Στην Πάτρα, στον Ελευθερουδάκη, σε μια βραδιά για μένα με τη Ραλλού, ξαφνικά δίπλα μου ένας ψηλός, ολόγλυκος άρχοντας, από το πουθενά, από παντού όμως, την άλλη κιόλας στιγμή από πάντα. Και στη μεγάλη σκιά πίσω του ξαφνικά κρυμμένο το Μεσολόγγι ολόκληρο -να πάω, να μην πάω, σαν να ήξερα, σαν να μην ήθελα ακόμα.
τ’ Αράπη τό στόμα
σφυρίζει, περνώντας
σ’τού Μάρκου το χώμα·
Διαβαίνει, κι αγάλι
ξαπλώνετ᾿ εκεί,
που εβγήκ’ η μεγάλη
του Μπάϊρον ψυχή)… (1)
Πήγα όμως αργά ή γρήγορα, κι ο Δημήτρης εκεί, κι ο Νίκος, κι οι Βασίληδες του, κι η Τατά κι ο Λεωνίδας, κι η Τζίνα κι ο Παντελής, όλοι. Όλοι το ίδιο υπερβατικά κι ευγενή πρόσωπα, κι η Ραλλού πάλι, avant-garde στα ηρωικά νερά δίπλα, πάνω στο πιο στέρεο όμως έδαφος στη χώρα αυτή, της κατά τ’ άλλα άγριας πια κινούμενης άμμου.(τα ποτάμια, δεν μπορώ να πω, τ’ αγαπάω. μετά τον Αχέροντα, μετά τον Έβρο, μετά τον Νέστο και τους Πηνειούς, αγαπάω πολύ και τον Μισσισιπή, τον Νείλο, τον Ορενόκο πάντοτε. αγαπάω το νερό τους όλο που δεν ησυχάζει, που όλο αλλού πάει, που συνέχεια άλλο είναι, που στο τέλος Μεσολόγγι και Βενετία γίνεται, θάλασσα σαν λίμνη και ζωή με τον θάνατο συνέχεια μαζί, ήλιος σαν το φεγγάρι ταπεινός, ήρεμος. μετά πάλι θυμάμαι πως δεν είμαι Άρης αλλά Απόλλων, δεν είμαι Ήφαιστος αλλά Ερμής, δεν είμαι Άρτεμη αλλά Αθηνά στο στήθος μου. πως είμαι Δίας βρεγμένος πολύ, πάρα πολύ πια. σχεδόν Ποσειδώνας!) (2)
Ο Δημήτρης Παπαθέου ο αρχαίος αθλητής, ο συγκινημένος της δικηγορίας, της ζωής του αλλεπάλληλα ξαφνικά, κι αυτά από τη μια στιγμή στην άλλη, βιβλία, τρυφερά κι εύθυμα, επίσημα όμως και οριστικά, μες σε προηγούμενο κι επόμενο πένθος, αποφάσισε κι έγραψε, δημοσίευσε χωρίς δισταγμούς τα τελευταία χρόνια. Το ένα κατ’ εμέ γλυκύτερο από τ’ άλλο, το ένα πιο απολαυστικό τού άλλου.
Συνδεθήκαμε, το καταλαβαίνετε, πολύ. Κι αυτός και με τους άλλους δικούς μου. Εγώ με τη ζωή και το χρόνο του, αυτός με τη ζωή και τους κύκλους μου. Γενναιόδωρος εντυπωσιακά, υπεράνω κάθε μικρότητας, απηνής διώκτης κάθε μικροψυχίας ο Δημήτρης.
(Εδώ, στο Vakxikon.gr, λίγα μόνο από τα πολλά του, από τα πάρα πολλά για όποιον καταλαβαίνει, για όποιον ακόμα αδημονεί, ενδιαφέρεται. Και Ντόρος (3) μαζί υπέροχος, και Σεωρή και Ταϊτατάτς (4) λίγο πιο πέρα, λίγο πιο πριν, λίγο πιο έξω, λίγο πιο μετά).
Μεγάλη Τρίτη, λοιπόν: το Μεσολόγγι το δικό μου ακόμα πιο Μεσολόγγι από ποτέ. Ουρανός σε ευθεία, ποιητική και διακριτική του σώματος απόσυρση, και ψαράδων οι ψυχές τριγύρω διάχυτες, γονατισμένες στα σύννεφα να βοηθήσουν στις γαΐτες τους ν’ ανέβει από τα νερά δεινός, αλλά σαν ψάρι στης μεταφυσικής πια τα δίχτυα πιασμένος κι αυτός κολυμβητής.
Σημειώσεις
1.Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, σχεδίασμα πρώτο.
2.Σωτήρης Κακίσης, Το Μυαλό της Καρδιάς, ανέκδοτη συλλογή
3.Δημήτρης Παπαθέου, Ντόρος, Αιγαίον, Λευκωσία, 2010
4.Δημήτρης Παπαθέου, Σεωρή/Ταϊτατάτς, Μεσολόγγι, 2011
