Ο Δημοσθένης Αγραφιώτης συστήνει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό δύο Γάλλους ποιητές για πρώτη φορά, τον Μισέλ Ντεγκύ και τον Ντενί Εμορίν, μέσα από αντίστοιχες εκδόσεις που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Vakxikon.gr.
Μισέλ Ντεγκύ, Σκηνή στον καθρέφτη -ανθολόγιο ποιημάτων, μτφρ. Ανδρονίκη Δημητριάδου, επίμετρο: Δημοσθένης Αγραφιώτης, 2016
Ο Μισέλ Ντεγκύ έχει διπλή υπόσταση. Από τη μια μεριά, ο ποιητής αυτοαποκαλείται ως «συγγραφέας ποιημάτων» (ή κατασκευαστής ποιημάτων ή μορφο-ποιητής σύμφωνα με τη δική μας πρόσληψη και ορολογία)˙ από την άλλη διερευνά τι μπορεί να είναι σήμερα μια «ποίηση στοχαστική», μια «ποίηση φιλοσοφική και όχι φιλοσοφίζουσα ή φιλοσοφοποιημένη», μια «ποίηση αφαιρετική», δηλαδή ένας ποιητής της σκέψης. Επιπλέον, σε αυτή την ιδιότυπη τροχιά, η παρουσία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας είναι πολλαπλά παρούσα εφόσον καλεί: oxymorisons les paradoxes (να καλλιεργήσουμε τα παράδοξα με τη βοήθεια των οξύμωρων), δηλαδή προτείνει την κατεξοχήν αφετηρία της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής περιπέτειας ως όπλο στον «πόλεμο», στην εξασθένιση της διαφοράς.
Ποιος τις πόρτες του έκλεισε
Ξοφλημένος ποιος είναι
Ποιος τα τείχη κατέστρεψε
Υπάρχει κάτι;
- Τίποτα δεν υπάρχει
Υπάρχουν αναλογίες
Περισσότερα για την έκδοση εδώ.
Ντενί Εμορίν, Στην αιωνιότητα, μτφρ. Ανδρονίκη Δημητριάδου, εισαγωγή: Δημοσθένης Αγραφιώτης, 2016
Ο Ντενί Εμορίν προτείνει την αγάπη ως μόνο δρόμο του βίου, και ως μόνη επιλογή την ακραία, την ολική ένωση των ψυχών, για να αντιμετωπιστεί τόσο ο ταραγμένος κόσμος μας όσο και ο διχασμός του ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή (λόγω της καταγωγής του από τη Ρωσία, όπου και γι’ αυτή την ίδια τη χώρα το δίλημμα παραμένει εξίσου ανοιχτό). Παρόλο το ξεπέρασμα του διχασμού από τη δύναμη της αγάπης, αυτή η επίμονη αφοσίωσή του δεν είναι χωρίς θυσίες, τρικυμίες και αναστατώσεις, που σχεδόν αποφεύγει να τις αναφέρει ρητά, αλλά αυτές είναι εκεί και τις υποπτεύεται να δρουν υπόκωφα και να απειλούν με το Θάνατο ή τους μικρούς θανάτους. Σ’ αυτή την αγωνία, σ’ αυτή την πάλη, προτιμάει την καθαρότητα της προσπάθειας και του πάθους. Ακριβώς αυτή η «στρατηγική» της προσηλώσεως στην αγάπη και στην αποδοχή της υπέρτατης εξάρτησης υποθάλπει έναν έντονο ετεροκαθορισμό, και εν τέλει μια υπαρξιακή σύγκρουση. Δηλαδή, δημιουργούνται οι ρίζες μιας ποιητικής στο όνομα της αρμονικής σύζευξης που δεν μπορεί να αποφύγει την αταξία. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο ποιητής αναβιώνει, γιορτάζει και θρηνεί τα βασικά πολιτιστικά πρότυπα «αγάπης» και «ψυχής» που οι κοινωνίες μας έχουν προβλέψει για να ενώνουν και να διαιρούν τα ανθρώπινα όντα.
Τόσες φορές
Το χέρι μου έβαλα
Στον ώμο σου επάνω
Ρουφηγμένος από την άβυσσο λέξεων
Περισσότερα για την έκδοση εδώ.
