του Ζ.Δ. Αϊναλή
M. R. James
(1862 – 1936)
Ο θησαυρός του Abbot Thomas(1)
(1904)
Μέρος Α´
Ι.
Verum usque in praesentem diem multa garriunt inter se Canonici de abscondito quodam istius Abbatis Thomae thesauro, quem saepe, quanquam ahduc incassum, quaesiverunt Steinfeldenses. Ipsum enim Thomam adhuc florida in aetate existentem ingentem auri massam circa monasterium defodisse perhibent; de quo multoties interrogatus ubi esset, cum risu respondere solitus erat: 'Job, Johannes, et Zacharias vel vobis vel posteris indicabunt'; idemque aliquando adiicere se inventuris minime invisurum. Inter alia huius Abbatis opera, hoc memoria praecipue dignum indico quod fenestram magnam in orientali parte alae australis in ecclesia sua imaginibus optime in vitro depictis impleverit: id quod et ipsius effigies et insignia ibidem posita demonstrant. Domum quoque Abbatialem fere totam restauravit: puteo in atrio ipsius effosso et lapidibus marmoreis pulchre caelatis exornato. Decessit autem, morte aliquantulum subitanea perculsus, aetatis suae anno lxxii(do), incarnationis vero Dominicae mdxxix(o).
«Χμ, υποθέτω πως θα πρέπει να το μεταφράσω αυτό», μονολόγησε ο αρχαιοδίφης καθώς τελείωνε την αντιγραφή του παραπάνω χωρίου εκείνου του μάλλον σπάνιου και δυσεύρετου βιβλίου, του Sertum Steinfeldense Norbertinum(2). «Λοιπόν, στη βράση κολλάει το σίδερο» και ακολουθώντας το παραπάνω ρητό δεν άργησε να φιλοτεχνήσει στα γρήγορα μια μετάφραση:
Μέχρι σήμερα εξακολουθούν να διατηρούνται ζωντανές στους Κανόνες οι φήμες γύρω από τον κρυμμένο θησαυρό του Abbot Thomas, για τον οποίο οι μοναχοί του Steinfeld πολλές έρευνες έκαναν ως τώρα εις μάτην. Σύμφωνα με το θρύλο ο Thomas, όσο ακόμα βρισκόταν στην ακμή της ζωής του, έκρυψε μια σημαντική ποσότητα χρυσού κάπου εντός του μοναστηριού. Πολλές φορές, λοιπόν, ρωτήθηκε που τον είχε κρύψει κι εκείνος πάντα απαντούσε γελώντας: Μην ανησυχείτε κι ο Ιώβ, ο Ιωάννης και ο Ζαχαρίας θα το αποκαλύψουν κάποτε είτε σε σας είτε στους διαδόχους σας. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που προσέθετε πως δεν θα κρατούσε καμία κακία σε όποιον ενδεχομένως τον έβρισκε. Μεταξύ άλλων έργων της πολιτείας του Αββά τούτου θα ήθελα ιδιαιτέρως να αναφέρω την προσθήκη του μεγάλου παράθυρου στην ανατολική άκρη του νότιου κλίτους της εκκλησίας με φιγούρες αξιοθαύμαστα ζωγραφισμένες σε γυαλί, καθώς μαρτυρούν τα μετάλλια και οι θυρεοί. Ανακαίνισε επίσης το σύνολο σχεδόν της κατοικίας του Αββά, στην αυλή της οποίας διάνοιξε ένα πηγάδι το οποίο και διακόσμησε με όμορφα χαρακτικά από μάρμαρο. Αποδήμησε μάλλον ξαφνικά το εβδομηκοστό-δεύτερο έτος της ζωής του, το σωτήριον έτος 1529.
Το αντικείμενο που είχε μπροστά στα μάτια του εκείνη τη στιγμή ο αρχαιοδίφης ήταν ένα αντίγραφο της κατά προσέγγιση τοποθεσίας των βιτρώ του Ναού του Αβαείου του Steinfeld. Λίγο μετά το πέρας της Επαναστάσεως μία σημαίνουσα ποσότητα βιτρώ μεταφέρθηκε από τα γκρεμισμένα Αβαεία της Γερμανίας και του Βελγίου εις αυτήν ταύτην τη χώρα, με αποτέλεσμα να δύναται επί του παρόντος κανείς να τα δει να κοσμούν διάφορες από τις ενοριακές εκκλησίες μας, καθεδρικούς ναούς ή ακόμα και ιδιωτικά παρεκκλήσια. Το Αβαείο του Steinfeld υπήρξε ανάμεσα στα σημαντικότερα μοναστήρια από όσα ακούσια συνεισέφεραν στην τωρινή δική μας καλλιτεχνική ιδιοκτησία (παραθέτω τον κάπως βαρύγδουπο πρόλογο του βιβλίου που κρατούσε στα χέρια του ο αρχαιοδίφης), και το μεγαλύτερο μέρος των βιτρώ από το περί ου ο λόγος μοναστήρι δύναται δίχως ιδιαιτέρα δυσκολία να ταυτισθεί, είτε εξαιτίας των αναρίθμητων επιγραφών ήτινες ρητά αναγράφουνε την τοποθεσία είτε χάρη στους αφηγηματικούς κύκλους ήτινες απεικονίζουν.
Το απόσπασμα με το οποίο ξεκίνησα την ιστορία μου είχε όμως ήδη οδηγήσει τον αρχαιοδίφη στα ίχνη μιας άλλης ταύτισης. Σε κάποιο ιδιωτικό παρεκκλήσι – δεν έχει σημασία που – είχε ιδίοις όμμασι αντικρίσει τρεις γιγαντιαίων διαστάσεων φιγούρες, κάθε μια εκ των οποίων κάλυπτε ένα ολόκληρο φωτιστικό άνοιγμα, και προφανώς όλες ήταν έργο ενός και μόνο καλλιτέχνη. Το στυλ τους καθιστούσε σαφές ότι επρόκειτο για έργο ενός γερμανού καλλιτέχνη του 16ου αιώνα. Αλλά από εκεί πέρα οιαδήποτε άλλη ταύτιση παρέμενε μυστήριο. Απεικόνιζαν – μην εκπλαγείτε – τον ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΩΒ, τον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗ ΙΩΑΝΝΗ και τον ΠΡΟΦΗΤΗ ΖΑΧΑΡΙΑ και κάθε μια κράδαινε ένα βιβλιδάριο ή πάπυρο, εγχάρακτο με μια φράση από τα γραπτά του. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού ήταν που τα παρατήρησε επισταμένως και ο αρχαιοδίφης διότι του είχε προξενήσει μεγάλη εντύπωση η κραυγαλέα διαφορά των κειμένων των βιτρώ από το επίσημο κείμενο της Βουλγκάτα(3). Έτσι, ο πάπυρος στο χέρι του Ιώβ έγραφε: Auro est locus in quo absconditur (αντί να γράφει conflatur)(4), στο βιβλιδάριο του Ιωάννου: Habent in vestimentis suis scripturam quam nemo novit (αντί να γράφει vestimento scriptum, ενώ και οι υπόλοιπες λέξεις είχαν παρθεί από άλλο στίχο)(5), και τέλος του Ζαχαρία: Super lapidem unum septem oculi sunt(6)(ο μόνος δηλαδή που περιείχε το αυθεντικό κείμενο).
Μια θλιβερή αμηχανία είχε καταλάβει λοιπόν τον αρχαιοδίφη μας ο οποίος έσπαγε το κεφάλι του για να καταλάβει για ποιον λόγο αυτά τα τρία πρόσωπα θα μπορούσανε να έχουν τοποθετηθεί μαζί σε ένα και το αυτό παράθυρο. Ανάμεσα τους δεν υπήρχε η παραμικρή σχέση, ούτε ιστορική, ούτε συμβολική, ούτε δογματική και το μόνο που μπορούσε να υποθέσει ήτανε ότι πρέπει να απάρτιζαν μέρος μιας μεγαλύτερης σειρά προφητών και αποστόλων που ίσως να κάλυπτε ολόκληρη τη σειρά των φωτιστικών ανοιγμάτων κάποιας μεγάλης εκκλησίας. Αλλά το απόσπασμα αυτό από το Sertum άλλαξε δραματικά τη κατάσταση αποδεικνύοντας ότι τα ονόματα των προσώπων που αναπαρίσταντο τώρα στα βιτρώ του παρεκκλησιού του Λόρδου Δ. βρισκόταν αδιάκοπα στα χείλη του Abbot Thomas von Eschenhausen του Steinfeld, και ότι ο συγκεκριμένος αββάς είχε προσθέσει ένα βιτρώ, περίπου το έτος 1520, στο νότιο κλίτος της εκκλησίας του Αβαείου. Δεν θα ήταν λοιπόν παράλογη η εικασία ότι οι τρεις φιγούρες ίσως να αποτελούσαν τμήμα της προσφοράς του Abbot Thomas. Επιπλέον, θα μπορούσε κανείς να την επαληθεύσει ή – ενδεχομένως – να την απορρίψει σχετικά εύκολα μέσω μιας προσεκτικής εξέτασης του γυαλιού. Και καθώς ο κύριος Somerton διέθετε άφθονο ελεύθερο χρόνο αποφάσισε να ξεκινήσει για ένα προσκύνημα στο ιδιωτικό παρεκκλήσι δίχως την παραμικρή καθυστέρηση. Η εικασία του επαληθεύτηκε στο έπακρον. Όχι μόνο το στυλ και η τεχνική του βιτρώ ταίριαζαν τέλεια με τη χρονολογία και την τοποθεσία, αλλά επιπροσθέτως σε κάποιο άλλο παράθυρο του παρεκκλησιού εντόπισε ένα βιτρώ, το οποίο είχε μεταφερθεί μαζί με τις τρεις φιγούρες, και το οποίο περιλάμβανε τα μπράτσα του Abbot Thomas von Eschenhausen.
Κατά το μεσοδιάστημα των ερευνών του τον κύριο Somerton τον είχε στοιχειώσει η ανάμνηση της περιθρύλητης εκείνης ιστορίας για τον κρυμμένο θησαυρό, και καθώς σκεφτόταν το ζήτημα ξανά και ξανά του φάνηκε πως αν εννοούσε κάτι ο Αββάς με εκείνη την αινιγματική απάντηση που έδινε συνέχεια σε όσους τον ρωτούσαν αυτό δεν μπορούσε παρά να σημαίνει ότι το μυστικό σχετιζόταν με κάποιο τρόπο με το παράθυρο που είχε ο ίδιος τοποθετήσει στην εκκλησία του Αβαείου. Δεν γινόταν ως εκ τούτου να αρνηθεί κανείς ότι τα περίεργα κείμενα που απεικονίζονταν στους παπύρους που έφεραν οι μορφές στο παράθυρο πρέπει να ήταν μια ένδειξη που αποκάλυπτε κάτι για τον κρυμμένο θησαυρό.
Συνεπώς, κάθε χαρακτηριστικό, κάθε σημάδι που θα μπορούσε ενδεχομένως να βοηθήσει στην εξιχνίαση του γρίφου που ο Αββάς, ο κύριος Somerton ήταν πλέον σίγουρος, είχε κληροδοτήσει στους μεταγενέστερους του, το πρόσεχε με ευσυνείδητη φροντίδα, και επιστρέφοντας στο αρχοντικό του στο Berkshire, ξόδεψε καμπόσες πίντες(7) μεταμεσονύχτιου λαδιού σκυμμένος επάνω από τους χάρτες και τα σχέδια του. Έπειτα από δύο ή τρεις εβδομάδες ήρθε μια μέρα που ο κύριος Somerton ανακοίνωσε στον μπάτλερ του ότι έπρεπε να πακετάρει τα πράγματα τους για ένα σύντομο ταξίδι στο εξωτερικό, όπου προς το παρόν όμως δεν θα τον ακολουθήσουμε.
ΙΙ.
Ο κύριος Gregory, ο εφημέριος του Parsbury, είχε βγει για έναν μικρό περίπατο πριν απ’ το πρωινό, καθώς ήταν ένα γλυκό φθινοπωρινό χάραμα, μέχρι την εξωτερική πύλη της οικείας του, από όπου διέρχονταν οι άμαξες, με σκοπό να συναντήσει τον ταχυδρόμο και να πάρει λίγο καθαρό αέρα. Και όντως δεν απογοητεύτηκε καθόλου μήτε απ’ το ένα μήτε απ’ το άλλο. Προτού προλάβει να απαντήσει σε καμιά τουλάχιστον δεκαριά ερωτήσεις με τις οποίες τον βομβάρδιζαν ανέμελα οι εγγονοί του που τον συνόδευαν, ο ταχυδρόμος έκανε την εμφάνιση του από μακριά. Και ανάμεσα στους πρωινούς λογαριασμούς υπήρχε και ένα γράμμα με ξένο γραμματόσημο (το οποίο έγινε αμέσως αντικείμενο μιας ζωηρής φιλονικίας ανάμεσα στους νεαρούς Gregory) και γραμμένο από ένα απαίδευτο αλλά στιβαρό αγγλικό χέρι.
Όταν ο εφημέριος το άνοιξε, και το διέτρεξε βιαστικά με τα μάτια του για να δει την υπογραφή, συνειδητοποίησε διαμιάς πως προερχόταν από τον έμπιστο μπάτλερ του φίλου του, και λόρδου, κυρίου Somerton. Και το γράμμα έγραφε:
Αξιούτιμε Κύριε,
Επειδής σε μεγάλη αγωνία είμαι για τον Λόρδο και σας γράφω σύμφωνα μετά της επιθυμίας του για να σας περικαλέσω Κύριε, αν θέλετε κι έχετε την καλοσύνη, να τρέξετε σούμπιτος κοντά του. Ο Λόρδος είχε ένα λίαν δυσαρεστότατο σοκ και παραμένει στο κρεβάτι. Ποτές μου δεν τον έχω ματαδεί έτσι αλλά δεν χωρά καμιά αμφιβολία πως μόνο εσείς μποράτε να τον βοηθήσετε Κύριε. Ο Λόρδος λέει να μην ξεχάσω να αναφέρω πως ο πιο συντομότερος δρόμος για να έρθετε εδώ είναι να οδηγήσετε μέχρι το Cobblince και να πάρετε άμαξα. Ελπίζω να τα έκανα όλα καθαρά, αλλά είμαι πολύ μπερδεμένος κι εγώ κι έχω πολύ αγωνία και νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω τίπουτις τις νύχτες. Αν μου επιτρέπεται να είμαι τόσο ευθύς Κύριε θα ήμουν ευτυχισμένος να έβλεπα μια τίμια βρετανικιά φάτσα ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ξένους σκυλομούρηδες το συντομότερο δυνατόν.
Ο πιστός υπηρέτης σας,
William Brown.
ΥΓ: Το όνομα της πόλης που θα σας περιμένου του λένε Steenfeld.
Ο αναγνώστης θα πρέπει να αφεθεί να σχηματίσει μόνος του στο μυαλό του την έκπληξη, την σύγχυση και τη βιασύνη των προετοιμασιών στα οποία η λήψη ενός τέτοιου γράμματος βύθισε μια μικρή φιλήσυχη πρεσβυτεριανή οικεία του Berkshire το σωτήριον έτος 1859. Αρκεί μονάχα να πω πως ο κύριος Gregory μες τη βιασύνη του κατόρθωσε να προλάβει το μόνο τρένο της μέρας που τον βόλευε καθώς και να κάνει κράτηση για μια καμπίνα για το πλοίο προς το Antwerp και μια θέση για το τρένο προς το Coblenz, από όπου και δεν ήταν πολύ μακριά το κέντρο του Steinfeld.
Σε ότι με αφορά τολμώ να εξομολογηθώ ότι ως αφηγητής ετούτης της ιστορίας βρίσκομαι στην εξαιρετικά μειονεκτική θέση να μην έχω ποτέ επισκεφτεί το Steinfeld. Επιπροσθέτως, κανένας από τους κεντρικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας αυτής (από τους οποίους προέρχονται οι πληροφορίες μου) δεν ήταν σε θέση να μου παρέχει παρά μια αόριστη και μάλλον ζοφερή εικόνα της εμφάνισης του. Συμπεραίνω πως πρόκειται για μία μικρή κωμόπολη, με μια τεράστια εκκλησία λεηλατημένη που οι αρχαίες εγκαταστάσεις της ήταν μάλλον ερειπωμένες. Κάποια επίσης ερειπωμένα κτίρια, χρονολογούμενα στον 17ο αιώνα, περιβάλλουν την εκκλησία. Όσον αφορά πάλι το Αβαείο, όπως ακριβώς και τα περισσότερα της αβαεία της Ηπείρου(8), ξαναχτίστηκε με έναν πολυτελή τρόπο από τους κατοίκους της εκείνην ακριβώς την περίοδο. Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά δεν μου φάνηκε ως τόπος ιδιαίτερα άξιος λόγου προκειμένου να σπαταλήσω χρήματα για να το επισκεφτώ, και μολονότι είναι αρκετά πιθανόν να είναι περισσότερο ελκυστικός απ’ όσο τον περιέγραψαν ο κ. Somerton και ο κ. Gregory υπάρχουν ελάχιστα πρώτης τάξεως ενδιαφέροντα πράγματα να δει κανείς, με την εξαίρεση ίσως ενός και μόνο πράγματος το οποίο εντούτοις δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρομαι να το δω.
Το πανδοχείο όπου ο άγγλος τζέντλεμαν και ο πιστός υπηρέτης του είχαν καταλύσει είναι, ή μάλλον ήταν, το μοναδικό στο Steinfeld. Ο κ. Gregory οδηγήθηκε κατευθείαν εκεί από τον οδηγό του και βρήκε να τον περιμένει στην είσοδο ο κ. Brown. Ο κ. Brown, που όσο βρισκόταν στο αρχοντικό στο Berkshire υπήρξε πρότυπο εκείνης της απαθούς μυστακιοφόρας ράτσας που φημιζόταν για τους έμπιστους μπάτλερ της, βρισκότανε τώρα έξω από τα νερά του κατά τρόπο σκανδαλώδη, φορώντας ένα ελαφρό τουΐντ κοστούμι, αγχωμένος, εκνευρισμένος σχεδόν, και απέχοντας πόρρω του να μπορεί να χαρακτηριστεί ως κύριος της κατάστασης. Η ανακούφιση του στη θέα της «τίμιας βρετανικιάς φάτσας» του εφημέριου ήτανε άμετρη, αλλά παρόλ’ αυτά δεν κατάφερε να βρει τα λόγια να την περιγράψει. Κατάφερε μόνο να πει:
– Είμαι ευτυχής, σίγουρα, κύριε, που να σας βλέπω. Και το ίδιο είμαι σίγουρος, κύριε, κι ο Λόρδος.
– Πως είναι ο κύριος σου, Brown; Ρώτησε με αγωνία ο κ. Gregory.
– Νομίζω πως είναι καλύτερα, κύριε, σας ευχαριστώ. Αλλά είχε μια φρικιαστική περιπέτεια. Ελπίζω πως τώρα κατάφερε επιτέλους να κοιμηθεί, αλλά…
– Τι ακριβώς συνέβη όμως; Γιατί από το γράμμα δεν τα κατάφερα να βγάλω ακριβή συμπεράσματα. Συνέβη κάποιο ατύχημα;
– Ε, λοιπόν, κύριε, μόλις και μετά δυσκολίας ξεύρου. Άλλουστε, δεν ξεύρου αν πρέπει να σας πω. Ο κύριος επίμενε ιδιαίτερα να σας τα πει ο ίδιους. Τουλάχιστον δεν έσπασε κανένα κόκαλο!
– Και ο γιατρός τι λέει; ρώτησε ο κ. Gregory.
Με τούτα και μ’ εκείνα είχανε ήδη φτάσει έξω από το κεφαλόσκαλο της πόρτας του δωματίου του κ. Somerton και χαμήλωσαν τον τόνο της φωνής τους. Ο κ. Gregory που έτυχε να βρίσκεται μπροστά άγγιζε ήδη με το χέρι του ελαφρά το χερούλι και δοκίμαζε να ανοίξει την πόρτα. Προτού προλάβει ο Brown να απαντήσει, ένα τρομερό ουρλιαχτό ακούστηκε από μέσα.
– Για όνομα του Θεού, ποιος είναι; ήταν τα πρώτα λόγια που ακούστηκαν. Brown εσύ είσαι;
– Μάλιστα, κύριε, εγώ και ο κ. Gregory, έσπευσε ο Brown να απαντήσει. Αντί για οποιαδήποτε άλλη απάντηση από μέσα ακούστηκε μόνο ένας βαθύς αναστεναγμός ανακούφισης.
Μπήκαν στο δωμάτιο, το οποίο είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει εξαιτίας του σούρουπου και ο κ. Gregory απόμεινε ενεός μπροστά στο θέαμα που αντίκρισε: μπροστά του κειτόταν, πλημμυρισμένο από σταγόνες κρύου ιδρώτα, το άλλοτε νηφάλιο πρόσωπο του φίλου του που τον κοιτούσε τώρα έντρομος, και που με δυσκολία ανακάθισε στο κρεβάτι και επιχείρησε να βγάλει το χέρι του για να τον καλωσορίσει.
– Τώρα που σε βλέπω καλύτερα αγαπητέ μου Gregory, ήταν η απάντηση στην πρώτη ερώτηση του εφημέριου, και ήταν εμφανώς ειλικρινής.
Έπειτα από πέντε λεπτά συζήτησης ο κ. Somerton είχε βρει ξανά τον εαυτό του, κάτι που όπως ανέφερε ο Brown είχε να συμβεί για μέρες. Ήταν μάλιστα σε θέση να φάει ένα αξιοπρεπές γεύμα και να δηλώσει με αυτοπεποίθηση πως θα ήταν ικανός να σταθεί στα πόδια του και να ξεκινήσει για το Coblenz μέσα σε είκοσι-τέσσερις ώρες. «Υπάρχει όμως κάτι», είπε με αγωνία την οποία ο κ. Gregory θα προτιμούσε να μην είχε παρατηρήσει, «το οποίο πρέπει να σε παρακαλέσω καλέ μου Gregory να φέρεις εις πέρας». «Μην», συνέχισε, απλώνοντας το χέρι του προς τον Gregory για να αποτρέψει κάθε διακοπή, «μην με ρωτάς τι είναι αυτό, ή γιατί θέλω να γίνει. Δεν νιώθω έτοιμος να εξηγήσω ακόμα. Φοβάμαι πως θα με κάνει να υποτροπιάσω, καταστρέφοντας κάθε καλή επίδραση που είχε ο ερχομός σου. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν διατρέχεις κανέναν κίνδυνο ολοκληρώνοντας το και ότι ο Brown μπορεί και θα σου δείξει αύριο επακριβώς το τι πρέπει να γίνει. Πρέπει απλά να τοποθετήσεις κάτι πίσω στην θέση του. Όχι, όχι, δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα γι αυτό. Σε πειράζει να φωνάξεις τον Brown;»
«Λοιπόν, Somerton», είπε ο κ. Gregory διασχίζοντας το δωμάτιο προς την πόρτα, «δεν θα ζητήσω καμιά εξήγηση μέχρι να νιώσεις έτοιμος. Κι αν αυτή η δουλίτσα είναι τόσο εύκολη όσο την παρουσιάζεις θα αναλάβω με χαρά να την φέρω εις πέρας στη θέση σου αύριο κιόλας το πρωί».
«Αχ, ήμουνα σίγουρος καλέ μου Gregory, ήμουνα σίγουρος πως μπορούσα να βασιστώ πάνω σου. Θα σου χρωστάω περισσότερα απ’ όσα μπορώ να πω. Α, να κι ο Brown. Brown, παιδί μου, άκουσε με σε παρακαλώ»
«Μήπως πρέπει να φύγω;» ρώτησε ο κ. Gregory.
«Όχι, όχι καθόλου, αγαπητέ μου. Brown, το πρώτο πράγμα που θα κάνεις αύριο το πρωί (το ξέρω πως δεν έχεις πρόβλημα να σηκωθείς αξημέρωτα, έτσι δεν είναι Gregory;), είναι να οδηγήσεις τον εφημέριο στο – εκεί – τέλος πάντων, ξέρεις που (ο Brown που ήτανε σοβαρός και αγχωμένος απάντησε απλά μ’ ένα νεύμα του κεφαλιού), και να βάλετε πίσω στη θέση του αυτό. Δεν πρόκειται να διατρέξετε κανέναν κίνδυνο, είναι απολύτως ασφαλές κατά τη διάρκεια της μέρας. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, έτσι δεν είναι, Brown, παιδί μου; Βρίσκεται στο σκαλοπάτι, ξέρεις εκεί – εκεί που το κρύψαμε (ο Brown ξεροκατάπιε μια δυο φορές και αδυνατώντας να απαντήσει το οτιδήποτε ένευσε ξανά με το κεφάλι). Κι αυτό είναι όλο. Α, και κάτι ακόμα καλέ μου Gregory. Αν μπορείς να μην κάνεις την παραμικρή ερώτηση στον Brown θα σου είμαι ακόμα περισσότερο ευγνώμων. Αύριο το βράδυ, αν όλα πάνε καλά, θα μπορέσω επιτέλους να σου εξηγήσω τα πάντα. Και τώρα, καληνύχτα. Ο Brown θα μείνει μαζί μου – κοιμάται εδώ – κι αν ήμουν στην θέση σου, θα κλείδωνα καλά την πόρτα του δωματίου μου. Μην αμελήσεις σε παρακαλώ για κανέναν λόγο να κλειδώσεις. Τους, τους αρέσει στους ανθρώπους εδώ και είναι, είναι καλύτερο. Καληνύχτα, καληνύχτα».
Έπειτα από αυτό χωρίστηκαν και αν ο κ. Gregory ξύπνησε μια δυο φορές μέσα στη νύχτα και φαντάστηκε πως άκουσε ένα σύρσιμο ποδιών και ένα ψηλάφημα στο χαμηλότερο τμήμα της κλειδωμένης πόρτας του δωματίου του, οφειλόταν, ίσως, στο γεγονός ότι ένας φιλήσυχος άνθρωπος ήταν υποχρεωμένος στα καλά καθούμενα να βρεθεί να κοιμάται σε κάποιο άγνωστο κρεβάτι και με την καρδιά του πλημμυρισμένη μυστήριο. Πάντως αργότερα, κατά τις τελευταίες μέρες της ζωής του, βεβαίωνε πως εκείνη την νύχτα είχε ακούσει δυο τρεις φορές εκείνον τον ήχο από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή.
Σηκώθηκε αμέσως μόλις χάραξε η μέρα και σε λίγο βρισκόταν ήδη στο δρόμο συνοδευόμενος από τον Brown. Έτσι αμηχανία που προκαλούσε η υπηρεσία που του ζήτησε να φέρει εις πέρας ο κ. Somerton, ο κ. Gregory βρισκόταν σε κατάσταση επιφυλακής, αλλά τελικά αποδείχτηκε μια εύκολη και ακίνδυνη δουλειά που μόλις μισή ώρα αργότερα είχε ήδη τελειώσει. Το τι ακριβώς ήταν αυτή η δουλειά δεν θα το αποκαλύψω ακόμα.
Προς το μεσημέρι ο κ. Somerton είχε σχεδόν εντελώς αναλάβει και ήταν έτοιμος να αναχωρήσει από το Steinfeld. Και το ίδιο βράδυ, είτε στο Coblenz είτε σε κάποιον ενδιάμεσο σταθμό, δεν είμαι σίγουρος, έκατσε και εξήγησε, όπως είχε υποσχεθεί, τα πάντα. Ο Brown ήταν κι αυτός παρών κατά τα φαινόμενα στην όλη σκηνή, αλλά πόσα ακριβώς κατάλαβε καθαρά από τις εξηγήσεις του αφεντικού του, αυτό δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω.
Σχόλια :
(1)Προτίμησα να αφήσω το πρωτότυπο Abbot Thomas παρά να το μεταφράσω σε Αββάς Θωμάς…
(2)Ένας απολογισμός του Πρεμονστρατενσιανού (Premonstratensian) Αβαείου του Steinfeld, στο Eiffel, με βίους Αββάδων, δημοσιευμένο στην Κολωνία το 1712 από τον Christian Albert Erhard, ενός κατοίκου της περιοχής. Το επίθετο Norbertinum οφείλεται στο γεγονός ότι ο Άγιος Norbert ήταν ο ιδρυτής του Πρεμονστρατενσιανού Τάγματος (Σ. τ. Σ.).
(3)Η λατινική μετάφραση της Αγίας Γραφής που έγινε στο τέλος του 4ου αιώνα μ.Χ. από τον Ιερώνυμο κατ' εντολή του Πάπα Δάμασου Α' και υιοθετήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία.
(4)Παράφραση της βιβλικής φράσης: «τόπος δὲ χρυσίου, ὃθεν διηθεῖται», Ιώβ, 28.1.
(5)Παράφραση της φράσης: «καὶ ἔχει ἐπὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ἐπὶ τὸν μηρὸν αὐτοῦ ὄνομα γεγραμμένον» , Αποκάλυψις Ιωάννου, 19.16.
(6)«ἐπὶ τὸν λίθον τὸν ἕνα ἑπτὰ ὀφθαλμοί εἰσιν», Ζαχαρίας 3.9.
(7)Μία πίντα ισοδυναμεί με το ένα όγδοο του γαλονιού.
(8)Στα αγγλικά κείμενα η ηπειρωτική Ευρώπη κατ’ αντιδιαστολή προς τις Βρετανικές νήσους.
