Top menu

Πέντε ποιητές συστήνονται στο περιοδικό Βακχικόν

Κυριαρχεί η ύπαρξη ενός κουρασμένου στοιχείου του "εγώ" μου

Κυριαρχεί η ύπαρξη ενός κουρασμένου στοιχείου του "εγώ" μου
που κάνει την συνείδηση άτολμη; και μετά
οι λέξεις
που βυθίζονται σαν πλοία
σ’ αυτό το βασανάκι μιας λευκής
θάλασσας που την λένε ωκεάνια σελίδα.

Σ’ όλον τον δρόμο γυάλιζαν στα δεξιά μου τα πετρώματα:
τα μεταλλώδη πετρώματα κοντά σ’ εκείνες τις μακρές γαλαρίες
ανοιγμένες μέσα στα σπλάχνα των βουνών:
σαν αρτηρίες που αιματώνουν τον όγκο τους με απρόσμενο αέρα..

Και το μέρος ανήλιο
πολλές φορές-
θέλει να σε σκλαβώσει.

Με θόρυβο απόφασης των τεσσάρων τροχών πάει το αυτοκίνητο.
Ψηλά- σχεδόν χαμένο μέσα στα βουνά-
πάνω από την κάτω πεδιάδα που επιμένει
να σου ξανά φανερώνεται.

Κι όταν που εμφανίζεται ο ήλιος
σου περιγράφει όλες τις απέναντι κορυφές των άλλων βουνών
που τις ξεπλένει το απολυμαντικό γαλάζιο.

Πόσου πολύτιμου χρόνου σκέφτομαι κατασπατάληση
που αν είχα ένα ρήμα μες τα χέρια μου
ζωντανό: "χαίρομαι" ή "κλαίω"
θα είχα κάνει ένα ποίημα που να σπαρταρά
όπως εκείνα τα μεγάλα ψάρια που ασημίζουνε
ριγμένα έξω από το δίχτυ, πάνω
στο κατάστρωμα ενός γέρικου ξύλινου πλοίου.

Ανηφορίζοντας…

Ο ήλιος μελωδεί στην καρδιά μου και δύο καρφωμένες
λέξεις από ώρα που πολύ με παιδεύουνε
θέλουν να ορίσουν το περίγραμμα ενός λόγου που αυθόρμητα βγαίνει
όπως το ζώο έξω απ’ την φωλιά του..

κοιτώντας μακριά
και κατά τον πανταχού μεγάλο θεό του..

29.7.2009 (ταξιδεύοντας..)

Ο Στρατής Παρέλης ζει στην Αθήνα. Έχει κυκλοφορήσει πλήθος ιδιωτικών εκδόσεων ποίησης.

*

Το παιχνίδι της σιωπής  

Θυμάσαι τί παίζαμε ως ήμασταν παιδιά;
Για να μην ενοχλούμε τους μεγάλους;
Το παιχνίδι της σιωπής;
Όποιος μιλήσει πρώτος χάνει.

Ακόμα το παίζουμε ως μεγάλοι πια όλοι.
Λέγεται συμβιβασμός.
Όποιος εκφραστεί πρώτος χάνει.
Όποιος νοιαστεί πρώτος χάνει.
Όποιος δημιουργήσει πρώτος χάνει.
Και έτσι δεν χάνει κανείς
Και κανείς δεν κερδίζει.

Τηλέφωνο. Ντιλίβερι. Κουδούνι. Πακέτο.
Τι χρωστάω;
Την προσωπικότητα σας.
Ορίστε.
Τα κόμπλεξ σας.
Ευχαριστώ.

Ο Αλέξανδρος Φώτιος Καρακωστής ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Μάσκες Πεσμένες, κι έχει συμμετάσχει στη συλλογική έκδοση "Η Ελιά κι οι Θεοί" (Εκδ. Ελληνικά Γράμματα).

*

Μοναξιά

Άσε με να  σ’ αγαπήσω
Ο χρόνος έφτασε,
Το βλέμμα μου έτοιμο να πιάσει την άκρη του πανιού
Δεν το τυλίγω.
Το αφήνω ν’ ανεμίζει.
Σύμβολο στη γέννηση-στο καινούργιο.

Θα σε δώσω τον πρίγκιπα μου.
Είναι ευαίσθητος. Ζει όπως στα παραμύθια.
Προχωράει, αργά-σταθερά όμως.
Παντοτινά στο πέρασμα του ήλιου
Γλυκιά θέλξη του ονείρου.

Φύλαξε τον πρίγκιπα μου
Δώρο στον υπέρτατο θεό
Ζει για να υπάρχει.

Φύλαξέ τον μου
Και αν δεν τον θέλεις,  θα σε δώσω, για αντάλλαγμα όλο το βασίλειό μου.

Άσε με να σ’  αγαπήσω μοναξιά μου.

Ο Νικόλαος Τσάλης ζει στη Θεσσαλονίκη.

*

Ανάμνηση

Η μυρωδιά του λωτού στριφογυρνά αργά.
Μέσα σε σκοτεινά ρεύματα σιωπή κυλά.
Σε τρίσβαθα του Χάους τυλίγομαι με φόβο
και μια ανάμνηση ξεφεύγει και παίρνει ζωή·
στα πόδια μου κάθεται και μου χαϊδεύει τους ώμους.
Μάγισσες τα δάκτυλά της ξεχύνονται,
με μιαν αιωνιότητα δίπλα,
και τη σάρκα μου άγαρμπα θωπεύουν.

Θυμάμαι…

Προσπάθησα να σηκωθώ από τ’ αβυσσαλέα βάθη,
όπου τύραννοι της ψυχής κατοικούν,
μαζί με την ακατονόμαστη ανάγκη γι’ αυτοκαταστροφή.
Ένιωθα πως έπεσα νεκρός σε τούτη την κλίνη·
το μακελειό μιας ζωής με συνεπήρε, μαζί κι η αθλιότητα
και το σκουριασμένο λεπίδι μού κάρφωσαν στη πλάτη.

Η πληγή ήταν βαθειά κι ορθάνοιχτη,
ο πόνος μου σφοδρός και σιωπηλός.
Ζήτησα βοήθεια από μιαν επιλογή,
μα ίαση στα μάτια της δεν βρήκα.
Σερνόμουν και σαν μωρό παρακαλούσα
μιαν αιθερική μάνα να με σηκώσει
και στα μαραμένα της στήθη να με σφίξει.
Αντ’ αυτού εσένα είδα, πονηρή δεσποσύνη,
και με την ελπίδα ενός ηλιθίου μ’ αντάμειψες.

Ο Αναστάσιος Δρακόπουλος ζει στην Πάτρα.

*

Ανικανοποίητος

Σχεδόν μολυσμένος
Ήπιος και συνάμα αγριόχοιρος κλοτσώντας φωτιές στα ποτάμια
Ανέγγιχτος και σχεδόν αλλοπρόσαλλος
Θαυμάζω τέχνης παράνομα όνειρα
Μια ριπή από πρόχειρες συμβουλές και ένας Άδης καθισμένος ανάσκελα
Βλέπω ευθεία κι όλα κινούνται όπως πριν
Καμιά φορά σκέφτομαι εσένα
Δε ραγίζω
Ακουμπάω το μέτωπο στο παράθυρο και με φόβο παρατηρώ τα χελιδόνια
Όταν είμαι ήρεμος θέλω να πεθάνω και να αναστηθώ ξανά
Υπάρχουν τα σημάδια
Δε μασάω
Παραβγαίνω στο τρέξιμο με τη θάλασσα, η οποία χαμογελάει νοερά
Πέρα από την αγανάκτηση υπάρχει μια πατρίδα
Σκουληκιασμένη μα πέρδεται εν' όψη του καλοκαιριού.

Ο Κωνσταντίνος Πρωτόπαπας ζει στην Αθήνα. Είναι μουσικός. Έχει κυκλοφορήσει ιδιωτικές εκδόσεις ποίησης.