Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 10

Ποιητερία -> Ο Ζ.Δ. Αϊναλής συστήνει τον Νίκο Πατεράκη

ΜαρίναΕνώ το γυμνό πτώμα της Μαρίνας σάπιζε
καρφωμένο σ’ ένα τοίχο στο σαλόνι μου
εγώ το τύλιξα με χριστουγεννιάτικα φωτάκια:
κόκκινα και πράσινα και μπλε φωτάκια.
Είχα πλέον το πιο πρωτότυπο φωτιστικό
στον κόσμο ολόκληρο.
Εκτός αν υπάρχουν κι άλλοι που δρουν συνειδητά
μακριά από τον εαυτό τους.
Έτσι σκέφτηκα
και
πέρασαν άλλα δυο βράδια
και ενώ απολάμβανα τη μυρωδιά της αποσύνθεσης της Μαρίνας
που έλιωνε σιγά σιγά στο σαλόνι μου
στηριγμένη με δυο ξυλόπροκες κάτω από τις μασχάλες
μακριά από λαγκάδια, θάλασσες, κυματισμούς
με μόνη τη γεύση του θανάτου και της σήψης
στο στόμα, στα μάτια, στα μάγουλα, στο μέτωπο
στο σπασμένο λαιμό της
που όπως κοίταζε στοργικά το πάτωμα
μου θύμιζε τον Εσταυρωμένο
έπρεπε- έτσι σκέφτηκα
να μην υποκύψω στον εθισμό του Έρωτα της
και να τη σκοτώσω όπως και να ‘χει
για δεύτερη και τρίτη φορά.

*

Σ' ονειρεύομαι νεκρή

Σ' ονειρεύομαι νεκρή
να επιπλέεις στα κύματα
κάτω από τις αστραπές, ανάμεσα στα θαλασσοδαρμένα βράχια.
Τα θαλασσοπούλια σου ξεσκίζουν το δέρμα: πρώτα έφαγαν τα μάτια.
Κάτω από το βαθύ κόκκινο φόρεμα τα σκυλόψαρα γεύονται τις τελευταίες αλμυρές σταγόνες του αίματος σου.

Σ' ονειρεύομαι νεκρή
και ο γοητευτικός σου θάνατος ανάμεσα στις κρεμάστρες της ντουλάπας μου, τους δίνει σχήμα και νόημα ύπαρξης.
(Ο σκόρος άφησε ήσυχα επιτέλους τούτα τα πουκάμισα και σου φάγε τη γλώσσα.)

Σ' ονειρεύομαι νεκρή
στριμωγμένη σε μια κουφάλα δέντρου να κοιτάς τον ουρανό με ένα μόνιμο βλέμμα.
(Δε σου ‘κλεισα επίτηδες τα μάτια)
Ξεκινάς να μετράς τα άστρα,
ώσπου ένας κεραυνός ύστερα από χρόνια βάζει φωτιά στο δέντρο και αποτεφρώνει τα απομεινάρια σου.

Σ' ονειρεύομαι νεκρή
στην πολυθρόνα, μπροστά στην κλειστή τηλεόραση, με την κεραία καρφωμένη στο λαιμό.

Σ' ονειρεύομαι νεκρή
ριγμένη στις λάσπες με το πρόσωπο
(ξέρω πως είσαι εσύ)
με λερωμένα ρούχα και ματωμένα γόνατα.

Σ' ονειρεύομαι νεκρή
πνιγμένη με τα ίδια σου τα χέρια,
κρεμασμένη με τα μαλλιά σου,
κομματιασμένη δυο φορές στη μέση
(και τώρα ξέρω πως είσαι εσύ)

Σ' ονειρεύομαι νεκρή
Τώρα πια σε σχολικά ερμάρια, ριγμένη ας πούμε πλάι στο βιβλίο της ιστορίας.

*

Αναγνώριση

Στα νερά που κυματίζουν
επιπλέουν εδώ και ΄κει
σταυροί
αλεξίπτωτα
χάντρες
βιαστικά σημειώματα
ένα μπουκάλι καθαρό οινόπνευμα
κάμποσα πτώματα.
Σκέφτομαι
πως θα με καλέσουν σίγουρα
οι μπάτσοι
να τα αναγνωρίσω.
Πάντα πεθαίνει κάποιος γνωστός
ένας παλιός φίλος
ή μιαν ανάμνηση:
«δε θυμάμαι».
Και έτσι πεθαίνει κάτι ακόμα.

Η επόμενη λέξη σε σκοτώνει.
Θάνατος
Θα μπορούσε να είναι και η ίδια η ζωή
ή ένα πιστόλι.
δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση.

Ο Νίκος Πατεράκης είναι ποιητής. Ζει στη Θεσσαλονίκη.

Ο Ζ.Δ. Αϊναλής είναι ποιητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος και αρθρογράφος. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές : "Ηλεκτρογραφία" (εκδ. Γαβριηλίδης, 2006), "Αποσπάσματα" (εκδ. Γαβριηλίδης, 2008).

Σ.Σ. Η στήλη "Ποιητερία" είναι μια ιδέα του ποιητή Δημήτρη Άλλου, την οποία υλοποιεί το περιοδικό Βακχικόν. 4 ποιητές-χαρακτηριστικά δείγματα γραφής της εποχής μας "ανακατεύονται"  με τη βάση δεδομένων του περιοδικού Βακχικόν και συστήνουν την επιλογή τους στο αναγνωστικό κοινό (μια φορά σε κάθε τεύχος). Για παρατηρήσεις, σχόλια και αποστολές ποιημάτων σας στο  info@vakxikon.gr