Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 25

Ναταλία Κατσού: Σπαράγγια με φτερά

Σπαράγγια με φτερά, θεατρικό, Ναταλία Κατσού, Εκδόσεις Vakxikon.gr 2014

 

Το κείμενο αυτό ξεκίνησε το 2009, μια χρονιά την οποία για ένα διάστημα ήθελα να διαγράψω από τον προσωπικό μου χάρτη. Ίσως γιατί ήταν μια χρονιά γεμάτη γδαρσίματα και χαρακιές, μια αναπόφευκτη ενηλικίωση, ένα γκραν γκινιόλ άλμα από τον εαυτό μου στους άλλους σε κάθε έκφανση. Κάπου εκεί συνάντησα τον κόσμο του Asperger, τον κόσμο του Μιχαήλ.

Όσο βαθύτερα απομονωνόμουν στην έρευνά μου, τόσο αναρωτιόμουν μήπως ανήκω κι εγώ στους  δυσπρόσιτους, απροσπέλαστους και συχνά, φυσικά, ιδιοφυείς αυτούς ανθρώπους, εντός ενός πολύ ιδιαίτερου αυτιστικού φάσματος. Το αν εγώ προσωπικά ανήκω σε αυτήν ή οποιαδήποτε άλλη κατηγορία δεν είναι μείζονος ενδιαφέροντος -πιθανότατα δεν ανήκω και πρέπει να σκεφτώ κάτι άλλο να δικαιολογήσω τις ιδιοτροπίες και, βεβαίως, την ιδιοφυία μου. Το σύνδρομο Asperger έχει κάτι γοητευτικό και μυστηριώδες αφ’ εαυτού.

Ένας λόγος που με πείσμωσε και με έκανε να παιδεύομαι τόσον καιρό με αυτό το έργο, είναι πόσοι  άνθρωποι φέρουν κάποια στοιχεία στη συμπεριφορά τους που μας παραξενεύουν και γι’ αυτό τους αποκλείουμε, πόσο εύκολα στριμώχνουμε τους άλλους σε στερεότυπα και κατηγορίες και διαμορφώνουμε κώδικες συμπεριφοράς προκειμένου να προστατευτούμε. Προστατευόμαστε τόσο καλά, ώστε μένουμε μόνοι και δεν εμπιστευόμαστε κανέναν. Δεν επιτρέπουμε ούτε στον εαυτό μας να εκτραπεί των κωδίκων και των μαζικών τάσεων, δεν αντιμετωπίζουμε τα τραύματά μας ούτε τις επιτυχίες μας με ειλικρίνεια.  Φερόμαστε μεταξύ μας όπως οι παντογνώστες σε πειραματόζωα, κι αυτομάτως γινόμαστε οι ίδιοι πειραματόζωα.

Δεν έχει νόημα να ισοπεδώνουμε τις ιδιαιτερότητες και τις διαφορές μας. Είναι εξίσου ευθυνόφοβο με το να χώνουμε τους ανθρώπους σε βαζάκια και να κολλάμε ταμπελίτσες εργαστηρίου στο καπάκι. Για μένα ήταν ένα ταρακούνημα για να αρχίσω να επιλέγω αν είμαι όπως φέρομαι ή αν τολμώ να φέρομαι όπως νιώθω. Ταυτόχρονα, πρόκειται για μια πρόκληση συνύπαρξης με όλους τους ξεχωριστούς άλλους. Πρόκληση αποδοχής κι εμπιστοσύνης. Κι η αναμέτρηση αρχίζει κάθε μέρα ξανά.

Αυτή η μορφή του Σπαράγγια με φτερά αποτελεί την τελευταία και πιο αφαιρετική μιας μακράς σειράς σχεδίων, δοκιμών και αναγνώσεων. Το έργο έφτασε αρκετές φορές πολύ κοντά στο να γίνει παράσταση -που ήταν κι ο αρχικός σκοπός του-, μεταφράστηκε στα αγγλικά, παρουσιάστηκε σε αναλόγιο στο Λονδίνο, άλλαξε τέλος, άλλαξε ακόμη και το όνομα του ήρωα. Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν στην έρευνα και στην επεξεργασία, κυρίως γιατί είχα την τύχη να τους γνωρίσω.

Ναταλία Κατσού