Ασύνδετο σχήμα
Αίνιγμα σκούρο και σκοτεινό,
μαύρη τουλίπα παιδικού παραμυθιού.
Θυμάμαι ότι ταΐζαμε τους κύκνους στο ποτάμι,
κι ότι ο ομορφότερος έμοιαζε με αετό.
Έπειτα μίλησες για την ευγένεια που έχουν οι ψιχάλες,
και σου είπα ότι επιλέγω πάντα καταιγίδα.
Μέχρι που βγήκε ένας ήλιος που μας τύφλωσε,
ενώ ο αετόκυκνος γελούσε ειρωνικά.
Επανάληψη
Το ξέρω ότι τα λόγια μου τα έχεις ξανακούσει.
Κι εγώ έχω ξανακούσει τα δικά σου.
Ξέρω πως κάθε αλήθεια είναι σχετική,
και κάθε γεγονός ήδη ερμηνευμένο,
και όλα είναι κείμενο,
και όλοι μας κομπάρσοι.
Το ξέρω ότι τα λόγια μου τα έχεις ξανακούσει.
Μα δεν θυμάμαι να σου τα ‘πα εγώ.
Αρτιμελής αναπηρία
Πρόσθετο μέλος στις ζωές των άλλων.
Πάθηση επίκτητη ή συγγενής;
Ερώτηση ρητορική και δίχως σημασία,
αφού η αναπηρία παραμένει αρτιμελής.
Φόρος πολυτελείας
Το ήξερε εννοείται απ’ την αρχή:
«Μετά την απομάκρυνση απ’ το ταμείο,
ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».
Κι όμως προσήλθε πάλι στο ταμείο, οικειοθελώς,
για ν’ αγοράσει άλλη μια συσκευασία.
Και ας μην ήταν το χαρτί το ίδιο ελκυστικό.
Κι ας ήτανε το χρώμα της κορδέλας ξεβαμμένο.
Προσήλθε ωστόσο στο ταμείο, οικειοθελώς,
για να πληρώσει φόρο δυσανάλογα μεγάλο.
Το ήξερε κι αυτό απ’ την αρχή:
«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».
Θα φταίει μάλλον που γεννήθηκε γυναίκα.
Ευγνωμοσύνη
Όταν διαβάζω κάτι που έχει δύναμη,
αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να το γράψω.
Αν περιγράφει ένα ταξίδι που ίσως να το έζησα,
ή αν μιλά για θάλασσες που ρούφηξαν κι εμένα.
Αν ψιθυρίζει παραμύθια που διηγήθηκα κι εγώ,
ή διαδρομές που αντήχησαν και από τα βήματά μου.
Κι ωστόσο η απάντηση ουδόλως μ’ ενδιαφέρει.
Μου αρκεί που ό,τι διάβασα, το έγραψες εσύ,
και που στην αφιέρωση, είδα και τ’ όνομά μου.
Μου αρκεί πως μου τραγούδησες – σε συναυλία ιδιωτική,
και πως τα δικαιώματα παρέμειναν διαχρονικά δικά μου.
Η Άρτεμις Μιχαηλίδου ζει στην Αθήνα.
