του Κωνσταντίνου Καραμουζά
Μια αρετή της τέχνης είναι και η Μεταμόρφωση. Η μεταβίβαση από ένα αρχικό στάδιο ύλης σε μια σύνθεση, που στην προκείμενη περίπτωση αφορά σε έναν ανθρωπομορφισμό να βυθίζεται μέσα στο βλέμμα, στην όψη, απόσταση και στάση.
Το μέταλλο στα χέρια του Γιώργου Φουντούλη δεν είναι απλά μια πρώτη ύλη. Φέρει την ψυχή της γης μαζί και των ανθρώπων που το επεξεργάσθηκαν, την ψυχή μιας λειτουργικότητας που δεν υπηρετεί μόνο τον άνθρωπο ως μέρος (part) ενός αυτοκίνητου, μιας μοτοσικλέτας, ενός οποιουδήποτε απλού ή σύνθετου μηχανισμού αλλά αποδίδει την κρυμμένη Ζωή του μετάλλου γιαυτό και οι ειδικοί μιλούν για ‘κόπωση των μετάλλων’.
Έτσι τα γλυπτά του πάντα κοιτούν ονειρικά και ενίοτε ειρωνικά ή με αφέλεια τον περιβάλλοντα χώρο συνομιλώντας με τον καθένα που θα επένδυε μερικά λεπτά γνωριμίας με κάποιον άλλον άνθρωπο στοιχειοθετώντας μια Συνάντηση. Φέρουν το πριν της ύλης τους, το ανθρώπινο παρόν τους και το μέλλον ενός μηνύματος που μόνο η Τέχνη μπορεί να εκπέμψει.
Μετενσαρκωμένο υλικό να έλκει την καταγωγή του από κάποιο περαστικό και άτακτο αστεροειδή, μια διεργασία στα σπλάχνα της γης, μια ανθρώπινη παρέμβαση έπειτα που θα μετατρέψει, θα εργαλειοποιήσει τα προηγούμενα. Τα χέρια και το μυαλό του καλλιτέχνη ταγμένα στην αποστολή μεταμόρφωσης, ανθρωπομορφοποίησης, συνενώνουν όλες τις φάσεις αυτές πετώντας πάνω από την ανθρώπινη και κοσμική Ιστορία ωσάν Τοτέμ στο κέντρο μιας σύγχρονης ζούγκλας χωρίς κακία η μίσος με τρυφερότητα και χιούμορ για την μοναξιά του γραναζιού στα βάθη της μηχανής, ένα ρουλεμάν κολιέ του Δον Κιχώτη, μια μοτοσικλέτα με φαλλικά πιστόνια να περιμένει συν-αναβάτισσα…
Τα Τοτέμ αυτά με οσμές ενίοτε κι από κυκλαδίτικες σιλουέτες είναι τάματα Καλών θεών να κατεβαίνουν στη γη φέροντας την μελαγχολία των μελλούμενων, αποδίδοντας την ανθρώπινη κίνηση, διαχέοντας το βλέμμα να καλεί σε συνομιλία. Οι συνομιλίες του Γιώργου Φουντούλη είναι και ο απώτερος σκοπός του. Σωτηρία του μετάλλου μέσω της μεταμόρφωσής του, Οδός στο φως της Ζωής οι τελικές μορφές του να περιστρέφονται σαν ήλιοι μάτια μεταλλικά-‘ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα’.
Ενδεδυμένες τον Άλλον απευθύνονται σ’αυτόν αφού είναι φορείς μιας πρώτης ύλης και όλων των μέχρι τώρα μεταμορφώσεών της, αποκτώντας μια ανεπαίσθητη οικειότητα που νιώθεις να σε ρουφά σαν σε μαύρη τρύπα μετάλλου, όσμωση ήδη βιωμένη εν τη γεννέση του έργου από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Υποδόρια μεταγγίζεται η εμπειρία και αντηχεί σαν ‘χαρμόσυνο μήνυμα’ είτε στην έκθεση έργων είτε ενταγμένη πλέον σε έναν χώρο, Οικεία κάποιου ανθρώπου όχι σαν ‘λειτουργικός διάκοσμος’ αλλά σαν έμβιων ον που του μιλάς και σου αποκρίνεται.
Ο Γιώργος Φουντούλης γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκθέσει σε γκαλλερί και πολυχώρους ατομικά και ομαδικά.
