photo © Στράτος Προύσαλης
Ποιήματα, Αθηνά Μελή, υπό έκδοση 2017
Πολιτικοί
Γαριασμένα νούμερα
ξεπλένουν και απλώνουν
στης Εσπερίας την αιθαλομίχλη
Ανθρωπάρια λογικής ιδιοτελούς
λογαριάζουν και μετράνε
με άβακες μεσαιωνικούς
Πύργοι υποκρισίας υψώνονται
σε ψεκασμένους με μέταλλα ουρανούς
Κοίτα!
Έρχονται οι υποκριτές
Οι αφέντες παρελαύνουν
με τα σκούρα τους κουστούμια
και τα στόματα τους τα μανιακά
χάσκουν ατμούς ραδιενεργούς
και χημικά
Κάτω από της τρομαγμένης μητρόπολης
των γυάλινων κτιρίων τη σκιά
χάπια ιωδίου καταπίνουν
ψεύτικα χαμόγελα μοιράζουν
και με τα δόντια τους τα χολερικά
υποκρισία και δυσωδία αναμασάνε.
*
Δημοκρατικά αποφασίζουν
Βροχή παγερή
πέφτει στην Ευρώπη
από τον απόκρημνο βράχο του βορρά
μέχρι κάτω
στην αντιπέρα όχθη του εξαπατημένου ήλιου
κρύα νεροποντή
η υποκρισία
Οι άνθρωποι
σχήματα μελαγχολικά
στις πλατείες
Με απογοήτευση κοιτάνε
τα στόματα των παράνομων τραπεζιτών
Χτυπάνε νοερά και με λύσσα
τους παζαρεμένους ιδεολόγους
με τεράστια πλαστικά πανό και πλακάτ
Οι ψήφοι κοφτερό χαλάζι
μάνα βιβλικό πέφτει
και οι αναλυτές
οι υποκριτές
μοιράζουν δημοκρατικά
το αποτέλεσμα το προαποφασισμένο.
*
Προσδοκία
Τα βλέμματα που διασταυρώνονται στον καθρέφτη
η σιωπή στη γλώσσα μας
η αόριστη πηχτή ανάμνησή μας
το μοτέρ που γουργουρίζει
η βροχή στο παρμπρίζ
οι σταγόνες που κυλάνε προς τα μέσα μας
Τη γοητεία μιας έκπληξης
επιφυλάσσει η αναβίωση της νοσταλγίας
και ότι μας ξέχασε
κυλάει και χάνεται στ' αυλάκια του δρόμου
Ότι κρατάμε σφιχτά στην καρδιά μας
ρέει στις φλέβες των φύλλων
όπως η Άνοιξη μάς υπόσχεται πως
λίγο αργοπορημένα θα' ρθει
Και ότι μας απομένει είναι
η προσδοκία του αύριο.
*
Αυτοτιμωρία
Βασανιστής εθεάθη
να καταστρέφει τον εαυτό του
να εκδικείται
για όση αγάπη δεν του ζητήθηκε
για όση δεν μπόρεσε να δώσει
Για όλες εκείνες τις φορές
που στο περιθώριο έμεινε
ανίκανος αγάπης
απόκληρος ανθρώπου
Τιμωρεί για την αδικία αυτή.
*
Συνείδηση
Στον ατέρμονο κύκλο της ημέρας
σπινθηροβολούν τα μόρια
Στο βόμβο των κυττάρων
στην μυρωδιά της φύσης
και στης ακοής το κρούσμα
συνέχεια δίνεται στα αποσιωπητικά...
Στης πραγματικότητας το δυναμό
πηνία σκέψης συσπειρώνονται
πλέκουν στη συνείδηση ένα στεφάνι
νόημα δίνουν
στης ψευδαίσθησης το χρόνο που μας καθορίζει.
