Στενάχωρη απόψε η μέρα...
και η νύχτα έφερνε κουκουβάγιες στην αγρύπνια μου...
Σταυρουδάκι σταυρουδάκι
αντέχεις βάρος μοναξιάς στ'ασήμι σου;
Σταυρουδάκι σταυρουδάκι
εσύ για να πληγώνεις δεν έγινες...
τώρα πως βάρυνες στο χέρι μου,
πώς την ψυχή μου ασήμωσες και ύφανες σκοτάδι?
Κείνο το παγωμένο βλέμμα των μελλοθανάτων
κατά πούθε να στρέψω;
Και εσύ που θες στιγμές της ολότητάς μου
μη βάλεις μαύρα για το σήμερα
για το σήμερα της θλίψης
μην βάλεις.
Κείνες τις άραφες φόδρες της σιωπής
-αφημένες στο μπράτσο του δισταγμού-
στη γλώσσα να κρεμάσεις!
Εκεί… εκεί…
-κρεμασμένες στων λέξεων την παύση-
Η Αναστασία Γκίτση εχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές : "Ξέρω! Είναι κάπως αργά..." (εκδ. Παρατηρητής, 2000), "Κορίτσι των σκοτεινών δασών" (εκδ. Μπαρμπουνάκης, 2010).
