Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 22

Στήλη: Εξ αφορμής - Πτυχώσεις και εξαντλήσεις

Γράφει η Αναστασία Γκίτση
Ευτυχώς είναι και κάποιες Κυριακές που ξημερώνουν στιγμές όπου νομίζω πως είμαι σεντόνι. Πόσο χαίρομαι που ξημέρωσα από το σκοτάδι ως βαμβακερό μοσχοβολιστό σεντόνι!  Μπορώ και ίπταμαι άνω των βραδινών συνηθειών. Η έξις εξάλλου να πέφτω να κοιμάμαι πάντα στο σκοτάδι κατάντησε λίγο βαρετή, να μη μιλήσω δε και για την εξουθένωση που μπορεί να προκαλέσει μια άκρως μηχανική κίνηση του σώματος  επί συναπτές δεκαετίες! Και ενώ τα πάντα φαίνονται να αλλάζουν αστραπιαία, η ακινησία των έξεων προβάλλεται χλευαστική σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Και όσο και αν προσπαθούμε να ζούμε περίκλειστων θυρών τελικά εκτιθέμεθα με τον χειρότερο τρόπο. 

Ζει εκτεθειμένος σε ένα ξεσκέπαστο δωμάτιο,
Οι γυμνές σχισμές των ματιών του πέτρωσαν ορθάνοιχτες
Στο ακατάπαυστο αστραποβόλο πετάρισμα των καταστάσεων.


Πάνω κάτω τρέχουμε πανικόβλητοι σε επικείμενες αποφάσεις  και η ευλύγιστη προσοχή μας απαιτείται να είναι πάντοτε παρούσα σε κάθε τυχόν πρόκληση που μας προτάσσεται. Πώς γίνεται και είναι πάντα πρόταση άλλων για το δικό μας καλό! Από παιδί φοβόμουν όλα αυτά που γινόντουσαν για μένα χωρίς καν την συμμετοχή μου. Από την μια πλευρά εγώ λοιπόν, και από την άλλη μια κοινωνία να καλείται να αποφασίσει να κινηθεί τη στιγμή που επί χρόνια παρέμενε ακίνητη σε κάθε ανθρώπινο επίπεδο. Άνθρωποι παντού και πουθενά το ανθρώπινο.  

Η πόλη είναι ένας χάρτης με χαρούμενους σφυριχτές τώρα,
Και παντού άνθρωποι, με τα μάτια τους διάφανα –ασημί και άδεια,
Καλπάζουν προς τις δουλειές τους στη σειρά, λες κι έχουν πρόσφατα υποστεί πλύση εγκεφάλου.


Όταν στην νύχτα μαθαίνεις πολύ να ζεις το φως σου πονάει τα μάτια. Όταν έχεις    μάθει  ακίνητος να ζεις στη νύχτα κάθε φωτεινός προορισμός φαίνεται μακρινός και συνάμα ανέγγιχτος, απραγματοποίητος. Η ακινησία του βλέμματος σε καθιστά επίπεδο ως προς τον τρόπο που θωρείς πράγματα και καταστάσεις. Σκληρό δίχως τη δυνατότητα νοητικής ευστροφίας και ευλυγισίας. Γι αυτό αγαπώ πολύ τις πτυχώσεις που με φέρουν και με άγουν σε αέναη κίνηση.

Ο ουρανός της νύχτας είναι σαν ένα φύλλο καρμπόν,
Μπλε – μαύρο , με τις πυκνοσημαδεμένες περιοχές των αστεριών
Που αφήνουν το φως να περνά, από τρύπα σε τρύπα


Αγαπώ πολύ τις Κυριακές εκείνες που ενώ κοιμάμαι άνθρωπος ξυπνάω σεντόνι και καλύπτω -παρόλες τις εξαντλητικές πτυχώσεις του χρόνου- όλες τις σκοτεινές ατέλειες της μέρας, της εβδομάδας, των χρόνων, των αιώνων. Αγαπώ πολύ τις Κυριακές που  ανασηκώνομαι πιο πάνω από το μαύρο. Τι κι αν γλιστρώ και ξαναπέφτω!  Η αναδίπλωση πάλι θα με ανασηκώσει.

Σημείωση: Τα αποσπάσματα είναι από ποιήματα της Σύλβια Πλαθ, σε μετάφραση Ελένης και Κατερίνας Ηλιοπούλου.

Η Αναστασία Γκίτση έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (Παρατηρητής 2000) και Κορίτσι των σκοτεινών δασών (Μπαρμπουνάκης 2010). Έχει συμμετάσχει σε συλλογές και ανθολογίες ποίησης από τις Εκδόσεις Εν Πλω και Μπαρμπουνάκης. Ζει και εργάζεται στo Βίρτσμπουργκ της Γερμανίας.