ΕΝΟΧΗ ΕΞΑΡΧΗΣ
Ο άνεμος την κρατούσε μετέωρη
Ολάκερη γερμένη στο κενό
Κι ήταν η αγωνία της
Σπασμός στο μέτωπο
Χαραγματιά στο χείλος.
Κάτω απ’ τα πόδια της χείμαρρος
Πόδια γυναικών
Πόδια γυμνά
Καρφωμένα σε πυρωμένα λιθάρια.
Τα κοιτούσε ξυλάρμενη.
Άλλη αντοχή δεν είχε να υπομείνει
Αυτά τα μάτια που διαπερνούσαν τη φρίκη της
Μάτια συνένοχης σιωπής
Μάτια ικεσίας άηχης
Κι οι άνεμοι βιάζαν τη θωριά της
Και την καρφώναν σε δοκάρια νοερά
Ενός σκαριού που εξέφτισε.
«Μη με τηράτε πια»
το ουρλιαχτό της έσχιζε τα σύννεφα
«Τα μάτια σας με σφάζουν
πάρτε τα από πάνω μου!
Τα πυρωμένα πόδια σας με καίνε
Κι ένα ποτήρι κρύο νερό
Δε μπόρεσα
Σ’ όλη την έρμη μου ζωή
Να συνάξω
Να το σταλάξω πάνω στην ταλαίπωρη όψη σας
Να χρίσω με την αύρα του τα φρυγμένα σας βλέφαρα
Έτσι ως με θωρείτε
Καρφωμένες στο ακέραιο καθήκον σας.
Μα μη μου απλώνετε τα χέρια
Χέρια δεν έχω να τ’ αγγίξω
Μου τα κόψαν την ίδια τη στιγμή που με γεννήσαν
Κι ήμουν γυναίκα
Ένοχη εξαρχής.
ΟΝΕΙΡΟΦΑΝΤΑΣΙΕΣ
Ναυαγοί σε μι’ ανώφελη δίνη
καρφωμένοι στου κυμάτου την απρόσιτη αύρα
στεκόμαστε με βλέμμα πικραμένο.
Μα τα χέρια μας
- αχ τα χέρια μας-
μάς τα κρύβει ομίχλη
κι αυτά μονάχα τους χαράσσουν μοίρες ορφανές
σε πλάκες
απ’ αρχής φτιαγμένες
για να σπάσουν.
Ονειροφαντασιές, θα μου πείτε
Λόγια αλόγων όντων
Φριχτά απατημένων
Σκαιά νικημένων.
Ονειροφαντασιές, θ’ απαντήσω.
Απλά και μόνο
Ονειροφαντασιές.
Κι όσο για την πλάνη.
Μα πλανημένος δε γεννήθηκεν ο άνθρωπος
Εξαρχής –λες- φτιαγμένος να ρωτά
Τον τρόπο τείχη να χτίσει κραταιά
Τη γύμνια του ν’ αντέξουν;
Η Ειρήνη Παραδεισανού ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης.
