Άλλες αληθινές και άλλες με κάποια δόση φαντασίας. Οι "αληθινές" είναι αυτές που παρουσιάζονται ως πραγματικές αλλά ενίοτε δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σύνολο ψεμάτων. Ενώ από την άλλη μεριά οι "μη αληθινές" θα θέλαμε ενίοτε να είναι αληθινές.
Μια από τις έννοιες που "ερεθίζουν" τα ακουστικά μου κύτταρα και συνεχίζουν να το πράττουν είναι η λέξη "παραμύθι". Με ή χωρίς εισαγωγικά με συντροφεύει. Μας κρατά παρέα από τότε που μας το σιγοψιθύριζαν για να κοιμηθούμε, αργότερα στο σχολείο για να μας πουν ιστορίες, και μετά για να διατηρήσουμε κάποια ίχνη αισιοδοξίας και ελπίδας.
Ως παραμύθι λοιπόν διαβάζεται το τελευταίο βιβλίο της σκηνοθέτιδας Λουκίας Ρικάκη. Γιατί τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια, όχι όμως όλα. Ας αναζητήσουμε και εντέλει να κρύψουμε καλά εκείνα που μας δίνουν τροφή για σκέψη, για δημιουργία, για έρωτα και ελπίδα. Αυτά που γοητεύουν τον ψυχισμό μας. Σαν να έχουμε κατασκευάσει την ιδανική ουτοπία.
Ιστορίες δομημένες με τέτοιο τρόπο που σου δημιουργούν σίγουρα ανάμεικτα συναισθήματα. Τόσο αντίθετα είναι αυτά τα συναισθήματα που όμως έχουν μια κοινή συνισταμένη. Το παραμύθι.
όπως πολύ εύστοχα αναρωτείται ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Γιάννης Μυλόπουλος.
But who cares?
