Στο μυθιστόρημα του Κώστα Αρκουδέα Παράφορο πάθος συναντούμε, γητευόμαστε, λαμβάνουμε βάπτισμα και μύηση από το ιερό μένος του Διονύσου. Ο Βάκχος έχει τον πρώτο λόγο σε όλη την έκταση του μυθιστορήματος. Επίσης η αναμέτρηση του απολλώνιου και διονυσιακού πνεύματος είναι έντονη τόσο στους χαρακτήρες, όσο και στην ανέλιξη της πλοκής. Άλλωστε το βιβλίο αρχίζει με την παράσταση «Βάκχες» στην Επίδαυρο, όπου οι δύο πρωταγωνιστές μετά από χρόνια τυχαία συναντιούνται, και πάλι στο τέλος του βιβλίου στην ίδια παράσταση μας επιστρέφει ο συγγραφέας, στο σημείο που κατά τραγική ειρωνεία, από ένα λάθος, οι πρωταγωνιστές θα υποστούν την τραγική τροπή που παίρνει η ζωή τους.
Ο τίτλος του μυθιστορήματος εκφράζει επακριβώς την υπόθεση, που είναι η συνταρακτική, διάπυρη από ηδυπάθεια ερωτική ιστορία των δύο πρωταγωνιστών, του Πέτρου και της Άννας. Βρισκόμαστε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, καθώς αρχίζει η επέλαση της υλιστικής ευδαιμονίας στη χώρα μας. Ο Πέτρος είναι λίγο πάνω από τριάντα ετών, εργάζεται ως εκπαιδευτικός, έχει έντονες καλλιτεχνικές τάσεις και ιδίως για τη λογοτεχνία. Μακριά από την μικροαστική του οικογένεια, ζει μια εργένικη ζωή με πολλούς ανέμελους, εφήμερους έρωτες. Η Άννα είναι φοιτήτρια στη Φιλοσοφική, από μεγαλοαστική οικογένεια, σαν χαρακτήρας αντισυμβατική, πνεύμα ελεύθερο και ανεξάρτητο.
Στην ακμή της ηλικίας τους, έτοιμοι να αδράξουν τη χαρά της ζωής, δέχονται το διαπεραστικό βέλος του έρωτα, που το σημάδι του θα μείνει ανεξίτηλα μέσα τους για πάντα. Το βλέμμα της Άννας σφοδρό, διεισδυτικό, αισθησιακό, καθηλώνει με την ασύγκριτη γοητεία του τον Πέτρο. Το βλέμμα της υπόσχεται όχι μόνο πόθο και δαιμονικό οίστρο, είναι κάτι παραπάνω. Απογυμνώνει τον Πέτρο, τον απεκδύει από τις ιδεοληψίες του, τα δήθεν του που τον προστατεύουν, τις βεβαιότητές του ότι είναι ο κάτοχος της αλήθειας του κόσμου. Αυτή η απογύμνωση τον φοβίζει, όμως εξουθενωτικά τον προκαλεί να αντιμετωπίσει μια γυναίκα με τόλμη, αυτοπεποίθηση και εκρηκτική σεξουαλικότητα. Ακατανίκητη έλξη τους δένει από εκείνη τη στιγμή ακαριαία-η επισφράγιση της γίνεται άμεσα μετά από λίγο. Δίνουν το πρώτο φιλί εκστασιασμένοι κι ακολουθεί η θεσπέσια κλινοπάλη τους. Και βέβαια οι καθ’ αυτό τολμηρές ερωτικές σκηνές είναι άφθονες και διάσπαρτες σε όλο το βιβλίο. Ο συγγραφέας με γλώσσα και ύφος έμπειρου τεχνίτη παραδίδει τους δύο εραστές σε αχαλίνωτη, οργιαστική, σαρκική απόλαυση. Παράλληλα με τις φλογερές συνευρέσεις, εξονυχιστικά εισχωρεί και με ενάργεια αφηγείται όλες της ψυχικές δονήσεις, εξάρσεις και μεταπτώσεις των πρωταγωνιστών μέσα από τη σχέση τους.
Κι έρχεται η κρίσιμη καμπή στην ιστορία των δύο εραστών. Η Άννα δηλώνει ότι θα γίνει μητέρα από το παιδί τους. Ο Πέτρος είναι ανέτοιμος, νιώθει την πατρότητα σαν βάρος και ανεπιθύμητη ευθύνη. Η άμεση αντίδρασή του είναι να φύγει, να απομακρυνθεί για κάποιο διάστημα για να βρει τον εαυτό του, να ανασυνταχθεί. Η Άννα για να τον φέρει κοντά της κάνει έκτρωση. Όμως από εκεί και πέρα κάτι έχει αγιάτρευτα χαλάσει. Το ράγισμα ανάμεσά τους προχωράει και χωρίζουν.
Βέβαια, σε περιπτώσεις μοναδικές, όπως οι έρωτες αριστουργήματα, ο χωρισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αν η ζωή σου χάρισε έναν έρωτα, μια αγάπη που σε πήγε στα ουράνια, σε μια υπερκόσμια ομορφιά, τότε σε έχει στο χέρι, σε έδεσε για πάντα. Σαν ευλογία, αλλά και σαν πληγή πεισματικά σε κρατάει προσκολλημένο ψυχικά και πνευματικά με το λατρεμένο πρόσωπο που σου αποκάλυψε την παραδεισένια ομορφιά του πάθους, έστω κι αν δεν βλέπεις το λατρεμένο πρόσωπο, έστω κι αν ζεις ωκεανούς και ηπείρους μακριά του. Τα δεσμά δεν λύνονται, γιατί η ίδια η ψυχή σου έχει επενδυθεί, εγκατοικεί στην ψυχή του άλλου. Ο Πέτρος και η Άννα δεν θα μπορέσουν να ξεχάσουν, να απεμπολήσουν από τη μνήμη τους την ευτυχία που έζησαν. Θα περιφέρονται με το αβάστακτο άλγος του χωρισμού. Προσπαθώντας να περισώσου κάτι από τον εαυτό τους θα παντρευτούν με άλλα πρόσωπα που θα συναντήσουν στην πορεία τους. Όμως είναι γάμοι που δεν προσφέρουν απάγκιο, μένουν αγκυλωμένοι σε μια μουντή συμβατικότητα.
Μετά από δεκατέσσερα χρόνια οι πρωταγωνιστές θα συναντηθούν τυχαία στην παράσταση «Βάκχες» στην Επίδαυρο, όπου εναγώνια θα παρακολουθήσουμε την φλογερή ανάγκη τους να μιλήσουν, να ξαναφτιάξουν τον ορμητικό και εξαίσιο έρωτά τους.
Ο Αρκουδέας με τη γραφή του μας φανερώνει τον πυρήνα της φλεγόμενης ύπαρξης. Η αξία του βιβλίου εδώ έγκειται. Μας θέλγει, γιατί καταυγάζει τα αρχετυπικά κελεύσματα της καρδιάς, τη μαγεία και τη μεταμόρφωση που φέρνει το μανιακά ερωτικό, το διονυσιακό στοιχείο στην υπόστασή μας.
