντηχεί στην εσωτερική επιφάνεια του κενού
Γιατί, αν δεν είναι κανείς, εγώ που ρωτάω τι είναι;
Ερώτηση μέσα στην ερώτηση
παγίδα μέσα στην παγίδα
κενό μες στο κενό. Αλλά το κέντρο που είναι; (1)

 

Δεν είναι κάτι το ασύνηθες φυσικά τούτο μου το πέσιμο. Μέσα στην κοιλιά ήδη δεν είχα την σωστή θέση,  ακόμη κι όταν έφτανα στην τελική ευθεία της απελευθέρωσης, ο γιατρός φώναζε πως δεν ήμουν στο κέντρο, δεν είχα ευθυγραμμιστεί. Αργότερα στην τάξη ο δάσκαλος με μάλωνε που προτιμούσα τα ακριανά θρανία και όχι το κέντρο. “μα υπόδειγμα μαθήτριας να μην προτιμάει το κέντρο; Τι δουλειά έχει με τα ακριανά καθίσματα;” ήταν αυτό που συχνότερα λέγανε οι καθηγητές στην μητέρα μου που έσκυβε το κεφάλι χωρίς να ξέρει το γιατί. Χρειάστηκε να περάσω πανεπιστήμιο για να ακούσω, σε μια εντελώς παράσπονδη έξοδο μου με το πρώτο αγόρι (κάποιος φοιτητής αστροφυσικής) που με φλέρταρε δίχως να τραυλίζει πως

Το κέντρο διαρκώς διαστέλλεται
Έτσι όλους μας εγκλείει και μας αποκλείει
κι όλα έτσι αποκτούν υπόσταση μόνο καθώς απομακρύνονται
κι αραιώνουν
ψυχές και σώματα εξαχνωμένα

 

Από τότε άρχισε ν’ αποκτά νόημα το κουσούρι μου να τρεκλίζω, ούσα νηφάλια και δίχως ίχνος αλκοόλ στα χνότα μου, κανείς δεν μπορούσε πια να μου προσάψει το αμάρτημα του μπουρδουκλώματος χωρίς νόημα και σκοπό. Όταν έπεσα φοιτήτρια ωστόσο στην Victoria Square και έσπασα το μπροστινό μου δόντι κατάλαβα πως έπρεπε να προσπαθήσω -ακόμη και αν δεν το επιθυμούσα- να συντονιστώ με το βηματισμό των υπολοίπων. Α μη τι άλλο, όταν θα βρίσκομαι μπροστά σε κόσμο!

Ας ήταν ν’αντιμετωπίσω εδώ τ’ ακραία όριά μου
ολοσχερώς να συντριφτώ.
Αλλά δεν είναι γη ούτε ουρανός
εδώ δεν είναι τόπος και δεν είναι χρόνος
Το τέρμα είναι κάταγμα
από το τώρα μου αποσπάται το μετά μου

 

Παράτησα την προσπάθεια μετά τα πολλά κατάγματα στο σώμα. Διεγνώσθη με πολλαπλά ρήγματα στις σκέψεις και στο μυαλό, εξού και το τρέκλισμα στο βηματισμό. Ανίατη περίπτωση και θεραπεία επίπονη. Να κυκλοφορεί πάντα με γάζες και βαμβάκια για κάθε ενδεχόμενο. Συμβουλή γιατρού, οικογενειακού φίλου και εξαίρετου επιστήμονα. Έκτοτε άρχισα να κυκλοφορώ τις νύχτες, παραπλεύρως των πεζοδρομίων και των δρόμων με μια απροσδιόριστη υποψία λάθους…

Απροσδιόριστοι στον κόσμο.
Ένα κυμάτισμα είμαστε
ένα τρέμισμα
-έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…



Σημείωση

H ποίηση ανήκει στον Βύρωνα Λεοντάρη.


Aναστασία Γκίτση, ποιήτρια