Top menu

Σέρχιο Εσπινόσα: Επιλογή από τη συλλογή "Μορφοκλάσματα"

Μεταφράζει η Άτη Σολέρτη

Ο Σέρχιο Εσπινόσα βάζει τις λέξεις του να συνομιλήσουν μεταξύ τους, να ψάξουν βαθιά μέσα στα νοήματα που αυτές φέρουν, να διανύσουν μια κυκλική τροχιά ενώνοντας το τέλος τους με την αρχή τους, ώστε να ανακαλύψουν το σκοπό της δημιουργίας τους. Την αλήθεια τους.

Το αίσθημα της αγωνίας αναπόφευκτα υπακούει στον εσωτερικό ρυθμό που κινεί τα νήματα, ξυπνά τις αισθήσεις και προστάζει να δαμάσουμε το τέρας της σκέψης που κρύβουμε μέσα μας και δίχως φόβο να ακούσουμε τη φωνή του.

Ένας ψίθυρος αγάπης, αυτή η παράξενη χαρά της αθωότητας, μπορεί να φωτίσει το δρόμο προς την απελευθέρωση από τα δεσμά κάθε παθητικού κι εφήμερου θανάτου.

Ο Σέρχιο Εσπινόσα (Sergio Espinosa, Χέρες ντε λα Φροντέρα, 1988) έχει σπουδάσει μετάφραση και διερμηνεία σε πανεπιστήμια της Ισπανίας και του Λονδίνου. Είναι ποιητής, μεταφραστής και κριτικός λογοτεχνίας. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 12 γλώσσες. Ο ίδιος έχει μεταφράσει από τα αγγλικά την πρώτη ποιητική συλλογή του αμερικανού ποιητή Νόα Σίσερο (Noah Cicero) που τιτλοφορείται Vaquero Bipolar και ποιήματά του για την ανθολογία νέων βορειοαμερικάνων ποιητών με τίτλο Vomit (El Gaviero, 2013).

**

το να μην είσαι υγιής δεν σε κάνει τέρας
το να αγνοείς το κακό σε κάνει τέρας όχι
να χτίζεις το σώμα ανάμεσα σε αποδείξεις και να χάνεις
την ισορροπία τεράστιο κτήνος μη μετράς τις μέρες
ποιος σου έμαθε να κοιμάσαι ρωτώ ξέρεις να κοιμάσαι
αυτή η ατέλειωτη πρόβα δεν είναι το απαιτούμενο άλμα
στην πείνα σου στο πριαπικό της ματωμένης μάσκας σου

το απαιτούμενο κακό σου έμαθε να αγνοείς την ισορροπία
να κοιμάσαι ανάμεσα στην ατέλειωτη μάσκα σου
και σ’ αυτό το πριαπικό τέρας πoιος σε κάνει κτήνος
του ζητώ αποδείξεις καθώς χάνω τις μέρες
δεν ξέρεις για τη ματωμένη πείνα σου
ένα τέρας σε κάνει να μην κοιμάσαι μην μετράς το σώμα όχι το άλμα όχι
το να είσαι υγιής είναι να χτίζεις μια τεράστια πρόβα

*

ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΦΩΝΗ

να εμπιστευόμαστε τη φωνή χωρίς να μας ενδιαφέρουν τα κεκτημένα μας κάποιες φορές μια κραυγή κάποιες φορές η ασφυξία αλλά πάντα ο χαρακτηριστικός ρυθμός αυτό το γδάρσιμο στο λαιμό αυτό το γδάρσιμο κι αυτή η πληγή που όλοι έχουμε νιώσει και που ακόμα μας αφήνει να μιλάμε να εμπιστευόμαστε τη φωνή για να μπορούμε να σωπαίνουμε εγκαίρως για να μπορούμε να φεύγουμε όχι όμως χωρίς πρώτα να έχουμε πει τη λέξη όχι χωρίς να έχουμε αγαπήσει τουλάχιστον αυτό που έχει σημασία και πάνω απ’ όλα να την εμπιστευόμαστε απλώς και μόνο για να αφήσουμε να υψωθεί πάνω απ’ τη δική μας μια μικρή φωνή μια φωνή κάποιου που σήμερα είχε ένα κακό όνειρο και που μας παρακαλά να κοιμόμαστε χωρίς φόβο μέσα στα διπλωμένα μας σεντόνια.

*

μαζί σου μυρίζω το αλάτι
μαζί σου διακρίνω τι
μαζί σου μυρίζω το αλάτι και ακούω τα παιδιά
και την παράξενη χαρά τους που δεν σβήνει και τότε
θα ήθελα να ανάψω όλα τα φανάρια με το στήθος μου

μαζί σου το να πάρω αέρα θα μπορούσε να προηγείται του άσματος
μαζί σου δεν υπάρχει μέτρο
πώς γιατί κάτω από ποιον ουρανό
έχω χαρίσει κρεβάτια θα έχω μαγνητίσει θηρία

αλλά κάποιες φορές θέλεις να πεθάνεις κάποιες φορές
εγώ έχω χρέος απέναντι στον άνθρωπο κι εσύ απέναντι στο λόγο μου

θα νικήσεις  χωρίς αμφιβολία τις αντιξοότητες

*

μαζί σου έχω χρέος απέναντι στον άνθρωπο στον αέρα
η νύχτα σβήνει
με μερικά φανάρια έχω μαγνητίσει τα παιδιά
μπορώ να ξεχάσω το αλάτι

μαζί σου θα ήθελα να δώσω το λόγο μου και να νικήσω
μαζί σου δεν υπάρχει μέτρο και οι αντιξοότητες χρειάζονται
λιγότερους λόγους κάτω απ’ τον ουρανό

εσύ θέλεις να ανάψεις κατά τη διάρκεια της μέρας και τότε εγώ
με το στήθος μου διακρίνω τι πώς γιατί

μαζί σου ακούω και μαζί σου μυρίζω
από ποια κρεβάτια θα μπορούσε να προηγείται το αλάτι
πως μαζί σου παράξενη χαρά
όλα τα θηρία θα έχω χαρίσει
για πόσα κι ακόμα πόσα  

το άσμα τους θέλει ώρες για να τελειώσει

και κάποιες φορές μυρίζω θάνατο αλλά κάποιες φορές μαζί σου
όχι

[ Ποιήματα από την ποιητική συλλογή Fractales (Μορφοκλάσματα), (Kriller71, 2017). ]