Φωνάζω “είναι κανείς εδώ;… Περίτρομη ερώτηση
χτυπάει και αντηχεί στην εσωτερική επιφάνεια του κενού
Γιατί, αν δεν είναι κανείς, εγώ που ρωτάω τι είναι;
Ερώτηση μέσα στην ερώτηση
παγίδα μέσα στην παγίδα
κενό μες στο κενό. Αλλά το κέντρο που είναι; (1)
Δεν είναι κάτι το ασύνηθες φυσικά τούτο μου το πέσιμο. Μέσα στην κοιλιά ήδη δεν είχα την σωστή θέση, ακόμη κι όταν έφτανα στην τελική ευθεία της απελευθέρωσης, ο γιατρός φώναζε πως δεν ήμουν στο κέντρο, δεν είχα ευθυγραμμιστεί. Αργότερα στην τάξη ο δάσκαλος με μάλωνε που προτιμούσα τα ακριανά θρανία και όχι το κέντρο. “μα υπόδειγμα μαθήτριας να μην προτιμάει το κέντρο; Τι δουλειά έχει με τα ακριανά καθίσματα;” ήταν αυτό που συχνότερα λέγανε οι καθηγητές στην μητέρα μου που έσκυβε το κεφάλι χωρίς να ξέρει το γιατί. Χρειάστηκε να περάσω πανεπιστήμιο για να ακούσω, σε μια εντελώς παράσπονδη έξοδο μου με το πρώτο αγόρι (κάποιος φοιτητής αστροφυσικής) που με φλέρταρε δίχως να τραυλίζει πως
Έτσι όλους μας εγκλείει και μας αποκλείει
κι όλα έτσι αποκτούν υπόσταση μόνο καθώς απομακρύνονται
κι αραιώνουν
ψυχές και σώματα εξαχνωμένα
Από τότε άρχισε ν’ αποκτά νόημα το κουσούρι μου να τρεκλίζω, ούσα νηφάλια και δίχως ίχνος αλκοόλ στα χνότα μου, κανείς δεν μπορούσε πια να μου προσάψει το αμάρτημα του μπουρδουκλώματος χωρίς νόημα και σκοπό. Όταν έπεσα φοιτήτρια ωστόσο στην Victoria Square και έσπασα το μπροστινό μου δόντι κατάλαβα πως έπρεπε να προσπαθήσω -ακόμη και αν δεν το επιθυμούσα- να συντονιστώ με το βηματισμό των υπολοίπων. Α μη τι άλλο, όταν θα βρίσκομαι μπροστά σε κόσμο!
ολοσχερώς να συντριφτώ.
Αλλά δεν είναι γη ούτε ουρανός
εδώ δεν είναι τόπος και δεν είναι χρόνος
Το τέρμα είναι κάταγμα
από το τώρα μου αποσπάται το μετά μου
Παράτησα την προσπάθεια μετά τα πολλά κατάγματα στο σώμα. Διεγνώσθη με πολλαπλά ρήγματα στις σκέψεις και στο μυαλό, εξού και το τρέκλισμα στο βηματισμό. Ανίατη περίπτωση και θεραπεία επίπονη. Να κυκλοφορεί πάντα με γάζες και βαμβάκια για κάθε ενδεχόμενο. Συμβουλή γιατρού, οικογενειακού φίλου και εξαίρετου επιστήμονα. Έκτοτε άρχισα να κυκλοφορώ τις νύχτες, παραπλεύρως των πεζοδρομίων και των δρόμων με μια απροσδιόριστη υποψία λάθους…
Ένα κυμάτισμα είμαστε
ένα τρέμισμα
-έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…
Σημείωση
H ποίηση ανήκει στον Βύρωνα Λεοντάρη.
Aναστασία Γκίτση, ποιήτρια