Μεταφράζει η Βιργινία Χορμοβίτη
Η Rodica Draghincescu γεννήθηκε στο Buzias της Ρουμανίας. Είναι ακαδημαϊκός και δίγλωσση συγγραφέας (Γαλλικά, Ρουμάνικα) αναρίθμητων βιβλίων ποίησης και δοκιμίων δημοσιευμένων σε Ρουμανία, Γαλλία, Καναδά και Γερμανία. Πρωτοπόρος στη νέα γενιά Ρουμάνων συγγραφέων μετά το καθεστώς του Τσαουσέσκου. Αντισυμβατική λογοτέχνης, παρούσα στα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ ποίησης σε Ευρώπη και Καναδά. Εκδότρια στη Γαλλία του γερμανικού λογοτεχνικού περιοδικού Matrix και μόνιμη συνεργάτης γαλλικών λογοτεχνικών περιοδικών. Κάτοχος πολλών και σημαντικών λογοτεχνικών βραβείων στη Ρουμανία, του ειδικού βραβείου ποίησης στο Ιταλικό φεστιβάλ Goccia di Luna το 1995, του διεθνούς βραβείου ποίησης La legature της Societá Dante Alighieri. Επί του παρόντος ζει στη Γαλλία όπου διδάσκει την τέχνη της δημιουργικής γραφής σε σχολεία. Πολλοί Γάλλοι τραγουδιστές έχουν συνθέσει μουσική για την ποίησή της.
**
Αρχή και τέλος (ΙΙ)
Καθαρά και απλά,
Η ποίηση,
ο σκοπός του φωτός στο ξόρκι
καθαρά και απλά
Η μοναξιά,
κοσμικός μυς της γης
καθαρά και απλά
Το μάτι
φορά ένα παγωμένο δάκρυ
καθαρά και απλά,
Ο πόνος,
η αληθινή ρίζα του ποιητή
καθαρά και απλά το χέρι
θρέφοντας το φύλλο του χαρτιού
με την ίδια του τη ζωή.
*
Ο καπνός
Μόνο καπνός,
το πρόσωπό μου
καταβεβλημένο από την αναμονή
διογκώνεται και
πρήζεται
σαν ένα γαλαζωπό από το κλάμα παιδί
αναζητώντας το στήθος της μητέρας.
Μόνο η έρημος,
μισόκλειστη, αδιάβατη
από το κεφάλι της,
υπάρχει και αφαιμάζεται.
*
Δέρματα από άμμο
Πόρτες πορτών που φέρουν στον καθρέφτη του μέλλοντος,
ένα φερέφωνο της ευτυχίας και του έρωτα,
μόνο εσύ είσαι μέσα και έξω.
Μόνο εσύ είσαι στα πράγματα και στα ονόματα.
Πτήση ζεστή αστράφτει στο χώρο.
Πτήση όπως ο κισσός στον καθρέφτη.
Βλέπεις εδώ τις φωλιές των αποστάσεων:
Πού;
Πώς;
Πότε;
Δεν έχει σημασία
Πόρτες πορτών, καθρέφτης του μέλλοντος,
λαβύρινθοι μεθυσμένου από έρωτα πουλιού,
ανοίγει, λειαίνει, τους πόρους της αρχής, αυτό πετά, πετά
πόρτα δύο μέτρα απόσταση από το «πάντα».
Έτρεξα και βούλιαξα, μπλόκαρα τον χρόνο,
κι αντιστάθηκα στα δέρματά από άμμο.
*
Πολεμίστρια
Κατεβαίνω, με πόδια γυμνά, σε αυτόν τον θάνατο.
Όπως στον καθρέφτη, τα μάτια κλειστά.
Κανένας πόνος δε με διαπερνά.
Περνούν οι βδομάδες,
η εισβολή αρχίζει να ανατρέπεται:
Καλόγεροι δίχως πρόσωπο,
κάπου κάπου η βροχή.
Το ρούχο μου είναι βρώμικο και τσαλακωμένο
αλλά δεν καταφέρνω να το βγάλω.
Πάνω του το σώμα μου βλάστησε,
είναι ήδη πράσινο.
-Κι Εσύ, τι περιμένεις;
Φωνάζει δίπλα μου, ένας γέρος αδύνατος, κοκκαλιάρης.
-Ε!- κράτα το σώμα σου, το φτυάρι
και θάψε κάτω από αυτά τα δύο μέτρα χορτάρι
την μικρή πολεμίστρια.
