Συνέντευξη στην Αλεξία Νταμπίκη
Συνομιλήσαμε με την συγγραφέα Πέννυ Χρυσανθοπούλου με αφορμή την κυκλοφορία της νουβέλας της Το μελανό δοντάκι του τρόμου, από τις εκδόσεις Ownbook.
Πώς γεννήθηκε η ανάγκη της συγγραφής του συγκεκριμένου βιβλίου;
Η έμπνευση είναι σαν τον έρωτα. Χτυπά απρόσμενα, την πιο ακατάλληλη στιγμή και σε ταλαιπωρεί μέχρι να καταλαγιάσουν τα συναισθήματα και να καταγραφούν οι σκέψεις. «Το μελανό δοντάκι του τρόμου» προέκυψε ως εξέλιξη μιας αυθόρμητης ιδέας που "χτύπησε" εύστοχα όταν ξεκίνησα οδοντιατρική θεραπεία. Αρχικά ήταν στίχοι που είχαν ως θέμα την κεντρική ιδέα της υπόθεσης και τους φανταζόμουν με μουσική επένδυση σε ρυθμούς "Rap", οπού στο βάθος θα ακουγόταν μια ταλαιπωρημένη ασθενής να κραυγάζει στον ήχο του τροχού. Πολύ ρομαντικό για love-story, συμφωνείτε; (χαμόγελο!) Έπειτα η μια ιδέα έφερε την άλλη. Ο "πυρήνας" αποκτούσε αργά μα σταθερά σάρκα και οστά και έτσι με τον καιρό «ανα»-στήθηκε το πονεμένο «δοντάκι».
Το βιβλίο σας συνδυάζει χιούμορ και ποίηση και ξεφεύγει από τον συμβατικό τρόπο γραφής ενός συγγραφέα. Ποιο ήταν το κίνητρο το οποίο σας ώθησε να γράψετε την ιστορία σας με το συγκεκριμένο τρόπο;
Κύριο συστατικό του βιβλίου είναι το χιούμορ και ο στόχος μου ασφαλώς να γελάσει ο κόσμος μέσα από τις εικόνες που προσπαθώ να του επικοινωνήσω. Γι’ αυτό θα επιθυμούσα οι υποψήφιοι αναγνώστες να αποδεχτούν το «δοντάκι» περισσότερο ως "πνευματική χειροτεχνεία" παρά ως μυθιστόρημα υπό την αυστηρή έννοια. Δεν εστιάζω δηλαδή τόσο στο λόγο που άλλοτε είναι πεζός και άλλοτε ριμάρει - οι στοίχοι τρέχουν κυρίως την υπόθεση - αλλά στις εικόνες που προκύπτουν κατά την ανάγνωση. Αν "ζήσετε" τις εικόνες όπως τις έζησα εγώ, αν αγωνιάτε με τους ήρωες και γελάσετε, τότε το «δοντάκι» και εγώ έχουμε πετύχει τον σκοπό μας.
Στην ιστορία σας κυριαρχεί ο έρωτας. Τι θα θέλατε να πείτε στον αναγνώστη για τον έρωτα μέσω της ιστορίας σας;
Για τον έρωτα θα μπορούσα να πω πολλά, αλλά δεν ξέρω πόσο περιθώριο μου δίνετε για να "δράσω". (χαμόγελο !) Γι’ αυτό θα περιοριστώ στο ότι ο έρωτας είναι κυρίως ζήτημα επικοινωνίας - είτε πνευματικής, είτε συναισθηματικής, είτε σωματικής επικοινωνίας. Ιδανικό για μια δυνατή σχέση θα ήταν ο συνδυασμός των τριών αυτών ποιοτήτων. Όταν πάψει να υπάρχει επικοινωνία, τότε παύει να υπάρχει ο έρωτας. Στην ιστορία μου οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες έχουν κάποια δυσκολία στο να επικοινωνήσουν "σωστά", δηλαδή όπως θα το απαιτούσε το συναίσθημα του άλλου - ο καθένας για τον δικό του λόγο. Έχουμε μια παθιασμένη υψίφωνο, ή οποία θα πρέπει να διαχειριστεί έξυπνα το πάθος της για να κατακτήσει τον εκλεκτό της καρδιάς της και έναν μοναχικό οδοντίατρο, ο οποίος θα πρέπει να αποδεχτεί το συναισθηματικό του κομμάτι, το οποίο το καμουφλάρει επιτυχώς μέσα από τις επαγγελματικές του επιτυχίες. Δύο φαινομενικά αντίθετοι χαρακτήρες καλούνται λοιπόν να επικοινωνήσουν και τα κάνουν "θάλασσα". Για να βρεθούν όμως δυο αντίθετες ψυχές, πρέπει να υπάρξει και μια δόση μαγείας. Κάτι "συμπαντικό" που θα τους ενώσει τελικά. Άλλωστε όταν κάτι είναι γραφτό να γίνει - θα γίνει. Είναι απλά θέμα χωροχρόνου το «πού;», «πώς;» και «πότε;». Και επίσης εξίσου σημαντικό για να θυμάστε: «Έρωτας χωρίς "πονόδοντο" δεν υπάρχει!» (χαμόγελο!)
Ο φόβος των ανθρώπων για τον οδοντίατρο τι συμβολίζει στο βιβλίο σας;
Ο φόβος των ανθρώπων για τον οδοντίατρο δεν περιορίζεται απαραίτητα μόνο στον πόνο. Αμηχανία προκαλεί εύκολα και το γεγονός ότι κάποιο μη οικείο πρόσωπο εισβάλει στον "προσωπικό σου χώρο", ο οποίος είναι "εκτεθειμένος", συχνά όχι στην καλύτερη κατάσταση, "επιδρά" κατά τη "βούληση" του και... Θεός βοηθός (χαμόγελο!) Μεταφορικά μπορεί να λειτουργήσει με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να εμπιστευτούμε έναν άνθρωπο, να του ανοίξουμε την ψυχή μας όταν εκείνη (πιθανά) δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση και να του δώσουμε το ελεύθερο να προχωρήσει; Η επιλογή των επαγγελμάτων στην προκειμένη περίπτωση επίσης δεν είναι και τόσο τυχαία. Τόσο ο οδοντίατρος με τους τροχούς του όσο και η μονωδός με τις ψηλές κορόνες εύκολα διακωμωδούνται γιατί «χτυπούν» ακριβώς εκεί που υπάρχει άμεση επίδραση - κατευθείαν στο νευρικό μας σύστημα. (χαμόγελο!) Και αν θέλετε να το αναλύσουμε ακόμα βαθύτερα - επειδή το ξεκινήσαμε δηλαδή και όχι επειδή απαιτείται για την ανάγνωση - τότε υπάρχει μια ακόμα συσχέτιση μεταξύ των δύο επαγγελμάτων. Ένας οδοντίατρος "εξαγνίζει" το "κακό" στη στοματική κοιλότητα. Μια (λυρική) τραγουδίστρια μπορεί να μετατρέψει δια μέσου της στοματικής κοιλότητας άσχημες εμπειρίες σε ευγενικούς, συγκινητικούς ήχους. Αλλά πραγματικά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο βαθιά. Άλλωστε οδοντίατρος είναι ο ήρωας μου και όχι ΟΡΛ. (χαμόγελο!)
Υπάρχουν σχέδια για τη συγγραφή κάποιου επόμενου μυθιστορήματος;
Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν μια ευκολία στην απρόσκοπτη παραγωγή συγγραφικού έργου. Δυστυχώς δεν λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο. Για μένα η έμπνευση είναι ένα σύμπλεγμα πολλών συγκυριών. Πρέπει να προκύψει κάτι απρόσμενα δυνατό που θα με ταρακουνήσει. Ένα γεγονός που θα ζητήσει να ταξινομήσω τα συναισθήματα μου, να οργανώσω τις σκέψεις μου, να με κάνει να «φωνάξω»… Και έπειτα να έρθει εκείνη η «μαγική» στιγμή, όπου οι σκέψεις θα γίνουν εικόνες και οι εικόνες γραπτός λόγος. Για το επόμενο μου έργο κάτι έχω κατά νου - ίσως ένα παιδικό παραμύθι το οποίο θα βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Περιμένω τη στιγμή που θα γίνει το «κλικ» και θα μου βγει αβίαστα. Μέχρι τότε όμως και στο άμεσο μέλλον έχω σκοπό να δουλέψω επάνω σε μια έρευνα που έκανα στα πλαίσια των σπουδών μου στην ψυχολογία και σχετίζεται με τον έρωτα, συγκεκριμένα με τον διαδικτυακό έρωτα. Εκεί θα έχετε την ευκαιρία να με γνωρίσετε από μια άλλη οπτική γωνία - επιστημονική και πικάντικη. (χαμόγελο!)
