Ποιήματα - Αντρέας Πολυκάρπου

Διάλογος με τον Κ. Καρυωτάκη στο ποίημα σε «παλιό συμφοιτητή»Την πόλη αυτή θα βρεις ξένη
μόνο αν εσύ είσαι ξένος.
Αν στην ψυχή σου
στέρεψαν οι θύμισες.

Με το ίδιο πάντα κρασί
και με τους ίδιους ήχους της λατέρνας
η πόλη αυτή θα γιατρεύει
τις πληγές σου.

Η ψυχή σου, όμως,
δεν είναι ίδια.
Ξένη για σένα έχει γίνει.
Με φάρμακα τη γιατρεύεις.

Τα σπίτια ίδια θα είναι.
Κι αν κάποια φθάρηκαν,
η ίδια η ψυχή σου
πάνε χρόνια που χάθηκε.

Οι φίλοι σου δεν έφυγαν.
Εσύ τους εγκατέλειψες.
Με το πέρασμα του χρόνου
τους έδωσες το ρόλο του ανδρείκελου.

Οι κήποι έχουν γίνει για σένα
σκοτεινοί κι απόκληροι ίσκιοι.
Τα φώτα σού θαμπώνουν
της ψυχής τα μάτια.

Δυο χρόνια τώρα
δεν έχεις όνειρα, δεν ελπίζεις.
Οι μορφές των ανθρώπων τρομάζουν
την άρρωστη ψυχή σου.

Όλα είναι ίδια.
Όλοι είναι εδώ.
Εσύ είσαι αλλιώτικος.
Εσύ είσαι αλλού.

Στην πόλη αυτή
μη φορτώνεις την ασθένεια σου.
Άρρωστος όπως είσαι
όλες οι πόλεις ίδιες θα είναι.

Η ύβρης

Δεν είναι το φύσημα του αέρα
αυτό που νιώθω στα φτερά μου.
Ούτε τα κεντημένα βλέπω βουνά
της οροσειράς των ονείρων.

Η πόρτα της φυλακής μου
δεν έχει φωτεινή χαραμάδα.
Τα φτερά που είχα κάποτε χάθηκαν
όπως σκορπά ο άνεμος τα σύννεφα.

Σε καλοκαιρινούς ουρανούς
δεν έχω ταξιδέψει.
Αποδημητικό ερπετό που σέρνεται στο χώμα
με το σώμα του ματωμένο.

Κάποτε η ανάγκη της ζωής
μού όρισε δύο κέρινες μεμβράνες.
Σφραγισμένα επάνω τους τα όνειρα μου.
Τα βούλιαξε ο Φαέθων.

Ανέβηκα ψηλά, πέρα απ’ το φως.
Τα θεία δεν συγχώρεσαν την ύβρη.
Η λύρα του Απόλλωνα
συνόδευε την πτώση μου.

Στη γεωμετρική αρίθμηση της ζωής
παραμένω μια άβουλη μάζα.
Η ματαίωση του ταξιδιού
αγχόνη για μένα είναι.

Η νήσος των άγιων αχαιών

Άγνωστο το όνομα σου και ακόμα πιο άγνωστη η ψυχή σου.
Στα σπλάχνα σου στενάζουν οι Αχαιοί.
Αφημένοι σε μια ενάλια ακτή  κοιτούσαν το θεριό να τεμαχίζεται από του Άη Νικόλα τις γάτες.
Μακριά μια καμπάνα καλεί για το τρισάγιο των Πελασγών.

Ποτέ αποδώ δεν διάβηκε ο Δάτης με ολάκερο το στόλο του.
Αυτός που θέλησε το Δήλειο Απόλλωνα να εξαγνίσει
όταν της λύρας ο Θεός εισέβαλε σαν φάσμα στην ονειρική του συνείδηση
καταδεικνύοντας τον ιερόσυλο στα αμπάρια των Φοινίκων.

Αιώνες μετά, της Κυπρίδας τη μήτρα θέλησαν εξ Ασίας να σπείρουν.
Εις μάτην. Η μήτρα αυτή στέρφα πια αρκείται στις οργασμικές τελετές
του φαλλοφόρου Πάνα, φέρουσα το Διόνυσο στα λαγόνια του Δία.
Μόνο κάτι ακρωτηριασμένα αγάλματα μαρτυρούν την παλιά γονιμότητα.

Όσους οι βάρβαροι κι να ορχοτόμησαν
τη λαγνεία του Βάκχου και τα πυρωμένα του Πρίαπου λαγόνια
αδύνατο να ευνουχίσουν στάθηκε.
Σ’ ετούτη τη νήσο οργίαζαν οι Θεοί σπέρνοντας της Νιόβης τους απογόνους.

Εδώ ίσως να ξαπόστασαν οι σκλάβοι της Ερέτριας προτού ανηφορήσουν στα Σούσα.
Μπρος στο Δαρείο εξακολουθούσαν να ψέλνουν ελληνικούς Διθυράμβους.
Για πατρίδα τους έχουν πια τη βάρβαρη Κισσία. Πως εκεί να ριζώσουν;
Λαμπαδηφόροι του Διόνυσου θυσίασαν τον πρώτο ακηλίδωτο Κένταυρο σε ξένη γη.

Αιώνιοι οι κάτοικοι του νησιού ειδωλολάτρες
λιμοκτονούσαν για το πέρασμα των Σαρυσσοφόρων αρνούμενοι των Αποστόλων τα Ευαγγέλια.
Σε μια στήλη θέλησε να αναπαύσει τη ματωμένη σάρκα του της Κιλικίας ο Σαούλ
όταν μαινόμενοι ψαράδες γεωμετρικά σύμβολα στο δέρμα του χάραξαν.  

Στο χώμα αυτό αναγεννήθηκε το πεύκο.
Αυτό που υλοτόμησε ο Κροίσος στη γη των Λαμψακηνών εδώ κατόρθωσε να ευωδιάσει.
Στο ξύλο του αγιογράφησαν των Αχαιών τα πάθη οι περιπλανώμενοι Ρωμιοί,
διωγμένοι από τον αλαργινό μύθο που τους όρισε για τόπο ετούτο το νησί.