Κάθομαι ξυπόλητος στ’ ακροθαλάσσι
και μαζεύω με τα χέρια μου τις ηλιαχτίδες,
που κουβαλούν τα κύματα.
Συνάζω τους ήχους της θάλασσας,
τις οιμωγές των ναυτικών, τις σιωπές των αβύσσων
κι ένα μπουκάλι ανάμεσά τους
με το χαρτί που μου έγραψες το «Σ’ αγαπώ».
Φόρτωσε μέσα στο αμπάρι του όλες τις μνήμες του, τα αγαπημένα του πρόσωπα, τις πληγές του, τους έρωτες του και σαλπάρισε για ένα ταξίδι μακρινό στα βάθη της αβύσσου. Το μονάκριβο να συναντήσει, το άγνωστο να αποθανατίσει. Ο Γιώργος Δελιόπουλος σαν άλλος Οδυσσέας, σαν Μικρός Οδυσσέας φωτογραφίζει το ταξίδι του με πλούσιες εικόνες. Κοιτάζει τις απόκρημνες γωνίες τις ζωής του και τις αποτυπώνει με άκρως ποιητικό ύφος. Από την ξενιτιά στην περιπέτεια και από την νοσταλγία στην αναζήτηση της μούσας του! Η Ιθάκη λοιπόν είναι ο προορισμός του αλλά ο Μικρός Οδυσσέας είναι το απέραντο ταξίδι της ζωής μέσα στο χρόνο.
*
Nick Cave, Η δέ όνος είδεν άγγελον, Πεζό, Εκδόσεις Τυφλόμυγα, 2004 (1989)Μ' έχουν σκιάσει σ' όλη μου τη ζωή.
Κι είναι μόνο τώρα που μπορώ να τα τυλίξω.
Με τα μάτια μου.Αποταμίευσα όλες μου τις σκέψεις, όλες τις νεκρές μου ώρες, όλα τα καυτά απογεύματα, όλες τις παρανοϊκές μελωδίες μου, μέσα σε ένα τσουβάλι με στριμμένο χαυλιόδοντα και αφέθηκα στους ταλαίπωρους και βρώμικους ρόλους του Γιούκριντ του Γιουκιλίτη. Ο Nick Cave σαν αυτόπτης μάρτυρας της ζωής των Γιουκιλιτών, σαν ένας ανατριχιαστικός ηδονοβλεψίας, με κάθε λεπτομέρεια περιγράφει προσωπικές και μη στιγμές του "ήρωα" Γιούκριντ και της οικογένειας του. Το τοπίο στην αρχή είναι βιβλικό "Και ίδουσα η όνος τον άγγελον του Κυρίου εν τη οδώ, και την ρομφαίαν αυτού γεγυμνωμένην εν τη χειρί αυτού, εξέκλινεν η όνος εκ της οδού και υπήγαινεν προς την πεδιάδα και εκτύπησεν ο Βαλαάμ την όνον, δια να επαναφέρη αυτήν εις την οδόν". Στη συνέχεια άθελα μου μεταφέρθηκα μπροστά σε μια χαράδρα "όπου πετούν οι κόρακες" και στα μάτια μου "εκατοντάδες εκτάρια καλαμιές". Το τοπίο είναι πολυσύνθετο, παρανοϊκό, όπως τόσο ελεύθερη και συγκλονιστικά παρανοϊκή είναι και η περιγραφή του Γιούκριντ όπου σαν "όνος" δίχως φωνή, αλλά με αψεγάδιαστη λεπτομέρεια ακολουθεί τον άγγελο στον δρόμο που του χάραξε. Η ιστορία εξελίσσεται μέσα από τα ανθρωποκυνηγητά, τους βιασμούς, τους θανάτους, τις σκέψεις, τις εικόνες και φτάνουμε στους μοναχικούς μονολόγους περί φόβου, μοναξιάς, μίσους, ταπεινοσύνης και θανάτου. Για να καταλήξουμε στον Θάνατο σαν την μόνη διέξοδο από τον δρόμο που χάραξε ο Άγγελος.
*
Λεύκιος Ζαφειρίου, Οι Συμμορίτες, Πεζό, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2009Ο Λεύκιος Ζαφειρίου, Κύπριος στην καταγωγή, μας παρουσιάζει με μια παιδική αθωότητα μια περίοδο σημαντική για την εξέλιξη της Κύπρου σαν κράτος. Μιλάμε για την εποχή από το παιδικά χρόνια του συγγραφέα μέχρι τα γεγονότα στο 1960. Μέσα από τα βιώματα του ο συγγραφέας και με τα μάτια του μικρού παιδιού μας παρουσιάζει την έντονη καθημερινότητα των φτωχογειτονιών σε περιοχές της Κύπρου, και παράλληλα την «δράση» του στην παρέα των «συμμοριτών»,- γειτονόπουλα, φίλοι και συμμαθητές. Σημαντικό στοιχείο της αφήγησης είναι το λεξιλόγιο του συγγραφέα, το οποίο μας μεταφέρει και παράλληλα μας διδάσκει την διάλεκτο της περιοχής την εποχή εκείνη. Μέσα από την αφήγηση του συγγραφέα επίσης αναφέρονται και σημαντικά γεγονότα της Ιστορίας της Κύπρου, όπως επίσης και πρόσωπα που την σημάδεψαν. Στο επίμετρο υπάρχει μια σημαντική αναφορά, όπου γίνονται κατανοητά πολλά στοιχεία για την δημιουργία του έργου
